Hoe angst en genieten hand in hand gaan…

Vorige week was het zo ver, ik mocht weer op audiëntie bij de neuroloog. Ondanks dat het een gewone controle is, zie ik elke keer weer als een berg op tegen deze bezoekjes. Vanaf de dag dat ik bloed heb geprikt staan mijn voelsprieten op scherp, vooral als de telefoon gaat. Stel je voor dat er toch afwijkende waardes zijn, dat ze zo slecht zijn dat ze niet langer kunnen wachten.

Toch is dit nog niets bij het gevoel wat ik heb voor een ct-scan. Elke negen maanden bezoek ik radiologie en een week daarna de longarts voor de uitslag. Ik had gehoopt dat tijd alle wonden heelt, alleen ben ik er achter dat dat bij mij niet werkt. Geregeld hoor ik van mensen om mij heen ben je nu nog steeds bang dat de kanker terug komt en ik kan alleen maar volmondig ja zeggen.

KWF

KWF verklapte het al eens in hun spotje (dit is één van die spotjes), 86% van de (ex) kanker patiënten heeft last van klachten waaronder angst en nachtmerries. De ene (ex) patiënt heeft daar meer last van als de ander. Ondanks dat ik heel graag bij die 16% had willen zitten, ben ik ook opgelucht te horen dat ik niet de enige ben.

Op angst zit een groot taboe, helaas. De kanker is toch weg, nu niet meer druk maken hoor is een veel voorkomende zin in mijn omgeving. Helaas werkt dit dus voor heel veel mensen niet, ook voor mij niet. Gelukkig heb ik heel veel lieve artsen om mij heen, elk pijntje en elke angst wordt gehoord en serieus genomen. De afgelopen maand ben ik al twee keer bij de huisarts geweest met dikke bulten in mijn rug en oksel. Elke vorm van realiteit ben ik dan ook kwijt, tot ik hoor dat het niet gaat om een tumor maar om (niet lachen) spieren.

Door de Myasthenia gravis worden mijn spieren bij inspanning mega dik. Echt, de gemiddelde anabool zou jaloers zijn 😉 ! Helaas is de pijn minder fijn en bezorgt die ook de nodige rusteloze nachten, frustraties en huilbuien.

Kanker en verschillende soorten angst

Kanker brengt verschillende soorten angst naar de oppervlakte. Niet alleen de angst voor het terugkeren van de kanker, maar ook de angst dat mijn partner bij me weg gaat is een angst die mij geregeld bezig houdt. Dat ons leven zo zou veranderen hadden we niet verwacht toen we acht jaar geleden trouwden. Van de werkende vrouw vol passie voor de kinderopvang, een groot sociaal netwerk, liefde voor de kroeg en winkelen is weinig over.

Ondanks dat ik ontzettend trots ben hoe ik probeer mijn leven vorm te geven, knaagt het gevoel dat het niet normaal is dat je man op slechte dagen je moet helpen uitkleden. Dat hij elke dag de kinderen naar school moet brengen omdat mijn spieren ‘s morgens in de kreukels liggen. Daar komt dan ook meteen het alle grootste punt van angst naar boven. Onze, ik hou zoveel van jullie dat het pijn doet, tweeling.

Wat gun ik ze een onbezorgd leven. Als ik weer naar het ziekenhuis moet of als ik spugend boven de wasbak sta, zie ik de angst in hun ogen. Dit is wel het allerlaatste wat ik voor ogen had voor onze kinderen. Ik weet hoe het is om als kind een zieke moeder te hebben en om op jonge leeftijd je moeder te verliezen. De impact is zo groot, dat gun ik geen enkel kind.

Waarom ik? Waarom ik niet!!

Vorige week, tijdens mijn gesprek met de neuroloog gebeurde er iets bijzonders. Naast dat we het hadden over hoe het ging, de bloedwaardes en de medicijnen kregen we het ook over de zin vechten tegen kanker. Beide vonden we het woord ‘vechten’ in deze context zeer ongepast. Want hoe kun je vechten tegen een ziekte die eigenlijk geen gelijkwaardige tegenstander is?

Geregeld hoor ik woorden als “wat een powervrouw!” en “blijven vechten hoor”. Eigenlijk zeg je met deze zinnen dat iemand die kanker niet overleefd heeft geen powervrouw is en niet gevochten heeft. Natuurlijk stel ik het heel zwart wit, maar heb ik wel gevochten want ik leef? En mijn moeder dan? Was zij geen powervrouw en had geen girlpower?

Bij kanker is het in mijn opinie heel simpel, je overleeft het of je gaat er aan dood. Je kan vechten wat je wil maar je hebt vooral ook heel veel geluk nodig. Kanker is iets wat je overkomt ben ik achter, ik heb me dan ook nooit afgevraagd waarom ik?

“Waarom ik niet?” is wat ik denk. Wat me wel lange tijd heeft dwars gezeten was mijn schuldgevoel. Ik heb heel wat levens op de kop gezet, toch heb ik het met behulp van de psycholoog en mijn behandelende artsen kunnen ombuigen.

Geniet van vandaag

Kanker overkomt je en kan je ook heel veel mooie dingen brengen. Mij heeft het laten inzien dat ik naast mijn passie werken in de kinderopvang nog meer passies heb kunnen ontwikkelen. Een passie voor Bento, taarten maken en bloggen bijvoorbeeld.

Maar het heeft me ook geleerd dat ik moet leven in het hier en nu. Waarom morgen dat spelletje met de kinderen doen als je ook vandaag de tijd hebt. Tijd het is zo relatief begrip. En aangezien niemand je morgen belooft kun je maar beter zorgen dat je vandaag geniet!