Soms heb je van die bijzonder mooie gesprekken die niet uit mijn hoofd gaan. Ze blijven rond spoken omdat je zoveel vragen hebt maar je ook weet dat er geen antwoorden zijn. Dat het je verdrietig maakt en ook intens blij, van de week had ik zo’n gesprek.
Ik was aan de telefoon met Nathalie en we hadden het over euthanasie. Een onderwerp waar ik natuurlijk in de tijd van het overlijden van mijn moeder al wat dingen over gehoord had, maar ook toen ik zelf ziek werd is euthanasie niet onbesproken gebleven.
Zelf ben ik dan ook voorstander van levensbeëindiging bij ondraaglijk lijden. Maar wanneer is lijden ondragelijk? Een vraag die mij al tijden bezig houd! Ik vond mijn leven ondragelijk toen ik mijn bed niet meer uit kon! Ik amper kon praten en zien door de Myasthenia. Om maar te zwijgen van de benauwdheid en de angst van stikken bij het omdraaien in bed. Gelukkig waren er voor mij behandelingen die het leven weer dragelijk konden maken. Daarnaast heeft de liefde voor mijn kinderen, mijn man en het leven het gelukkig gewonnen van de dood! Maar Iedereen heeft zijn eigen maatstaf van wat ondragelijk is!
Aurelia Brouwers
We hadden het ook over psychisch lijden en dat het mij zo verdrietig maakt dat er vaak voor deze mensen geen uitzicht is op euthanasie! Blijkbaar heb ik onder een steen gelegen de afgelopen weken, want Nathalie vertelde mij dat er ‘s avonds een stuk op tv kwam bij RTL Late Night over Aurelia Brouwers. Een jonge vrouw van 29 jaar, die na vele zelfmoordpogingen en acht jaar vechten voor euthanasie haar adem heeft uitgeblazen op 26 januari 2018. Ze heeft een waardig afscheid gekregen, doordat haar verzoek tot euthanasie gehonoreerd werd.
Stil werd ik van haar krachtige woorden tijdens de aflevering van RTL Late Night en bij haar blog heb ik stilletjes moeten huilen. Hoe oprecht blij ze werd van euthanasie, dat ze eindelijk rust kreeg. Hoe dapper ben je, dat je tot je laatste adem door vecht om euthanasie bij ondragelijk psychisch lijden onder de aandacht te brengen.
Over leven en dood
Een tijdje geleden had ik een discussie met iemand over zelfdoding. Deze persoon snapte niet dat mensen uit het leven stapten en noemde het egoïstisch. Maar zijn wij als maatschappij niet egoïstisch? Moet een ieder niet zelf mogen beslissen over zijn leven?
Tegenwoordig mogen we alles zelf weten, maar wanneer het op de dood aankomt, gaan we spastisch doen! En roepen we om het hardst dat God de enige is die over leven en dood beslist. Toch ben ik er van overtuigd dat God ook niet achter ondragelijk pijn en verdriet staat. En dat hij heel goed begrijpt waarom er bepaalde keuzes worden gemaakt. Ik vraag me ook af of we door alle strenge eisen niet juist zelfdoding in de hand werken.
En nee, ik zeg niet dat iedereen die een dipje heeft of een depressie maar euthanasie moet krijgen. Maar wanneer je leven geen leven meer is moet er toch een waardiger manier van afscheid nemen zijn dan zelfdoding. Ik ben er van overtuigd dat als er beter gekeken wordt naar ons euthanasie beleid er veel minder mensen hoeven te lijden. Al is het alleen maar dat er meer begrip komt en minder veroordeling. Begrijpen hoef je het niet, maar respect en compassie zou voor veel mensen met psychische problemen al een grote troost zijn.
Hoge pieken, diepe dalen
Een vriendin vroeg mij eens of ik niet boos was op mensen die voor zelfdoding kozen. Omdat ik zo graag wilde leven, maar we op dat moment niet wisten hoe het af zou lopen. Mijn antwoord was dan ook stellig nee! Ik hou van het leven, maar ik weet ook hoe zwaar het kan zijn. Toch dank ik God elke dag weer dat ik leef. Dat ik mag genieten van alle kleine dingen die het leven zinvol maken. Dat ik ook kan genieten van alles wat mij gegeven is.
Hoe verdrietig is het als je die levensvreugde niet kan voelen en elke dag een gevecht is. Dat je niet meer weet hoe je het leven moet vieren. Ondanks mijn verdriet en angsten weet ik ook dat hoge pieken niet te behalen zijn zonder diepe dalen. Zolang je dat mag voelen ben je toch wel een heel bevoorrecht mens.
Lieve Aurelia, ik had jou je hoge pieken in dit leven ook zo gegund. Ik hoop dat je nu op je hoogste piek zit en dat je daar intens geniet! Rust zacht!
Hoi! Ik ben Maureen, ik woon samen met mijn man en onze tweeling en zoals je weet… alle wijzen komen uit het oosten ;)! Ik ben dol op lezen, schrijven, bakken, koken, winkelen, zwemmen en dan het liefst met nagellak op (dan voel ik me net een zeemeermin).
Een leuk weetje, ik heb een grote voorliefde voor vintage jurkjes met petticoat. Voor ik ziek werd 2,5 jaar geleden werkte ik vol overgave en passie als pedagogisch en beleidsmedewerkster in de kinderopvang. We zijn dan hier thuis ook graag creatief bezig en knutselen er gezellig op los.
Geef een antwoord