Het is weer bijna het eind van het jaar. En wat voor jaar! Het is tijd om weer de balans op te maken en hoe kan dat beter met een 2010 vs 2020 blog. Tien jaar en wat is er veel gebeurd, 2010 stond in het teken van zwanger worden, bevallen, angst en onzekerheid. 2020 stond in het teken van Covid-19, bewegen, angst en onzekerheid. 10 jaar verschil, hele andere thema’s, maar met een zelfde gevoel wat de boventoon voert.
Een positieve test
Toen we op onze trouwdag 1 mei 2009 een miskraam kregen, waren we intens verdrietig. We hadden ons zo verheugd om een kindje te verwelkomen. Een jaar later was ik onmeunig misselijk. Zo erg dat elk slokje water er weer uit kwam. Al voor ik eigenlijk zou kunnen testen zaten er twee heel dikke strepen op mijn zwangerschapstest.
Toen ik weer een bloeding kreeg gingen we er eigenlijk vanuit dat ik weer een miskraam had tot we bij de gynaecoloog kwamen en er niet één maar twee kindjes op de echo tevoorschijn kwamen. Dat hoofd van Martin ik vergeet het echt nooit meer. Hij trok wit weg, ik vond het alleen maar geweldig. De weken erna verging het lachen me wel.
Kotsen, kotsen, kotsen
Op mijn werk kon ik het al snel niet meer verborgen houden. Hoe vaak ik wel niet rennend de gang op ging om op tijd bij de wc te zijn, dat viel natuurlijk op. Na 22 weken ging het echt niet meer, tijdens de echo kwamen ze erachter dat ik al ontsluiting had. Direct werd ik opgenomen en kreeg ik een pessarium en weeënremmers.
Na twee weken hier in het MST diende de tweeling zich aan. Met gillende sirenes werd ik afgevoerd naar Zwolle waar de nicu zich bevond. Ik weet nog dat ik alleen maar dacht wat een gezeik, ik ga helemaal niet bevallen En inderdaad na twee dagen op de verloskamers nog steeds geen tweeling.
Ik werd overgeplaatst naar de afdeling maar moest wel verplicht kijken op de nicu. Wat een kleine kindjes lagen daar, sommige niet groter dan een hand. Dat maakte ontzettend veel indruk.
Martin installeerde zich in het Ronald McDonald huis van de Isala kliniek en doordat ik vruchtwater verloor moest ik plat blijven liggen een paar dagen, wat een ramp was dat. Toen een verpleegkundige mij liggend douchte was ik zo blij dat ik huilend op de brancard lag.
Na twee weken mocht ik, na nog een gift weeënremmers, weer terug naar huis. Nog geen twee dagen thuis en de weeën begonnen alweer. Weer naar het ziekenhuis en weer een echo, daar kregen we de schrik van ons leven.
Geen twee maar een drieling?
De arts in opleiding zag niet twee maar drie hoofdjes, nee dit kan toch niet?Hebben ze op al die andere echo’s dan geen drie kindjes gezien. Ik kreeg het toch wel even Spaans benauwd! Gelukkig had ze even verkeerd gekeken en zaten er gewoon twee kindjes in mijn buik, maar schrikken was het wel.
Vanaf dat moment ben ik in het ziekenhuis gebleven. Afschuwelijk vond ik het. Niet zelf de kleertjes strijken, het baby kamertje in elkaar zetten om maar te zwijgen over het gekerm elke keer naast me van weer een andere aanstaande moeder. Tot het na 31 weken en 2 dagen genoeg geweest was. De kinderen wilden eruit en wel nu.
Ruben werd als eerste geboren via de gewone manier, maar Sophie zat vast in het geboortekanaal. Ze zat muurvast en zelfs met een keizersnee was het behoorlijk spannend. Ik vergeet nooit meer dat die gynaecoloog riep “tering tyfus ik krijg dat kind er niet uit”.
Na heel wat gewrik kregen ze haar eruit en lagen er twee prachtige mini mensjes in de couveuse. De tijd erna was spannend. Ruben kreeg een infectie, Sophie werd geel maar over de hele linie deden ze het heel erg goed. Ruben mocht na vijf weken naar huis en Sophie na zes weken.
Als gezin thuis
De weken erna was er geen roze wolk, de zware zwangerschap en bevalling hakte erin. De zorgen om de tweeling waren groot en ik voelde me steeds tekort schieten als moeder en als vrouw. Uiteindelijk met therapie is het helemaal goed gekomen, maar het was een intense tijd.
2020 net zo intens, maar anders
En dan is daar 2020 bijna voorbij, wat was het een jaar! Wie had verwacht dat in maart de scholen dicht zouden gaan en we nu weer beland zijn op het punt van thuisonderwijs. En wie mij tien maanden geleden zou zeggen dat ik al drie kwart jaar niet naar de Albert Heijn zou gaan zou ik heel hard uitlachen. Maureen en niet winkelen? Dat bestaat niet.
Ik vond de eerste acht maanden prima te doen. We fietsten hele stukken, leefden veel buiten en wandelden alsof ons leven ervan af hing. Maar ik merk dat de rek er langzaam uit is. Ik wil weer terug naar mijn normale leven.
De tijd dat ik weer kan helpen op school, dat ik mijn vader weer kan knuffelen, dat ik kan sporten bij de fysio en weer familie en vrienden kan ontvangen, maar het meest hoop ik dat het snel allemaal weer normaal kan worden voor de kinderen. Dat er weer vriendjes en vriendinnetjes hier thuis mogen komen. Dat ze weer uitgebreid kunnen sporten, maar vooral dat ze kunnen leven zonder angst.
Preventieve Quarantaine
Toch mag ik niet klagen. We hebben gemerkt dat we het als gezin heel erg goed hebben samen. We hebben heel veel gebakken, spelletjes gespeeld en heerlijk gewandeld en gefietst.
Mijn lichaam kreeg rust doordat alles om ons heen stil werd gelegd, waardoor ik me heb kunnen concentreren op bewegen. En eerlijk is eerlijk. Het voelt heerlijk om weer te kunnen wandelen en fietsen. In de zomer liep ik in etappes een uur per dag, soms zelfs nog wel meer. Helaas is dat in de winter net te veel, maar driekwartier tot vijftig minuten is ook prima. Al vind ik het moeilijk om me daar bij neer te leggen.
Het was een bijzonder, spannend, angstig en sportief jaar. Een jaar van letterlijk en figuurlijk vallen en opstaan. Maar ook een jaar vol uitdagingen en grote stappen. Ik kan met recht zeggen dat ik zo trots ben op ons als gezin, maar ook op mijn eigen doorzettingsvermogen en vechtlust. Gelukkig is die nooit verdwenen.
Ik wens jullie een prachtig, liefdevol, gezegend maar bovenal gezond 2021 toe. Dat alle dromen mogen uitkomen en dat we snel weer terug kunnen naar ons eigen leven.
Hoi! Ik ben Maureen, ik woon samen met mijn man en onze tweeling en zoals je weet… alle wijzen komen uit het oosten ;)! Ik ben dol op lezen, schrijven, bakken, koken, winkelen, zwemmen en dan het liefst met nagellak op (dan voel ik me net een zeemeermin).
Een leuk weetje, ik heb een grote voorliefde voor vintage jurkjes met petticoat. Voor ik ziek werd 2,5 jaar geleden werkte ik vol overgave en passie als pedagogisch en beleidsmedewerkster in de kinderopvang. We zijn dan hier thuis ook graag creatief bezig en knutselen er gezellig op los.
Geef een antwoord