De kinderen even ‘loslaten’ in en binnenspeeltuin… ik snap dat als moeder van twee meiden die elkaar niet altijd kunnen uitstaan en zo nu en dan gewoon even los willen. Maar moet je als ouders die kinderen dan ook helemaal loslaten?
Ouders die zitten aan een tafeltje, druk in gesprek of ver in hun telefoon en hun kind niet meer zien…
Chaos in de binnenspeeltuin
Altijd is het een soort van gezellige chaos, al is gezellig wel een betrekkelijk begrip.
Onlangs ging ik alleen met de kinderen naar het krijspaleis, meiden aan het spelen ik aan het rondkijken, lezen, ideeën voor mijn blog noteren en ik kletste wat met andere ouders. Ondertussen hou ik de meiden zo goed mogelijk in de gaten… ze moeten zich ook in de binnenspeeltuin gedragen.
Helaas zijn er ook best veel ouders die hun kinderen letterlijk en figuurlijk loslaten. Ik zie kinderen die spullen afpakken van andere kinderen, slaan en schoppen of hebben een verschrikkelijk grote mond tegen andere.
Ik vraag me dan altijd af waarom ouders dergelijk gedrag accepteren van hun kind, een ander kind lijdt eronder! Mijn mening in deze is dan ook: Ouders hou je kind in toom!! Niet alleen thuis maar ook in het krijspaleis!
Kinderen aanspreken op hun gedrag!
Het was de laatste keer zo absurd een meisje van een jaar of zes, denk ik, in tranen op de trampoline… een andere moeder ontfermde zich over het meisje tot haar moeder was gevonden.
Ondertussen sprak ik de twee wat oudere jongens aan die het meisje met omver gooien en benen onderuit halen in tranen hadden gekregen. Het meisje zag ik al een paar keer aangeven dat ze moesten stoppen maar dat gebeurde niet met tranen als gevolg.
De ouders van de twee jongens kwamen en vroegen zich af wat ik de jongens had gezegd. Ik vertelde dat ik ze aan had gesproken op hun gedrag, dat een “dolletje” leuk is, maar dat als er gevraagd wordt om te stoppen, dat ook van ze verwacht mag worden op die leeftijd.
De jongens knikte en gaven aan dat het wel zo was, zonder het van ze te vragen gingen ze naar het meisje om sorry te zeggen. De moeders hadden inmiddels een kleurrijk gezicht en verontschuldigde zich dat ze geen oog voor hun kinderen hadden en het niet hebben zien gebeuren.
Wat is de reden dat…
Er in dergelijke situaties minder opgelet wordt of meer geaccepteerd wordt van een kind? Ongeacht of het gepast gedrag is of niet? In een winkel, restaurant of als je ergens op visite bent laat je dat toch ook niet toe? Waarom in de binnenspeeltuin dan wel?
Natuurlijk mogen de kinderen eens lekker rennen, gillen van plezier of gek doen. Maar andere kinderen op de één of andere manier dwars zitten is in mijn ogen echt “not done”!
Wat vindt jij?
Zou jij kinderen aanspreken op hun gedrag?
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
8 comments
Sommige ouders letten dan totaal niet meer op hun kind. Zondag merkte ik dat nog, ik zat met Nomi in het peutergedeelte te spelen en een paar jongens van een jaar of 10 waren met van alles en nog wat aan het gooien. Ik heb ze gevraagd of ze ouder waren dan 4 (aangezien dat gedeelte voor kinderen tot 4 jaar was) en toen ze ja zeiden, heb ik ze verzocht ergens anders te gaan spelen. Ik zat er niet op te wachten dat ze dingen tegen Nomi aan zouden gooien of dat ze omver gelopen zou worden.
Echt… sommige kinderen en ouders, je zou toch denken dat dit soort dingen door de ouders in de gaten gehouden worden.
Ik vind dat altijd lastig . Maar als het gedrag heel erg was, zou ik heel vriendelijk wel wat zeggen.
Ze waren al een poosje flink bezig… ik kon niet eens meer echt vriendelijk blijven. Normaal zeg ik er niets van en laat ik het de ouders opknappen.
Ik vind het lastig maar als de situatie uit de hand loopt dan zou ik wel ingrijpen. Krijspaleis 😉 en zo is het maar net.
Ja precies… krijspaleis, ik dacht nu moet er wat gebeuren. Normaal gesproken zeg ik er verder niets van, het ging nu maar door.
Ik zal er ook niet snel wat van zeggen, maar er zijn grenzen en dan zou ik er ook echt wel wat van zeggen hoor.
Meestal grijp ik alleen in als het mijn eigen meiden zijn die de dupe zijn van een stel ‘stoere’ tieners, nu was het een ander maar vond het echt niet acceptabel meer, sneu voor t meisje.