Ook van mij hebben jullie nog een 2009 vs 2019 blog tegoed. Een blog die ik al een half jaar voor mij uitschuif. gewoon omdat ik de moed niet had om te schrijven. Waarom? Ik neem jullie mee tien jaar terug in de tijd, naar 2009.
Knallend het nieuwe jaar in
Het jaar 2009 begon veelbelovend. Een nieuwe baan voor SKE. De marktleider in kinderopvang in Enschede. Ik verliet mijn oude vertrouwde stekje in Hengelo om mij verder te kunnen ontwikkelen en ontplooien. Ik mocht een opleiding volgen als vve leidster en kwam terecht op de baby/ dreumes groep. Waar ik een warm bad en geweldig team verliet kwam ik terecht op een locatie waar de ene pedagogisch medewerkster mij nog liever zag vertrekken dan de ander.
Achteraf heel logisch want wat had de vertrekkende leidinggevende verteld. Er komt een nieuwe medewerkster een frisse wind die de boel eens flink komt opschudden hier. Je snapt bij elke verandering die ik door wilde voeren was het hakken in het zand, dood ongelukkig werd ik ervan.
Hoe vaak ik wel niet huilend thuis kwam. Ik wilde echt kruipend terug naar mijn oude werkplekje. Maar ik heb doorgezet, langzaam aan ontstonden er nieuwe vriendschappen ik begon met mijn cursus Startblokken en genoot van de diversiteit in culturen en kinderen.
Rouw en trouw
Maar het hoogte punt van 2009 had toch wel onze trouwdag moeten zijn, inderdaad had moeten zijn. Voor ons was het een dag met een zwarte rand. Al vaker had ik gelezen dat wanneer je dik bent zwanger worden moeilijk kon zijn, en dus stopte ik al voor de bruiloft met de pil. Binnen een maand was ik dan ook zwanger. Compleet door dolle heen belde ik martin op, ik ben zwanger.
De euforie vertrok al snel, het voelde niet goed. Kots beroerd bracht ik mijn dagen door tot ik op een dag een week voor de bruiloft zei ik heb het gevoel dat we een miskraam krijgen op onze trouwdag. Martin moest halfslachtig lachen, zo van dat zal best mee vallen. de dag voor ons huwelijk was het Koninginnedag, we gingen nog even de stad in. En ondanks dat de echo van de dag ervoor prima was, voelde ik me alles behalve prima. Ik schoof het maar af op koud water vrees, (je weet wel van Ozosnel) maar goed voelde het niet.
De plechtigheid in het kerkje was prachtig. Aan de arm van mijn vader werd ik weggegeven op de muziek van dochters en ook voor mijn moeder brandde er een zelf ontworpen kaars. zodat ze er toch bij zou zijn. de huwelijksambtenaar hielt een prachtige toespraak en vertelde met de mooie woorden Als liefde leven wordt dat er een kindje op komst was”.
Hoe verder de de dag vorderde hoe slechter ik me voelde. En dus liep ik terwijl de gasten aan de ijstaart zaten in mijn trouwjurk door het ziekenhuis waar inderdaad de bevestiging kwam dat ik een miskraam had. normaal lees je dit soort dingen in de Flair of Viva dan gebeurt het niet bij jezelf. Intens verdrietig keerden we terug naar het feest. Hoe de avond nog zo geslaagd kon aflopen is ons een raadsel achteraf. Ondanks het over heersende verdriet hadden we een gigantisch feest.
Dicht tegen je aan
De dag erna was er een groot zwart gat. Geen spectaculaire bruiloft, geen kindje, alleen heel veel weeën en bloed. De huwelijksreis annuleerden we, en ik heb alleen als verdoofd in de kamer gezeten en gehuild. Toen we later dat jaar met vrienden bij Guus Meeuwis zaten zong hij het liedje dicht tegen je aan. Het was net of deze songtekst geschreven was voor ons.
Het is wel raar, we zijn tevreden
Na een dag die je vergeten wil
Opgelucht, maar moe gestreden
Alles slaapt, het huis is stil
Voor het eerst heb ik gebeden
Op een dag die je het liefst vergeet
Het hoge woord, heb ik vermeden
Ik snap nu wel waarom ik het deed
Toch is het gek, het was bijzonder
Het was natuurlijk niet voor niets
Het is en blijft een prachtig wonder
Een schrale troost voor wie verliest
Geluksmomentjes
Nu zijn we al ruim 10 jaar verder, en wat waren het turbulente jaren. Acht jaar geleden werden wij trotse ouders van onze veel te vroeg geboren tweeling. Het heeft voor mij altijd als een soort goedmakertje gevoelt dat we twee kindjes mochten krijgen.
Sophie heeft dan ook als tweede naam Lidy vernoemt naar mijn moeder, en Ruben heet Ruben Jonas. we hadden beide het gevoel dat we een jongetje zouden krijgen en hadden de naam Jonas voor hem. Vandaar ook Ruben Jonas. Als ik alles lees is eigenlijk heel mijn, eigenlijk ons leven een ‘flair verhaal’.
Soms denk ik wel eens ik ben niet echt geboren voor het geluk. Gelukkig ben ik wel geboren om geluk te creëren en proberen we in elke dag een geluksmoment te zoeken.
Zoals afgelopen zomer de vakantie op de camping, wat was het fantastisch. En dat maar op dertig minuten van ons huis en de super goede dagen afgelopen augustus. Wat heb ik intens genoten van elke minuut. Hoe goed de kinderen wennen op de nieuwe school, de mega goede rapporten, de etentjes samen met elkaar, de spelletjes avonden met vrienden, de knuffels van de kinderen het samen fietsen.
En hoewel het de laatste weken weer dramatisch naar beneden gaat met mijn gezondheid, geniet ik van de kleine momenten die wel lukken. Het sporten met mijn sport maatjes, het gejuich in de klas als ‘mama, juf Maureen’ weer komt knutselen. Het samen gedichten bedenken voor de surprises en een filmpje kijken met Mart.
En hoe erg ik soms dit leven vervloek, want ook dat doe ik. Hoe verdrietig het me soms maakt dat ik heel veel niet meer kan, weiger ik om in dat hoekje van de bank te kruipen onder een dekentje. Ik zal geregeld mijn grens over gaan, maar die geluksmomentjes zijn het dubbel en dwars waard.
Hoi! Ik ben Maureen, ik woon samen met mijn man en onze tweeling en zoals je weet… alle wijzen komen uit het oosten ;)! Ik ben dol op lezen, schrijven, bakken, koken, winkelen, zwemmen en dan het liefst met nagellak op (dan voel ik me net een zeemeermin).
Een leuk weetje, ik heb een grote voorliefde voor vintage jurkjes met petticoat. Voor ik ziek werd 2,5 jaar geleden werkte ik vol overgave en passie als pedagogisch en beleidsmedewerkster in de kinderopvang. We zijn dan hier thuis ook graag creatief bezig en knutselen er gezellig op los.
Geef een antwoord