Ik wilde graag een blog schrijven over 16 februari, maar eigenlijk weet ik niet hoe te beginnen. 16 februari is tot twee keer toe één van de moeilijkste dagen uit mijn leven. In 1999 overleed mijn moeder en in 2015 werkte ik mijn allerlaatste dag in de kinderopvang. Twee dagen zo verschillend, maar twee dagen van diepe rouw.
Lieve Mama
Een jaar of veertien was ik toen mijn moeder ziek bleek te zijn. Een zeldzame nier tumor en uiteindelijk ook uitzaaiingen. Een operatie volgde en in een later stadium ook nog bestralingen.
Achteraf er over nagedacht heb ik zoveel verdrongen uit die tijd. Alleen het gevoel van intens gemis vergeet je echt nooit meer, de avond voor haar overlijden namen we zoals elke avond afscheid met een kus en ‘ik hou van jou’. Er stond een bed voor mijn moeder in de kamer en samen met mijn vader bleef ze in de nacht beneden.
Hij waakte bij haar en bleef hele nachten wakker, behalve die nacht. Mijn oom hoorde mijn moeder wat geluid maken, mijn vader was net even ingedommeld en terwijl mijn oom vroeg of hij ons pap wakker moest maken schudde ze van nee. Rustig is ze ingeslapen.
Soms denk ik wel dat ze gekozen heeft om te gaan toen mijn vader even sliep, gewoon omdat het te moeilijk was om nog een keer afscheid te nemen. En oh wat snap ik dat!
Toen ik zelf ziek werd kreeg ik pas het besef hoe moeilijk het moet zijn geweest voor mijn moeder. Alles en iedereen achter laten waar je van houdt. Wetend dat je niet je eventuele kleinkinderen zou zien opgroeien, niet bij de diploma-uitreiking van je kinderen kan zijn of hun trouwerij..
Maar hetgeen mij nog steeds aanvliegt is de angst van niet je kinderen te zien opgroeien. Zij moet het ook gevoeld hebben, mijn moeder. Ze werd maar 42 jaar, maar waar wij al lang achter zijn is dat kanker niet naar een getal kijkt of naar of je nog nodig bent. Kanker gaat random te werk, meedogenloos en hard. 17 jaar was ik en ik was een halve wees.
Koplampen en knuffels
En terwijl je wanneer je 17 jaar bent denkt dat je de hele wereld aan kan, was niets minder waar. Avonden en nachten was ik alleen thuis wanneer mijn vader naar zijn werk ging, het huishouden moest gedaan worden en het verdriet stapelde zich op. En we redden het goed hoor, we hadden er thuis de wind goed onder, het huis was aan kant, als mijn vader thuis was, was hij ook echt thuis voor ons.
Maar als meisje van 17 miste ik vooral de doodnormale dingen met mijn moeder. Het samen naar de stad gaan, de kopjes thee wanneer ik uit school kwam, samen een broodje eten, ik miste zelfs dat ze pal voor de ingang van Lucky ons op zaterdag kwam ophalen wanneer we uit gingen.
Lees wel echt voor de deur inclusief koplampen, toeter en dikke knuffel. 16 februari werd nooit meer een gewone winterse dag, hij bleef altijd prominent aanwezig. Het ene jaar zwaarder dan de ander. Tot het 16 februari 2015 werd.
Mijn grootste passie
Die dag stond er een lastig gesprek gepland op mijn werk. Ik was wat zenuwachtig, want eerlijk is eerlijk, slecht nieuws gesprekken met ouders zijn nooit leuk. Tijdens het gesprek kon ik amper vier woorden zeggen. Het zweet brak me uit, mijn mond hing wat scheef en ik begon steeds meer met dubbele tong te praten. Doodeng want je hebt totaal geen controle meer.
Het lukte me nog om naar huis te rijden en naar de huisarts. Daar kwam de diagnose burn-out. Terwijl alle vezels in mijn lijf zeiden dat dat niet kon, hebben we maanden aangemodderd om er drie maanden later achter te komen dat ik kanker had. Die 16 februari was de allerlaatste keer dat ik voor de groep stond.
Nog steeds droom ik over de kinderopvang en wanneer er een vacature voorbij komt klik ik hem nog altijd aan, om daarna te beseffen dat deze droom echt niet meer uit komt.
Het eerste jaar na mijn ziekzijn vond ik het moeilijk de kinderen op te halen van de opvang. Hoe vaak ik wel niet huilend in de auto zat, omdat ik zo graag wilde werken. Steeds vaker is er berusting. Nu ik een uur wandel per dag gaat al mijn energie daarna uit.
De consequentie van het wandelen is dat Martin me elke avond moet helpen douchen en uitkleden en dat hij me kontjes geeft om de trap op te gaan. Echt je zou het voor de gein eens moeten zien, ik denk dat het er hilarisch uit ziet.
Maar het doet ook beseffen, hoe moeilijk ook, dat werken in de kinderopvang er echt niet in zit. En dat doet pijn, heel veel pijn en daarom zou 16 februari nooit meer hetzelfde zijn. Hoe graag ik ook zou willen.
Hoi! Ik ben Maureen, ik woon samen met mijn man en onze tweeling en zoals je weet… alle wijzen komen uit het oosten ;)! Ik ben dol op lezen, schrijven, bakken, koken, winkelen, zwemmen en dan het liefst met nagellak op (dan voel ik me net een zeemeermin).
Een leuk weetje, ik heb een grote voorliefde voor vintage jurkjes met petticoat. Voor ik ziek werd 2,5 jaar geleden werkte ik vol overgave en passie als pedagogisch en beleidsmedewerkster in de kinderopvang. We zijn dan hier thuis ook graag creatief bezig en knutselen er gezellig op los.
Wat moedig om dit op te schrijven. Helaas herkenbaar wat betreft op jonge leeftijd je moeder verliezen. Veel sterkte morgen!
Dank je wel, ik had nog zo de hoop dat het mij eens een keer niet aan zou vliegen en dan toch is die enorme leegte er zo ineens weer. Het blijft een lastige dag, maar zo te lezen weet jij daar alles van.