Bijzonder afscheid van een bijzondere man

Ruim zeven maanden zitten we nu thuis in preventieve quarantaine. De kinderen mogen gelukkig wel weer naar school en spelen naar hartenlust buiten, maar dat is eigenlijk ook de enige privilege die we onszelf geven. En dat is goed. Tuurlijk mis ik het boodschappen doen en spontane afspraken. Maar wat er niet in zit, zit er niet in en eigenlijk gaan we er prima op. Tot ik van de week een telefoontje kreeg van mijn vriendin Wilma. Haar vader was plotseling overleden.

Wilma

Wilma, jullie hebben al vaker met haar kennis gemaakt. Mijn vriendin die ik al van de basisschool ken. Mijn vriendin waar ik ruige stapavonden mee beleefd heb en bij wie ik mijn hele pubertijd kind aan huis was. De vriendin waarmee ik naar tante Mieke ging in Rotterdam om fantastische tijden te beleven en met wie ik voor het eerst op vakantie ging naar Spanje.

Geweldige dingen maakten we samen mee maar er was ook verdriet. In de periode dat mijn moeder ziek werd en op sterven lag, was Wilma mijn grote steun. Was ik boos en verdrietig op de hele wereld, bij Wilma thuis huilde ik uit. Moest ik weg ‘s avonds en werkte mijn zus en vader, Wilma paste op mijn moeder.

Op één van die avonden vroeg mijn moeder aan Wilma goed op mij te passen en dat deed ze in de jaren na het overlijden. En deze Wilma verloor haar vader aan een hersenbloeding in coronatijd.

Quarantaine tijd zonder knuffel

Als ik vrijdagochtend vroeg een berichtje krijg dat Peter, de vader van Wilma, die avond ervoor is overleden aan een hersenbloeding, kan ik het bijna niet geloven. De hele wereld heeft het alleen nog maar over covid19, dat we vergeten dat er nog zoveel meer is waaraan je kan overlijden. Blinde paniek overvalt me, want hoe moet ik dit doen?

Ik zit in quarantaine, maar wil er ook zo graag zijn voor mijn vriendin en haar familie. Direct klim ik in de telefoon, we praten, lachen en huilen samen. Ik leg haar mijn dilemma uit en tuurlijk snapt ze het.

Voor het eerst in al deze maanden merk ik dat ik oprecht graag een knuffel wil geven. Dat ik haar wil troosten, maar alles voelt zo zinloos zonder die arm om iemand heen. Waar ik de anderhalve meter samenleving heerlijk vind, vervloek ik hem nu.

Die dag laat ik de bloemist een mooie bos bloemen bezorgen en bel ik nog een tijd met Wilma’s moeder. Wat een prachtig mooi en intens gesprek. Tranen biggelen over mijn wangen, want wat voel ik me schuldig dat ik er in deze moeilijke tijd niet fysiek kan zijn. Maar wat ben ik ook intens dankbaar dat ze mijn situatie zo goed kennen dat ik eigenlijk gewoon ook gesommeerd word niet te komen. Er zou een oplossing komen en die kwam er.

Online crematie

Afgelopen week was de crematie. Hoe geweldig was het dat ik vanaf mijn laptop mee kon kijken. En waar ik zelf best bang ben om te sterven in deze covid tijd, omdat er dan maar zo weinig gasten mogen komen is die angst vandaag een heel groot deel weg genomen.

Ik heb nog nooit zo’n mooie crematie gezien. Zo puur, zo oprecht, ze eerlijk en emotioneel. En juist in zo’n kleine setting kwam het zo mooi tot zijn recht.

Bij het eerste liedje “Door de wind” begonnen de tranen al te komen. Martin kwam al aan met een rol keukenpapier en zorgde ervoor dat ik niets miste. Kijk daar komt de kist aan, net of ik zelf ook geen ogen had. Echt op deze momenten moet je me gewoon alleen laten. Ik heb Martin vriendelijk doch dringend gevraagd of hij niet lekker moest gaan werken, zodat ik gewoon ongegeneerd keihard kon janken en die hele keukenrol kon vol snuiten.

Wel natuurlijk voordat ik mezelf verzekerd had dat niemand in de zaal mij kon zien en horen.

Afstand bestaat niet

En hoe gek het ook klinkt het afscheid was prachtig. Ondanks dat ik ruim 30 kilometer verder zat, voelde het alsof ik op de eerste rij zat. De verbondenheid zelfs via een scherm is zo groot. Ik moest lachen om de kleinzoon, die zich zorgen maakte omdat oma niet zulke lekkere frietjes kon bakken als opa. De tranen liepen over mijn wangen bij het lied “opa” van Marco Borsato, want wat hebben Wilma en ik dat liedje vaak gezongen op weg naar de disco.

Ik was onder de indruk van de prachtige brieven van de drie zussen aan hun vader en werd verdrietig van alle tranen die ik zag vloeien. Maar ik was vooral trots, trots op de familie die in deze tijd zo’n prachtige crematie neer heeft gezet. Zo intiem en zo kwetsbaar, maar met zoveel liefde voor Peter.

Trots en dankbaar dat ben ik. Want ondanks dat corona ons verder uit elkaar drijft dan ooit, waren we toch even heel dichtbij elkaar.