Daar zit ik dan, in de tuin van ons vakantiehuisje bij Landal. Een heerlijk zonnetje, aangename temperatuur. Fluitende vogeltjes om mij heen en in het weiland voor mij is een boer zijn veld aan het bemesten. Eigenlijk is alles perfect hier en toch voel ik mij alles behalve gelukkig en happy.
Ik had een droom
Vorige week was daar die droom, een droom die veel gevoelens heeft wakker gemaakt. Een droom die voor het eerst in lange tijd zorgde dat ik echt gelukkig wakker werd. Ik droomde over mijn werk. Samen met de kinderen zat ik aan de tafel.
We kletsten, we knutselden, we aten samen een broodje. In die droom passeerde een hele dag werken in de kinderopvang. Ik had geen litteken op mijn borst, maar wat misschien nog wel het allerfijnste was, ik bruiste van de energie. De dag dat ik me een bruistabletje voelde kan ik me niet eens meer herinneren om maar te zwijgen over hoe het de laatste maanden gaat.
Ik voel me meer een uitgebluste bejaarde, die achter de geraniums zit, dan een jonge seksgodin van zesendertig, die alle standjes uit de Kamasutra kent. Na drie jaar kan ik echt nog steeds niet wennen dat dit nu mijn leven is. Accepteren vind ik een ontzettend naar woord. Want hoe kun je iets accepteren waar je totaal niet achterstaat. Aanvaarden vind ik in deze situatie meer geschikt en ik dacht ook echt dat ik deze situatie redelijk aanvaard had. Helaas heb ik me daar toch een beetje in vergist.
Vakantie in eigen land
Toen de tweeling nog mini mensjes waren, kwamen we hier al op het Land van Bartje. Fantastisch park, met overal speeltuinen, een pony ranch, een binnen en buiten zwembad en prachtige huisjes. Heel veel mooie momenten hebben we hier samen beleefd. Dit jaar mochten zij een week van de vakantie kiezen en unaniem werd er besloten dat we hier naartoe zouden gaan.
Maar aan ieder plekje hier op het park kleeft een herinnering. En waar ik normaal dol ben op herinneringen, zijn ze nu vooral ontzettend confronterend. Ik ben mij pijnlijk bewust van alles wat ik niet meer kan en dat doet zeer. Natuurlijk leer ik bij de psycholoog dat ik moet kijken naar wat wel kan, van hoe ver ik gekomen ben en ja ik weet ook echt hoe dankbaar ik moet zijn dat ik leef. Maar vandaag voel ik het even niet, net als de afgelopen dagen niet. De confrontatie met mezelf is te groot en het schuldgevoel naar Martin en de kinderen bijna niet te dragen.
Dat verrekte schuldgevoel
Ik vraag me vaak af waarom ik me schuldig voel. Ik weet onderhand wel dat kanker en Myasthenia gravis je overkomt en dat ik daar niets aan kan doen. Toch voel ik me schuldig als Martin met Sophie de parkrit met het paard moet doen, omdat ik geen twee kilometer kan lopen. Hij moet zwemmen, omdat ik de zoveelste schimmelinfectie heb en die weer zorgt voor algehele malaise.
Maar het maakt me ook verdrietig omdat ik heel graag al deze leuke dingen zelf met ze wil doen. Omdat ik als een trotse moeder naast die knol met mijn mooie meisje op de rug wil lopen. Ik wil haar zien genieten, ik wil dat ze samen met mij de nieuwe wegen in haar jonge bestaan bewandelt en niet dat ik steeds aan de zijlijn moet staan. Want zo voelt het. Ik voel me soms geen volwaardig lid van onze familie, van ons gezin. Niet dat zij mij dat gevoel geven nee totaal niet. Ik geef mezelf dat gevoel. De kinderen en mijn man zijn allang blij dat ik mee ben. Zij zeggen ook letterlijk als je er maar bij bent mama. En toch zie ik hun snoetjes betrekken als ik niet mee naar het zwembad kan, als ik toch even moet liggen in plaats van samen naar de speeltuin.
Volgende week neem ik revanche op deze week. Na een bijkomweek en een infuuskuur hebben we nog een weekje Landal greenparks te goed. We gaan naar Heideheuvel in Beekbergen, een park waar ik me zo thuis voel. Het is klein en overzichtelijk en we hebben dit keer een huisje tegenover de speeltuin en kinderanimatie. Ik hoop met heel mijn hart dat het me weer gaat lukken. Dat ik weer kan genieten van alles wat me lief is. Dat ik kan genieten van het leven waar ik zo van hou, want als iemand weet hoe je het leven moet vieren ben ik het immers wel.
Hoi! Ik ben Maureen, ik woon samen met mijn man en onze tweeling en zoals je weet… alle wijzen komen uit het oosten ;)! Ik ben dol op lezen, schrijven, bakken, koken, winkelen, zwemmen en dan het liefst met nagellak op (dan voel ik me net een zeemeermin).
Een leuk weetje, ik heb een grote voorliefde voor vintage jurkjes met petticoat. Voor ik ziek werd 2,5 jaar geleden werkte ik vol overgave en passie als pedagogisch en beleidsmedewerkster in de kinderopvang. We zijn dan hier thuis ook graag creatief bezig en knutselen er gezellig op los.
Geef een antwoord