Beeldbellen in het openbaar…

En ja, Nathalie zou Nathalie niet zijn als ik daar iets van vind. De laatste tijd gebeurde het me een paar keer dat mensen die dicht bij mij zaten of liepen aan het beeldbellen waren en ik kom daar dan in beeld. Ik kies daar niet voor en beperk dat zelf zoveel mogelijk, alleen voor mijn werk kom ik er niet onderuit… maar om dan bij een ander in zijn of haar beeldbelgesprek te zitten gaat me echt iets te ver, dus ja ik irriteer me daar wel aan.

Beeldbellen op zich is prima! Goed zelfs!

Zelf ben ik geen fan van beeldbellen, maar ik geef toe zoals in mijn werk is het soms echt wel handig. Je ziet elkaar en kan ook elkaars uitdrukkingen zien, je hebt domweg wat meer beeld bij je gesprek.

Als er familie ver weg woont, ook ideaal! Of als de kinderen iets aan opa en oma willen laten zien maar niet langs kunnen gaan. En wat dacht je met vriendinnetjes tijdens vakantie of als je bent logeren? Of contact houden met de vakantievrienden die niet om de hoek wonen?

Tijdens corona tijd heb ik ook genoeg mensen gehoord over beeldbellen met familie tijdens de feestdagen, maar ook Bingo doen of zelfs hints zag ik bij instagram contacten voorbij komen! Dus ja, het is een goed alternatief zeker als elkaar opzoeken lastig is.

Maar eerlijk is eerlijk, mijn voorkeur gaat uit naar gewoon ouderwets bellen of anders appen.

Beeldbellen in het openbaar…

Dit beeldbellen in het openbaar vind ik wel iets anders, natuurlijk je bent in het openbaar… ook ik. En toch verwacht ik niet onderdeel van een dergelijk gesprek te worden, bewust of onbewust.

Mijn eerste ervaring hiermee was hier, in het centrum van Wageningen. Een vrouw was al shoppend in de winkel aan het beeldbellen alsof haar vriendin naast haar liep. Eerst in de HEMA en even later was het bij de Holland en Barrett nog precies zo, zelfde persoon en zelfde gezelligheid zeg maar.

Een andere ervaring was toen we in JumpXL Ede waren, ik zat met nog veel meer andere ouders naar onze springende kinderen in het trampoline park te kijken toen een vrouw iets voor ons ging zitten beeldbellen. We stonden er allemaal op… en niemand was er echt blij mee. Voor ik er erg in had liep één van de andere mensen naar haar toe met het verzoek oordopjes in te doen en andere uit beeld te houden.

Mijn laatste ervaring was in de supermarkt, een man al beeld bellend met geluid hard dus zonder oordopjes. Iedereen kon meegenieten en de vrouw des huize had wel wat minder aardige opmerkingen zo hier en daar.

Wat is de mijn en de sociale grens?

Na deze gebeurtenissen, vooral na de tweede ervaring in Ede bedacht ik… wat is hierin nu mijn grens? Wat is de sociale grens?

Ik voelde me onwijs ongemakkelijk, ik was immers zomaar in beeld tijdens een gesprek van een ander. Als ik zelf een videocall heb dan houd ik mezelf al in de gaten en let goed op. Zomaar in het gesprek van een ander zitten voelt oprecht onprettig.

Voor mezelf heb ik besloten dat als het me opnieuw overkomt en ik ongewenst in beeld kom ik de persoon in kwestie er op aan ga spreken. Wellicht heeft de bellende persoon wel helemaal niet in de gaten dat het lastig kan zijn voor een ander.

En dan die sociale grens, stel ik zou beeldbellen in het openbaar… dan zou ik ervoor zorgen dat andere daar geen last van hebben. Dus een headset op, maar ook geen openbare ruimte achter me, dus of privé of met mijn rug naar een muur ofzo. Andere zouden op deze manier minimaal of zelfs geen last hebben van mijn gesprek.

Nu moet ik zeggen, zelfs thuis zit ik dus met mijn rug naar de muur zodat als ik een beeldbel afspraak heb of een video call dan zien ze mij en de muur en niet mijn gezin of de zooi in huis 😉