Er waren eigenlijk geen plannen voor die bewuste zaterdag, toen ging de telefoon een paar dagen van te voren. Mijn zusje had nog kaartjes liggen voor de Apenheul, geldig tot en met eind oktober! Dat kon dus nog precies, ook waren er kaartjes bij voor een apenwaaier en zo gingen we bewapend met apenwaaier het park in. We hebben ons verwonderd en verbaasd maar vooral genoten! Wat kan de herfst toch mooi zijn… de kleuren, aangename temperatuur (niet te warm, niet te koud, droog met een zonnetje).
Apen en kinderwagens
Zodra we in het eerste gedeelte waren met loslopende aapjes zag je de apen de kinderwagens in duiken, we bleven even verwonderd staan kijken. Ze weten het precies, daar valt wat te halen in die kinderwagens vol met etensresten! 
Je ziet ze eerst naar de handjes kijken, bovenop de kap en onderin de wagen… vinden ze het niet zit er zo hier en daar een aapje dat even langs het kind gaat met een poot.
Iets verderop was een aapje op zoek naar eten onder de bladen, de meiden vonden het wel interessant. Onze jongste dochter begreep maar niet waarom ze nu echt niets mocht eten onderweg, onze dame heeft een gave om altijd eten te willen op momenten dat het toch echt niet kan of mag. Net als hier in de Apenheul, precies in een zone waar je niets mag eten in verband met het feit dat de apen het rustig afpakken en het niet goed is voor hun gezondheid. Daar had onze dame wat minder begrip voor.
Onze dochter en veren
Er waren ook verschillende en behoorlijk wat vogels, toch een (vermoedelijk tijdelijke) liefde van onze oudste dochter. Ze is gek op veertjes, dit is overigens haar hele leventje al zo! Zo vond onze oudste een veertje van een eend en van één of andere gekke en rare vogel. Tenminste dat zei ze zelf, “Mam, dat is een rare vogel hoor… moet je zien!”.
Aan het einde was een vijver, daar dobberde gewoon wat eendjes in. We hebben er zeker een kwartier gestaan! De vraag was… zijn de eenden echt of niet? Er bleek één ‘nep eend’ te zijn en verder waren ze echt, maar voor je daar achter bent ben je dus een kwartier verder.
Bomen pad Apenheul
Er is ook een soort “bomen pad” wat hoger, wat meer tussen de bomen loopt. Daar kwamen we een aap tegen met haar kleintje op de buik. Super beschermend, als er andere apen of mensen in de buurt kwamen pakte ze haar jong stevig vast.
We hebben enorm genoten, voor mij was het heel lang geleden dat ik naar de Apenheul ben geweest. Ik vermoed dat mijn laatste keer tijdens een schoolreisje is geweest in mijn eigen basisschool periode. Wat zijn apen toch mooie beesten, veel zijn prachtig om te zien, mooie kleuren, sterk en zo duidelijk en zich bewust van de omgeving. Misschien is dat zo bewust zijn van de omgeving en het eten dat mensen bij zich hebben ook wel juist slecht… maar dat ter zijde.
Wat ons uitje extra mooi maakte waren de herfstkleuren. De apen zo tussen de mooi gekleurde bomen en bladeren, prachtig!
Ben jij wel eens naar de Apenheul geweest? Wat vond jij ervan?
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
2 comments
Wat leuk! Ik houd van aapjes 😀