Afgelopen weekend waren er al heel wat sinterklaasfeesten, bij veel bedrijven werd het sinterklaasfeest al gevierd. Maar ook bij mensen thuis was het al vaak feest en mochten er cadeautjes worden uitgepakt! De foto’s die ik voorbij zie komen op social media verbazen mij soms, maar tegelijkertijd snap ik het ook wel. Soms zijn er bergen met cadeautjes en soms een foto zonder cadeautjes of slechts een enkel cadeautje. Die laatste trok mijn aandacht, met name omdat de foto ervoor het tegenover gestelde liet zien!
Eén van de foto’s in mijn instagram tijdlijn liet een situatie zien van mensen die het minder breed hebben, maar waar de kinderen trots hun cadeautjes lieten zien. De cadeautjes ‘beoordeelde’ ik als zijnde schoencadeautjes, tot ik de tekst las. De cadeautjes bleken de ‘gewone’ cadeautjes te zijn. Ik schrok van mijn eigen gedachtegang, ondanks dat ik weet dat er genoeg mensen rond of zelfs onder de armoede grens leven.
De verschillen…
Ja, uiteraard weet ik dat er verschillen zijn in wat men te besteden heeft, maar ook wat men ergens voor uit wil geven. Het is een balans zoeken, als dat überhaupt kan tussen dat wat kan en wat je wil of zou willen.
Ik scrolde nog eens door mijn insta heen en bekeek alle blije kinderen met cadeautjes. Voor ik de foto van ‘kleine’ cadeautjes tegenkwam zag ik vooral veel foto’s van kinderen met heel veel en soms ook wel behoorlijk dure cadeautjes. In de tijdlijn zag ik bijvoorbeeld een blij meisje met een dure spelcomputer, verschillende dozen Playmobil en nog meer spullen, het was een groot contrast met het gezin wat me raakte.
Besef
Het laat mij als vrijwilliger maar zeker als ouder wel beseffen dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is. Ik kan me nog een artikel van een collega blogger herinneren over of je rekening moet of wil houden met andere die het minder breed hebben bij de keuze voor cadeautjes. De exacte content weet ik niet meer, ook welke collega blogger het was niet… maar ergens in mijn hoofd zit dat zij hebben besloten er geen rekening mee te houden (mocht je weten wie erover schreef of dat ik het verkeerd heb, laat het me weten of corrigeer me gerust).
Zelf hebben wij wel besloten er enigszins rekening mee te houden, onze kinderen krijgen geen bergen cadeautjes en nee we stoppen geen spelcomputer in de zak van sinterklaas of onder de kerstboom. Natuurlijk gunnen we onze kinderen het mooiste en het beste, maar tegelijkertijd vinden wij het wel goed om ze ook hierbij te laten beseffen dat het niet vanzelfsprekend is. Wat bij ons ook een ‘standaard’ iets is, is een cadeau dat je toch nodig hebt. Hierbij kan je denken aan kleding, pyjama, schoenen of iets dergelijks.
Misschien komt het…
De reden dat wij er op deze manier mee omgaan heeft vermoedelijk te maken met het feit dat wij door ons vrijwilligerswerk zien wat het met gezinnen en kinderen kan doen. We helpen bij Speelgoedbank Wageningen gezinnen die rond of zelfs onder de armoedegrens leven en horen de verhalen, de frustraties en we zien de koppies van de kinderen.
Misschien beseffen we het ons nog wat beter als de gemiddelde Nederlanders hoeveel impact het kan hebben en ook werkelijk heeft op kinderen en hun ouders? Ik heb geen idee, maar dat kan ik me zo voorstellen…
Iets extra’s voor een ander doen
Behalve het helpen van gezinnen dat we met de speelgoedbank doen, hebben wij als gezin ook wat dingen gedaan. De afgelopen jaren hebben we bijvoorbeeld cadeaudozen verstuurd naar gezinnen die het goed konden gebruiken. Ook hebben we iemand (anoniem) wat geld geschonken vorig jaar, om het die persoon iets makkelijk te maken in de decembermaand. Het was bedoeld om het leven net even iets makkelijker te maken in deze toch al dure maand, we hebben begrepen dat het ook is gelukt.
Dit jaar heb ik nog geen idee of we weer iets gaan doen, wat we gaan doen of hoe we het gaan doen. Maar zulke acties komen altijd spontaan opzetten, dat bedenken we geen weken van te voren… het ontstaat gewoon! Ondanks dat we zelf geen dikke inkomens hebben en minder gemiddeld wonen kan het altijd slechter en vinden we het fijn om het zo af en toe eens te delen als kan.
Hou jij rekening met andere als je zelf cadeautjes koopt en geeft? Of draag jij wel eens wat bij aan andere huishoudens die het wat minder makkelijk hebben?
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
Hier vieren wij 2x pakjesavond. Bijna alles in de aanbieding gekocht. Niet alleen ik haal cadeaus, ook tante, opa, oma en andere tante. Waardoor het al snel een berg word. Hier ook altijd iets nuttigs en een boek.
Maar ik heb ook andere tijden gekend, van 35 euro in de week moest ik alles doen. Maar zelfs toen hadden mijn kinderen sinterklaas. Wat meer nuttige cadeaus en bv 1 doosje lego. Ik legde het hele jaar kleingeld apart.
Ik had geen ouders die bijsprongen, en zwaar was het zeker. Maar er is altijd een weg om iets te doen. Met de kerst maak ik altijd pakketje voor moeder van vriendin, die is alleenstaand. Soort kerstpakket, en dit jaar krijgen alle juffen vd kinderen en taxichauffeur een doosje chocola met kerstkaart.
Wat lief dat je wat voor een ander doet ook!
Twee keer pakjesavond, met familie dat levert toch al snel meer cadeautjes op inderdaad!
Ja klein gebaar maar het geeft een goed gevoel om te doen. Meestal haal ik dit soort dingen bewust wat eerder zodat het in December wat goedkoper lijkt te zijn.
Dat scheelt in december wel in je portemonnee!