Nu weet ik het weer, nu weet ik weer waarom ik niet van een camping hou. Niet zoals ik dacht om de bbq op het veldje of om de schreeuwende kinderen. Al vond ik die bij tijd en wijle wel heel vervelend. Ik vind kamperen lastig omdat je afscheid moet nemen. En niet alleen ik had er last van. Ook ons gevoelige meiske huilde tranen met tuiten toen ze vanmorgen afscheid moest nemen van haar twee vakantievriendinnen. En niet alleen Sophie had het moeilijk, ook ik zat met een brok in mijn keel en vochtige ogen te kijken naar twee meisjes die intens verdrietig waren.
Asociaal of te sociaal?
Eigenlijk heb ik altijd gedacht dat ik niet sociaal ben. Ik vind heel veel drukte om mij heen niet fijn, het liefst ga ik naar bekende plekken en nieuwe mensen leren kennen vind ik helemaal best spannend.
En laat dat nu de ingrediënten van een vakantie op de camping zijn, chaos, drukte en heel veel nieuwe mensen. Mijn motto was dan ook we gaan naar de camping voor de kinderen (want om mij heen bleef ik maar horen hoe tof het was voor kinderen, een camping) en voor de rest blijf ik mij vooral concentreren op ons gezin en ons eigen eilandje.
De eerste dag ging dat prima, we hadden nog geen overburen en de andere buren waren allemaal lekker bezig met hun eigen gezin, net zoals ik voor ogen had. Wij pasten echt prima op dit veldje/ straatje. Totdat er een gezin met 4 kinderen tegen over ons kwam.
Nieuwe campingburen
Vier kinderen in de leeftijd van nul tot tien en heel voorzichtig maakten de meisjes contact. Van wil je met mij buiten spelen tot ga je mee zwemmen. De rest van de dagen zochten de dames en onze heer elkaar steeds vaker op. Samen naar de animatie, een spelletje, chipjes eten, weer zwemmen en nog veel meer spelletjes passeerden de revue. Relaxt van beide kanten over en weer. En wat was het gezellig.
Nooit gedacht dat ik met de camping buurvrouw en vier boefjes tot ‘s avonds half elf spelletjes zou spelen en al helemaal niet gedacht dat ik het zo leuk zou vinden. Ik leerde dat ik best sociaal ben zolang er maar geen druk achter zit. Zolang er niets van mij verwacht wordt maar vooral dat ik mezelf kan zijn.
Ik blijf me verbazen hoe je in zes dagen tijd zo ontzettend gezellig kan hebben met totaal onbekende mensen. Wat genoot ik van de gesprekken met de kinderen, de onbevangenheid hoe ze een vriendschap aangaan, maar ik genoot vooral van de gezelligheid en de bedrijvigheid om de caravan heen.
En toen werd het donderdag en onze Sophie werd al wat stiller. Ik zei al tegen Martin er is wat aan de hand met haar. En hoe hard Sophie ook zei dat ze alleen maar moe was, zei mijn moedergevoel dat dat niet de reden voor dit gedrag was. Samen hebben we op de bank gezeten en daar kwam het hoge woord eruit.
Wat zou ze de buurmeisjes missen, haar vriendinnen. Dikke tranen en een intens verdriet, haar hele hoog sensitieve persoontje lag als een zielig hoopje mens te snikken op mijn schoot. En toen begreep ik waarom ik zo’n hekel heb aan kamperen. Niet omdat ik niet sociaal ben maar omdat ik over-sociaal ben. Dat ik het moeilijk vind om afscheid te nemen van een fijne tijd en nog fijnere mensen.
Er is een tijd van komen en helaas ook een van gaan.
En toen werd het vrijdag. Extra vroeg uit bed want we moesten onze Brabantse vrienden uitzwaaien. Ik heb nog nooit zo’n hartverscheurend tafereel gezien. Sophie roodomrande ogen met dikke tranen over haar gezicht, knuffel aap stevig in haar handen als troost. Haar vriendinnetje met net zon groot verdriet en haar knuffel olifant Puffel huilend in de auto.
In de verte zag ik nog iemand, nou ja ze was er niet echt maar ik zag weer dat kleine meisje van vroeger. Huilend omdat er een fijne tijd voorbij was. Dat we weggingen en afscheid moesten van een plek waar ik het zo naar me zin had. De leegte die ik als kind voelde op dat moment is onbeschrijfelijk. Met een dof en hol gevoel dek je de lading niet.
Vroeger was er weinig ruimte voor hoog sensitiviteit en was het al snel, er is niets aan de hand een knuffel en hop weer verder. Hoeveel pijn het deed om dit gevoel weer te ervaren wat was ik blij dat ik Sophie begreep, dat we erover konden praten. Dat we knuffelden, nog eens wat tranen wegveegden en dat haar gevoel er mocht zijn. En wat mooi om te zien hoe ook de campingburen troost gaven aan hun verdrietige meisje, dat ook daar de ruimte was voor dit grote verdriet.
En wat heb ik zelf veel geleerd van dit moment. Ik ben niet, niet sociaal, en ik heb ook geen hekel aan kamperen. Kamperen vind ik juist heel erg leuk. Ik vind het alleen net als deze twee lieve kleine meisjes heel erg moeilijk om afscheid te nemen van een tijd die zo fijn was, maar toch veel te kort duurde. Gelukkig is er WhatsApp en hebben we de foto’s nog en onze herinneringen aan deze fantastische vakantieweek staan in ons geheugen gegrift.
Hoi! Ik ben Maureen, ik woon samen met mijn man en onze tweeling en zoals je weet… alle wijzen komen uit het oosten ;)! Ik ben dol op lezen, schrijven, bakken, koken, winkelen, zwemmen en dan het liefst met nagellak op (dan voel ik me net een zeemeermin).
Een leuk weetje, ik heb een grote voorliefde voor vintage jurkjes met petticoat. Voor ik ziek werd 2,5 jaar geleden werkte ik vol overgave en passie als pedagogisch en beleidsmedewerkster in de kinderopvang. We zijn dan hier thuis ook graag creatief bezig en knutselen er gezellig op los.
Geef een reactie