Een laatste aai, nog een laatste knuffel…

Nog niet zo lang geleden schreef ik dat onze Bono weer kanker had, het ging toen nog best goed met hem. Tot het weekend dat volgde, hij at nauwelijks meer en bleek pijn te hebben. We besloten te kijken wat prednison voor hem zou doen. We waren blij, hij at en dronk weer! Helaas kwamen na een aantal dagen andere problemen, hijgen, vooral de hele dag slapen en continu plassen. Daarnaast begon de eetlust weer af te zwakken, behalve zijn liefde voor koekjes raakte hij kennelijk niet kwijt… en nu? Een week geleden hebben we onze lieverd “Boontje” laten inslapen, soms is alles gewoon even heel stom!

Op Insta schreef ik…

Woensdagavond 12 februari stuurde ik ‘lotgenoten’ een berichtje, twee lieve vrouwen die ik volg op Instagram hadden thuis hetzelfde probleem. De ene verloor haar bruine Labrador nog niet zo lang geleden, de ander had eveneens een zieke hond. Die laatste bleek op exact het zelfde moment als onze Bono de wereld te hebben verlaten… zo verdrietig!

Daarna plaatste ik nog wat stories, een aantal dagen later kwam daar een ‘vast’ berichtje op Insta waar we iets meer hebben uitgelegd en vertelde hoe rot we ons voelen.

Een laatste aai
Nog een kusje
Een dikke knuffel
Nog wat koekjes
Een paar laatste woordjes
Nog even zeggen hoe lief je bent

En dan? Dan is het voorbij…
Jouw leventje, nu al!
Je was pas zeven jaar oud
Drie keer kanker is te veel,
daarbij je ongemakken door al de allergieën.

Sinds twee weken bleef je bak gevuld, een labrador die niet eet dat is foute boel! Met wat medicatie at je weer maar waren er andere ongemakken…. Hoe lang is het eerlijk en fair om je bij ons te houden?

We wilde voorkomen dat je pijn en ongemakken zou gaan krijgen, die heb je immers al genoeg gehad in je korte leventje. Woensdag was het besluit genomen… We namen afscheid, de tranen bleven vloeien.

En jij? Je maakte het ons niet makkelijk, even blij als altijd ging je mee maar de dierenarts. Het voelde voor mij zo slecht om je te laten gaan, ik wil je niet kwijt… En ja we wisten dat je ziek bent, dat het niet meer over zou gaan en dat de medicijnen ervoor zorgen dat je, je nu eventjes beter voelt het stopt ergens en (te lang) lijden is niet nodig.

Op 11 juli 2012 werd je geboren en op 12 februari 2020 was het al weer voorbij… Te kort en heel oneerlijk.

Lieve Bono, we houden van je!
Als je aan de overkant bent geef Diesel een dikke knuffel.

Anders… als bij het overlijden van Diesel

Onze Diesel lieten we in december 2016 inslapen, ook Diesel had kanker. Behalve kanker was Diesel ook een stuk ouder. Naast zijn epilepsie en “reverse sneezing” kwam er dus kanker bij… zo sneu! Maar hé, hij mocht wel langer bij ons blijven en was op een respectabele leeftijd toen hij overleed. Het lijf van Diesel gaf al snel op bij de slaapmedicatie, hij was echt op en het was duidelijk genoeg geweest.

Bij Bono was dit net even anders, hij was niet oud. Hij had wel voor de derde keer kanker, het voelt voelt onwijs oneerlijk. Bono mocht slechts zeven jaar oud worden, vanaf zijn vierde kwamen we er achter dat hij een hele reeks allergieën had en al snel moest hij daar medicijnen voor gaan gebruiken.

Hij bleek daar flinke huidklachten van te krijgen op z’n tijd. Maar ondanks de (belachelijk) hoge kosten van die pillen gaven we hem deze medicijnen en besloten dat we er alles aan zouden doen om het hem comfortabel te maken. Deze pillen waren er soms één per dag en andere keren twee pillen per dag, gewoon zien wat er nodig was… zo kon hij door en zonder al te veel klachten! En ja, hij bleef een blij ei!

In tegenstelling tot Diesel was Bono nog energiek genoeg, hij leek toen we de laatste keer bij de dierenarts naar binnen loepen een fitte, gezonde en blije labrador. Hij gaf niet op, koste wat het kost wilde hij nog koekjes en bij ons blijven. Juist dat maakte het zo moeilijk, het voelde zo tegenstrijdig en moeilijk.

Feit is dat hij niet gezond meer was, steeds meer medicatie nodig had voor de pijn en daar dan weer allemaal lichamelijke ongemakken uit voortkwamen. Ter voorkoming van een ‘rotleven’ was dit de beste optie, beter worden zat er domweg niet meer in en meer lichamelijke ongemakken was voor niemand wenselijk.

Opruimen en de laatste dingen

De afgelopen week stond in het teken van huilen, leeg, stil en het opruimen van de laatste dingen. Ook het ontvangen van zo’n laatste factuur is even slikken, daar staat het allemaal… het is echt het einde van een tijdperk.

Een mand had Bono niet, hij sliep er namelijk toch niet in, hij sliep lekker op de bank of op een stoel. Zijn voorbakken, restant voer, speelgoed en riemen werden weggegooid of opgeruimd. Er ligt nog één flos in huis, niet omdat hij van Bono was, maar wel omdat onze kat er altijd mee aan het spelen is.

Stil… te stil…

De laatste tijd ging ik s’nachts regelmatig mijn bed uit om te kijken hoe het met Bono was… met name als ik hem niet hoorde. De eerste twee nachten liep ik onbewust af en aan naar de woonkamer om te checken, voor niets! Maar kennelijk doet een mens dat in routine en met slaperige hersenen.

Thuiskomen is minder leuk, waar is Bono en Cooper je op zaten te wachten is er nu alleen nog Cooper. Maar ook als we s’morgens wakker worden en hij even komt checken of je echt wel je bed uit komt… opnieuw inslaap vallen was er niet bij want dan kwam er wel een natte neus om je weer wakker te maken. Of s’avonds even lekker kroelen, voor de laatste uitlaatronde van de dag kwam hij standaard eerst even een aai halen bij mij voor hij met Peter mee ging naar buiten.

De kids die vragen of Bono even aan de kant wil of even op wil schuiven omdat ze ook op de bank willen zitten. Maar ook als wij weer eens mopperde omdat Bono een ongekend talent bezat om in de weg te gaan liggen, kortom vergeten of over het hoofd zien lukte niet hoor… daar zorgde hij wel voor.

Het dagelijkse speelkwartiertje door de hond en de kat, het is stil… niet samen stoeien of even vechten om een speeltje. Zelfs de kat is verschrikkelijk uit haar humeur en is stil, het is gek zo!

Voor nu is het even goed zo… voor Bono is dit beter als een lang gesleep met medicijnen en ritjes dierenarts dat uiteindelijk alsnog tot de dood zou hebben geleid. Met heel mijn hart hoop ik dat dit het juiste besluit was, hoe verdrietig ook.