Als je bang bent om te falen, dat iets niet lukt… is het dan direct faalangst? Of perfectionisme? Ik heb er last van, het is ook niet de eerste keer dat ik er iets over schrijf. In mijn geval heb ik er tijdens de wintertijd meer last van als in de zomer. Tijdens de wintertijd is er minder zon, kortere dagen en het weer is gewoon niet mijn ding. Dan zit ik minder fijn in mijn vel en dan heb ik vaker het gevoel van angst, het niet goed te doen of niet goed genoeg te zijn.
Ja, het is faalangst, doe normaal!
Laatst was ik er met iemand over in gesprek, er werd direct gezegd “Ja, het is faalangst, doe normaal!”. Ik keek die persoon verbijsterd aan… het voelde als enorme duw in mijn rug, of stomp in mijn maag.
Het gesprek ging namelijk over het feit dat iedereen wel eens angst of paniek voelt in bepaalde situaties. Hij vroeg mij om een voorbeeld, ik benoemde iets relatief simpels… en had daarop deze reactie niet verwacht op de één of andere manier.
Ik weet als geen ander hoe faalangst voelt, of de angst om te falen… het altijd super goed willen doen en daar dan ook alles voor doen. Soms dus ook gewoon veel te veel doen om goed (genoeg) gevonden te worden. Dus ja ik weet het, maar deze uitspraak voelde slecht!
Noem eens wat dan? Wanneer wil je niet falen?
Volgens mij wil niemand falen, ook al weet ik dat je van fouten kan je leren. Wat ik doe wil ik gewoon goed doen… anders doe ik het liever niet. En ja, zo zit het leven helaas niet in elkaar, I know 😉
Je moet ook dingen doen waarvan je weet dat het wellicht verkeerd kan gaan. Maar ook in gesprek met mensen die wellicht anders denken of weet ik veel wat. Er zijn altijd en overal situaties die het gevoel van falen kunnen veroorzaken.
Voorbeelden… okay, komen ze
Lastig, dit is toch best confronterend maar wellicht voor mensen ook herkenbaar.
Je hebt een cursus of opleiding voor iets gedaan, je oefent je draait mee en dan moet je het toch echt op een gegeven moment zelf doen. Tja, stress dus! En ondanks dat je weet dat je het kunt, de theorie beheerst kan er in de praktijk altijd iets anders lopen… en hoe moet je het dan oplossen? En kies ik wel voor de juiste oplossing?
In gesprek met iemand over bijvoorbeeld werk of vrijwilligerswerk, je hebt een standpunt ingenomen. Je weet dat het voor jou het juiste standpunt is, ook is het, het juiste standpunt als je kijkt naar de regels en de processen… en toch moet je het standpunt verdedigen, maar kan je het vasthouden en de ander zover krijgen het op dezelfde manier te doen?
Of sporten, je hebt een bepaalde verwachting. Je wilt sterker worden, sneller fietsen, verder lopen of misschien wel iets nieuws proberen. Ondanks dat je er openminded in gaat is er stiekem altijd ergens een verwachting of een hoop van wat er wel of niet lukt. Tenminste dat heb ik zelf wel! Helemaal neutraal ga ik er eigenlijk zelden in. Maar wat als je, de verwachting niet waar kunt maken?
Het gevoel van falen… wanneer is dat er?
Als ik voor mezelf spreek heb ik, als iets niet helemaal lekker gaat al snel het gevoel van “Shit, dit had ik niet verwacht”. Soms zelfs ook als falen helemaal niet ter sprake is.
Soms als ik een rondje heb hardgelopen, nog voordat mijn training klaar is voelt het als “ik heb het verpest”. Soms klopt het… maar goed wat maakt het eigenlijk uit? Het is maar hardlopen!
Een gesprek met een collega, ik moet uitleggen hoe dingen werken. De collega stelt vragen, terecht… en ik beantwoord ze. Ondanks dat zaken glashelder zijn beschreven en ik mijn best doe om het uit te leggen blijkt die collega het niet te begrijpen of niet te willen begrijpen. Lastig! En ja, ook dit geeft mij soms het gevoel van falen.
Als ik het niet kan bolwerken, dat geeft ook het gevoel van falen. Neem de afgelopen weken. Veel gesprekken, afspraken op het werk, medische afspraken voor mij en één van onze dochters. Maar ook nog allerlei online verplichte bijeenkomsten, werkzaamheden en vergaderingen voor mijn werk en vrijwilligerswerk.
Dan heb ik het nog niet over het sporten wat ik graag wil doen, ondanks mijn vele werkuren en alles voor mijn gezin. En een ziek geworden hond, waardoor ik eigenlijk niet van huis kon, arm beest.
Het is genoeg…
En ja, ik besef me echt wel… het is lang niet altijd nodig! En ik heb er weer genoeg over gekletst nu.
Wat het fijne is, nog een maand of vier en dan heb ik veel minder last van dit gevoel! Als de dagen weer langer worden heb ik minder last van mijn winterdipje, gaat mijn lijf weer beter werken en doet mijn brein ook weer wat normaler!
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
Geef een antwoord