De blog van Maureen in maart zette me flink aan het denken, ze heeft gelijk… Punt is dat ik niet zo kan denken of het zo kan voelen, geen idee waar dat hem in zit. Misschien mijn omgeving die kritisch is geweest in het verleden? Het gepest en geplaag? De kleine opmerkingen die ik dan kreeg van familie en vrienden? Die mensen die naar me kijken? Ja, dat snap ik… ik val op met mijn dikke lijf denk ik dan, ik kan niet ‘omdenken’ of anders denken wat dat betreft. In dit artikel vertel ik wat meer over mijn haat-liefde verhouding met mijn lijf.
Ik en mijn lijf door de jaren heen…
Als kind
Als baby was ik niet groot of zwaar, maar dat veranderde al snel… volgens mijn groeiboekje was het altijd wel ‘okay’. Mijn basisschooltijd kan ik me niet anders herinneren als dat ik dikker was als de andere meiden in mijn klas, zo nu en dan moest ik dat ook wel aanhoren overigens.
Tiener
De middelbare school ging wel redelijk naar mijn idee, als ik foto’s terug kijk of als ik eraan terug denk weet ik wel dat er gepest werd. Mega dik was ik niet, maar prettig voelde ik me niet in mijn lijf, kan me trouwens ook niet herinneren dat ik me ooit echt super prettig heb gevoelt met mijn lijf. Wat overigens iets anders is als ongelukkig, want nee, dat niet.
Twintiger
In mijn twintiger jaren hadden we een kinderwens die nogal op zich liet wachten, na jaren van hormoongebruik was ik zo onderhand twintig kilo aangekomen. Toen ik zwanger raakte kwam ik een kilo of zeven aan, na de zwangerschap werd het hard werken om de kilo’s eraf te krijgen.
Toen de tweede zwangerschap… ik werd maar zwaarder, het leek maar niet te stoppen! Uiteindelijk was en bleef ik te zwaar, maar zin, puf en energie om het te veranderen had ik niet. Ik was destijds al blij als ik een dag, een week of laat staan een maand zonder kleerscheuren doorkwam.
Dertiger
De jaren vliegen voorbij en voor je het weet ben je de half dertig gepasseerd, en nog steeds niet blij met mijn lijf! Ik besluit op mijn 35ste te gaan lopen en afvallen, dat is nu een jaartje geleden. Inmiddels ben ik 36 en is mijn 37ste verjaardag al weer in zicht en ben ik ruim vijftien kilo afgevallen, maar tevreden en blij met mijn lijf? Nee, natuurlijk ben ik trots en blij dat er kilo’s weg zijn… maar dat zorgt er nog niet voor dat ik geen last heb van ‘body shaming’.
Body shaming… zo’n ‘stomme’ hippe term!
Echt als ik weer eens Body shaming voorbij hoorde komen dacht ik telkens, heb je weer zo’n stomme hippe term waar ik niets mee kan. Iedereen schaamt zich toch wel eens? Iedereen heeft toch wel iets waar hij of zij niet blij mee is? Ik ben niet blij met mijn lijf en ik denk niet dat het ooit zal veranderen.
Al moet ik bekennen dat ik nu, sinds ik wat lichter ben wel wat meer aansluitende kleding aan durf te doen. Met in mijn achterhoofd dat er toch genoeg dikkere mensen zijn die het ook aantrekken en daar niet minder mooi door zijn.
Waar komt mijn ‘shaming’ om de hoek kijken dan?
Ik mijn ‘dagelijkse kloffie’ zal je niet snel merken of zien dat ik last heb van schaamte, tenminste dat denk ik. Maar zodra het mooi weer wordt zal je het al snel merken. Of als je me vraagt mee te gaan naar het zwembad of een sauna, dan krijg je namelijk nee als antwoord.
Korte broeken? Rokjes? Nee, die heb ik niet… net als zwemkleding, dat heb ik ook niet. Daar voel ik me zo onwijs onplezierig in dat ik dat allemaal niet draag en ik vermoed dat ik dat ook niet zo snel aan zal gaan doen in de toekomst. Sinds een aantal jaar draag ik wel t-shirts en hemdjes, maar ik heb ook langere tijd alleen maar lange of drie kwart mouw gedragen.
Mijn lichte huid, donkere haren, mijn ‘dik zijn’, moedervlekken, onderkin (zo lekker genetisch bepaalde ‘zak’), psoriasis en littekens, het hoort allemaal bij mij… maar het maakt me onzeker en maakt dat ik me onprettig voel in bepaalde kleding en soms in bepaalde situaties.
Heb ik er nu echt last van? In het gemiddeld dagelijks leven niet meer zo, in die zin dat ik gewoon mijn ding doe en ik me besef dat het niet anders is. Maar, zoals nu, nu het mooi weer aan het worden is, is het soms een ander verhaal en denk ik een aantal keer na wat ik aan kan trekken, aan zou willen of wat er nu eigenlijk in mijn kast ligt.
Heb jij ‘last’ van Body Shaming? Voelt jou lijf prettig en voel je, je er fijn in?
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
Wat een verschil zeg…
Ik ben een eeuwige jojo en twijfel ook heel vaak.
Herkenbaar dus! Ik vind het verschrikkelijk maar goed het is niet anders.
Ik geloof niet dat ik er last van heb. Na 5 zwangerschappen mag ik niet mopperen vind ik. En door dagelijks te gaan hardlopen houd ik de boel in bedwang : )
nicole orriens onlangs geplaatst…Shoplog Hema, of hoe ik er 32,- doorheen joeg in 10 minuten
Jij ziet er prachtig uit, maar wat je zegt je loopt dagelijks!