Als rennen geen zin meer heeft ~ bucketlist

Al een tijdje is het wat stil vanuit mijn kant. Niet omdat ik niet wil bloggen, maar omdat het de laatste tijd niet zo goed gaat. Acht weken geleden heb ik mijn doel van het revalidatietraject behaald. Uit eten op de oude markt in Enschede en daarna de kroeg ik met een vriendin. Wat was ik trots dat het lukte en dat ik om half elf s’avonds een kopje thee dronk bij Moeke op de oude markt. Compleet gelukkig lag ik in bed. Wat had ik veel bereikt de afgelopen jaren en wat had ik geknokt om dit niveau te behalen.

De omslag

Die nacht zette in drie uur tijd mijn wereld compleet op zijn kop. De wereld draaide, ik kon niet meer rechtop op de toilet zitten en lopen zonder omvallen was een grote opgave. Maar het engste was de benauwdheid, het moeten happen naar lucht.

`S morgens vanuit de huisarts direct door naar de spoedeisende hulp. Bloed onderzoek, thoraxfoto (om te zien of er weer tumor groei was), zuurstof prikjes en ga zo verder. Tot we hoorden dat dit allemaal veroorzaakt werd door een blaasontsteking. De afgelopen weken hebben we nog 2 keer een bezoek aan de spoedeisende hulp gebracht en waren er twee ziekenhuisopnames nodig.

Helaas gaat het nog steeds niet goed en zijn er meerdere specialisten, die zich nu over mijn dossier mogen buigen. De medicijnen zijn verhoogd, de infuuskuren versneld en dit alles door een combinatie van een blaasontsteking en myasthenia gravis. Om eerlijk te zijn wil ik niet weten hoe ik eindig bij een longontsteking.

Optimistisch

Waar ik normaal toch redelijk optimistisch en gelukkig ben, merkte ik toch wel de laatste tijd dat ik het steeds moeilijker vond te genieten van het leven. Normaal vier ik het leven volop, nu was het denken aan een feestje al mega vermoeiend.

Het concert van Marco Borsato, wat zo hoog op mijn bucketlist stond, kon dan ook niet op een slechtere tijdstip zijn dan nu. En hoewel ik me er eigenlijk al bij neer had gelegd dat dit onderdeel van mijn bucketlist niet afgestreept zou worden, had mijn omgeving daar geen boodschap aan. Al ga je maar twintig minuten Mau, je gaat Marco zien.

Bucketlist

En dus werd alles in werking gezet door Martin en mijn schoonfamilie. De kinderen gingen logeren bij opa en oma en ik, ik kreeg verplichte bedrust voor de rest van de dag. Niet mijn rondjes wandelen, niet schoonmaken alleen maar rusten en slapen.  Om half zeven `s avonds zat ik op de toilet, we moesten gaan maar ik wist niet hoe.

Tot daar de bel ging, een bloemenbezorger met een prachtig groot boeket pioenrozen. Toen ik de tekst zag en de afzender heb ik keihard zitten huilen. Daar zat ik dan op de wc met een prachtige vaas vol met bloemen van niemand minder dan Marco Borsato. De tekst op het kaartje was zo treffend, zo lief, zo opbeurend dat er een soort oerkracht in mij los kwam. Ik moest en zou naar het concert. Ondertussen me afvragend wie dit toch geregeld had.

Hoe, hoe mooi kan het leven zijn

En daar zat ik, alle principes overboord. In de binnenstad van Enschede in mijn rolstoel en weet je het maakte mij niets meer uit. Waarom zou ik me schamen? Omdat ik kanker heb gehad? Omdat het nu even heel slecht gaat? Nee ik vertik het ik wil leven!! Ik wil mijn bucketlist afwerken.

Natuurlijk deden de blikken pijn van de mensen die mij een lange tijd niet gezien hebben. Ik snap dat ze schrokken, maar ik was daar waar ik het allerliefste was. In het Wilminktheater met mijn man. vijf minuten voor het concert begon wilde ik het liefst weg. Wat was het druk en warm en wat veel geluiden. Bizar te merken dat wat ik vroeger heerlijk vond, me nu naar de keel vloog. Maar toen de lichten doofden en ik de eerste klanken van “Thuis” hoorde kon ik alleen maar huilen. Wat was ik trots dat ik daar zat, het is bizar hoe je een avond volhoudt op adrenaline. Mijn doel van twintig minuten had ik bijgesteld naar het liedje “Als rennen geen zin meer heeft”.

Als rennen geen zin meer heeft

En daar was hij één van de mooiste liedjes voor mij, het liedje dat mij zo gesteund heeft tijdens de pet scan. Het liedje wat me eraan herinnerde dat ik het niet alleen hoefde te doen. De hand van Martin op mijn knie en één van mijn liefste vriendinnetjes twee meter voor mij. Ik zag de tranen over haar wangen lopen en ook bij mij stroomden ze rijkelijk. Op het zelfde moment keken we elkaar aan en gaven we een handkus. Op dat moment was er even niets anders dan onze vriendschap daar in de zaal. Wat een beladen maar alles zeggend gebaar, als rennen geen zin meer heeft, zal ik naast je staan!

Mooi

En zo stelde ik elke keer mijn doel een beetje bij. Ik wilde ook graag “dochters” horen en natuurlijk “mooi”. De tekst die Marco zo treffend op het kaartje zette. Hoe mooi kan het leven zijn, het is maar hoe je kijkt. En ook “afscheid nemen bestaat niet” wilde ik graag meepikken. Voor ik het wist had ik het hele concert meegemaakt en wat was het fantastisch. De enige vraag die door mijn hoofd bleef spoken was, wie heeft dit geregeld?

De verlossing

Mijn telefoontjes naar vriendinnen leverden niets op, mijn Facebook oproepje ook niet. Wie had dit toch geregeld? Al een paar keer was de naam van mijn vriendin en oud collega Constance in mij opgekomen. Zij is attent, lief en sociaal. Maar of zij dit zou doen? Ik had haar de foto`s van de bloemen gestuurd en nog zei ze niets, tot zij de volgende morgen belde.

Vol trots vertelde ik dat deze prachtige bloemen mij over de streep hadden getrokken om toch te gaan, hoe ze mij gesterkt hebben om de kracht te vinden. Dat ik zo blij was dat dit vinkje op mijn bucketlist stond. “Zal ik je dan uit je droom helpen Mau, ik was het, ik heb Marco gemaild”. Het moment dat ze dat vertelde voelde ik alleen maar liefde en leven.

Bloemen van Marco is natuurlijk fantastisch, maar het maakt het nog bijzonderder dat het geregeld is, omdat iemand oprecht met je meeleeft en van je houdt. Dat iemand, die je niet maandelijks ziet, dit voor je doet, daar kan je alleen maar heel veel liefde voor voelen.  En hoe moeilijk mijn leven nu voelt, hoe bang ik ook ben dat mijn achteruitgang blijvend is, dit moment, dit prachtige boeket, dit grote teken van vriendschap heeft mij uit mijn schulp getrokken. Op het moment dat ik deze laatste zinnen typ, zing ik mee met mijn lijflied.

Vier het leven om je heen
Hang de slingers op en dans met iedereen
Het leven is al veel te kort
Ja, en alleen is maar alleen
dus droom, durf doe en deel met iedereen

Lieve Marco en Constance, bedankt dat jullie mij hebben helpen zoeken naar de slingers. Ik weet ze weer te vinden en wanneer ik ze even kwijt ben, denk ik terug aan deze waardevolle dag om weer te durven dromen over morgen. 

Heel veel liefs,
Maureen