Even schiet alles aan je voorbij! En hoe snel je kennelijk kan denken en schakelen op het moment dat het je overkomt, bizar! Afgelopen dinsdag ging ik richting Renkum voor een cursus, niets aan de hand… de auto voelde gewoon en ik ervoer geen rare dingen en toch ging het op de terugweg mis! Je verwacht dat een auto doet wat je van hem vraagt… zoals remmen, toch?
Mijn eerste cursusdag is achter de rug en ik ben relaxt, het was leuk om met andere ‘gelijkgestemden’ bezig te zijn. Rond 22.15 uur stap ik in de auto, ondanks dat ik prima weet hoe ik thuis moet komen zet ik de navigatie aan via mijn telefoon. De reden? Omdat de route erg donker is en ik me wil focussen op de weg en niet op hoe ik ook weer moet rijden.
En dan… een auto ongeluk
Dan rij ik op een weg waarbij ik op een gegeven moment moet stoppen voor een voorrangsweg, ik heb haaientanden. Vlak voor ik de weg nader is een vervelende, onoverzichtelijke bocht dus ik trap mijn rem in… maar de auto gaat niet veel langzamer. Omdat ik geen gas meer geef gaat hij wel minder hard, maar hij doet niet wat ik wil!
Er vliegen allemaal scenario’s door mijn hoofd en het eerst wat door mijn hoofd gaat is, shit de kruising en fietsers! Er zijn daar fietspaden en ik kan niet remmen. Pas als ik een kleine ‘ophoging’, zeg heuveltje op rij voel ik de auto afremmen… echt tientallen meters later. Maar dat is te laat….
Boem, sis…. Shit!
Geen fietser, gelukkig niet! Ook geen kleine auto… dat was echt fout gegaan denk ik. Maar een grotere stationwagen die ik raak, niet super hard maar jeetje mijn auto is korter en zij staan in de struiken. Ik haal de sleutel uit het contact en ren naar de andere auto, godzijdank hebben ze niets! Ik ben bang, ik begin te rillen en kan geen woord meer uitbrengen.
Het is meteen duidelijk dat onze auto naar de schroothoop moet, duidelijk total-loss. Ik bel naar huis voor hulp, ik voel me helemaal alleen in een bosachtige omgeving, donkere weg en de andere mensen zijn samen. Gelukkig is niemand boos of kwaad, ik ben alleen in paniek… het gevoel van onmacht en schuldgevoel.
Voorrang verlenen zonder rem…
Waarom een schuldgevoel? Ik heb die haaientanden op de weg en dat weet ik maar al te goed op die kruising. Jaren lang heb ik er met grote regelmaat gereden, ik weet wat een rot kruising het is en ik weet dat de Hollandseweg daar vervelende bochtjes heeft.
Mijn rechter been doet pijn, nu een dag later… ik denk dat ik die rem zo hard heb willen intrappen keer op keer dat ik wat te lomp ben geweest. Ik had moeten stoppen en dat was ook zeker mijn intentie, sterker nog ik wilde al voor de kruising zachter rijden vanwege dat rottige bochtje iets daarvoor, maar het lukte niet!
Onmacht en frustratie
Gelukkig hebben we goed met elkaar gepraat, kwam mijn vader me ophalen en heeft me geholpen. Waar ik anders altijd prima weet hoe ik moet handelen was ik met stomheid geslagen, de auto… hij deed niet wat ik van hem vroeg. Ons stuk blik, eigenlijk meer plastic blijkt, heeft dienst geweigerd. Tenminste… te laat! Pas te laat remde de auto af, met vervolgens een botsing met een andere auto.
Gelukkig reden zowel zij als ik in een wat grotere auto, anders was het heel anders afgelopen vrees ik. Er zijn al zoveel dingen door mijn hoofd gegaan… Wat als? Waarom? Shit auto! Maar vooral wat nu?
En nu dan?
Werkelijk geen idee… we hebben geen auto, maar de kinderen sporten nagenoeg dagelijks. Tijdelijk lossen we het op met het lenen van auto’s van mijn ouders en zusje. Een deel doen we op de fiets, ons spaargeld is niet op een dusdanig niveau dat we ‘even’ een auto kunnen kopen.
Onze contactpersoon bij het autobedrijf is voor ons aan het rondkijken voor een betaalbare auto, hopelijk komt het goed… zonder auto is bijna niet te doen momenteel. Mijn psoriasis zorgt ervoor dat fietsen pijnlijk is op mijn huid. De meiden moeten veel spullen meenemen voor het sporten en daarnaast is het sporten niet altijd om de hoek, helaas.
Ik ben verdrietig, angstig, heb pijn in mijn lijf en weet niet of ik ooit nog echt vertrouwen ga krijgen in het product ‘auto’. Het stuk blik/plastic heeft me in de steek gelaten en hoe…
Heb jij wel eens een ongeval gehad? Hoe snel ben jij weer gaan rijden? En heb je weer snel vertrouwen gekregen?
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
Jeetje wat een schrik zeg! Zoiets gaat je niet in de kouwe kleren zitten denk ik. Ik verwacht dat het het beste is om toch weer snel te gaan rijden, zodat de angst zich niet in je vast zet.
Hoi Nicole, het was echt shit… nee het is shit 🙁
Inmiddels heb ik weer gereden, maar leuk… nee, maar het is zeker het beste.
pfff lees het nu pas, wat een schrik meiske. beste is om zodra jij lichamelijk kan meteen weer achter het stuur te gaan zitten en het vertrouwen weer terug te krijgen in je auto.
Hoi Gisella, ik heb inmiddels weer gereden… maar mijn hobby zal het voorlopig niet zijn vrees ik. Er is nu (net als bij jullie zag ik) een andere auto, het is weer voelen en wennen.