Persoonlijk ~ Beren op de weg! Die beren, die zijn soms groot… heel groot of misschien kleintjes in hele grote groepen! Soms vind ik het erg moeilijk om objectief naar zaken te kijken die dicht bij me staan. Gelukkig heb ik het niet altijd en heel vaak, maar soms maakt het me gek!
Soms zijn er dus van die momenten, ik vraag me wel eens af waarom ik niet gewoon blij kan zijn met bepaalde dingen, bijvoorbeeld een onverwachtse maar mooie of bijzondere gebeurtenis in mijn leven. Vaak het idee dat er wat achter zit, dat het gewoon niet goed kan gaan.. en kan ik eigenlijk niet zo goed begrijpen dat het mij overkomt.
Op welke moment zijn er beren op de weg?
Met zegt van het gezegde “Beren op de weg zien” dat een vorm van angst bezit omdat je niet weet wat er in de toekomst gebeurt en je het ergste verwacht. Verandering betekent voor een ieder in meer of mindere mate onzekerheid. Ik denk dat hier een hele duidelijke kern in zit.
Op welke momenten er beren op de weg zijn is erg wisselend, soms als er veel tegenzit of als de kinderen of ik niet goed in ons vel zit. We een lastige periode hebben met veel ziekenhuisbezoekjes, we wachten op uitslagen of gewoon als de agenda verschrikkelijk vol zit met van alles en nog wat.
Maar ook als er gebeurtenissen zijn die erg mooie en bijzonder zijn denk ik, er zal wel iets achter zitten! Het zal wel een foute grap zijn, ze nemen me in de maling! En als er niets verdachts is kan ik me gewoon niet voorstellen dat het waar is, waarom zou het mij overkomen.
Steeds meer krijg ik het idee dat de korte dagen hier wat mee te maken hebben, maar we hebben ook genoeg voor onze kiezen gekregen de afgelopen jaren waardoor dit gevoel is ontstaan. Neem daarbij dat ik graag alles (soms iets te) goed wil doen en toch wat (faal) angst en daar zijn de beren!
Voorbeelden! Waarom zie ik beren op de weg?
Wist ik het maar echt goed waarom het dan zo gaat, gelukkig is het geen heel regelmatig voorkomend verschijnsel die beren, hieronder twee voorbeelden.
De man in huis is een hele dag weg, een dag waarop ik eigenlijk veel te veel moet doen. De auto heb ik gewoon tot mijn beschikking, dat is wel handig. De meiden moeten overal mee naar toe en ja er moet ook nog gesport worden door de dames, boodschappen gehaald en ik moet nog een klus voorbereiden. Een dochter die vermoedelijk in de middag al weer behoorlijk moe is en een dochter die niet fit is. Help… daar zijn de beren weer! Geen beren op de weg, nee gewoon vol op schoot!
Nog zo iets, stel ik word ergens voor gevraagd en het zou moeten voelen als een eer. Direct denk ik joh waarom ik, er zijn echt wel meer mensen die dit leuk zouden vinden en het beter zouden kunnen doen als dat ik het doe. Waarom ik? Natuurlijk voel je, je vereerd… maar dan gaat mijn hoofd aan de gang en lopen er weer beren voorbij.
En dan?
Na goed nadenken, rust en even doen wat ik zelf leuk vind of iets waar ik door kan ontspannen en hoofd leegmaken gaat het dan al snel weer beter! Dan keert het zich wel en kan ik denken we zien wel hoe het loopt en kan ik het wat meer loslaten.
Soms kan ik zelf het positieve ervan wel inzien en weet ik ook dat het lang niet altijd zo is als het op zo’n moment voor me voelt. Een enkele keer kan ik zelfs denken, joh super dat dit zo is gegaan en voelt het inderdaad wel als een eer.
Dan verdwijnen de beren en zijn het enkel nog een paar pluche knuffels die ik makkelijker aan de kant kan zetten.
Heb jij wel eens van die momenten dat je beren op de weg ziet? Beren die er niet of minder erg zijn als je er goed over nadenkt of het relativeert?
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
Ik herken het wel… De momenten dat ik beren op de weg zie, wanneer ik niet lekker in m’n vel zit, moe bent, onzeker. Maar ook omdat ik perfectionistisch kan zijn.
Je schrijft “waarom ik?”, wanneer je ergens voor wordt gevraagd. Zal dat ook niet zijn dat je voor jezelf de lat hoog legt.
Ik denk trouwens ook dat het ook wel een vrouwenkwaaltje is. We zoeken vaak ergens een reden voor. Vullen iets alvast in, terwijl het helemaal niet zo hoeft te zijn 😀
Klopt! Ben ook perfectionistisch en dat moet ik loslaten… maar helaas weten en beseffen is één, dan nog doen 😉
Ja, dit is voor mij eigenlijk wel heel herkenbaar. Vaak waren al die zorgen achteraf ook eigenlijk helemaal niet nodig 🙂
Inderdaad! Ondanks dat ik dat weet en besef zie ik toch met enige regelmaat beren 😉
Mijn man ziet ook overal enorme beren op de weg. Ik zelf juist helemaal niet haha. Matcht enorm 😉
Bij jullie de man in huis! Nou wel fijn voor jou op zich, dat je er geen “last” van hebt 😉