Corona, al een jaar!

Terwijl ik dit schrijf is het precies een jaar geleden dat corona ook de weg naar Nederland vond. Nooit meer vergeet ik hoe minister Bruins van zijn in de handen gedrukte briefje aflas dat er een Covid patiënt in het ziekenhuis van Tilburg was opgenomen. En hoewel het een schok was, dacht ik nog steeds dat wij als nuchtere Twentenaren hier wel veilig waren. Schijn bedriegt, vrijdag 13 maart begon onze preventieve quarantaine en tot op de dag van vandaag is die nog steeds niet opgeheven.

vaak bu’j te bang

Begin februari 2020 tijdens het sporten, fietsten mijn sportmaatje Chris en ik zo als gewoonlijk naast elkaar op de hometrainer bij de fysio. We hadden het over het virus uit China. En waar ik normaal echt een schijterd eerste klas ben, maakte ik me om dit virus totaal geen drukte, joh China is zo ver weg. Ik weet nog dat ik dat zei en zoals we dat in Twente zeggen vaak bu’j te bang.

Er verstreken wat weken en ik bleef de relaxte zelve tot er op 27 februari een melding kwam van de eerste corona besmetting in Nederland. Iets nerveuzer werd ik al, maar nog steeds maakte ik me niet echt druk. Zo niet Maureen dit. Misschien was het een vorm van mijn kop in het zand steken, geen idee, maar ik geloofde heilig dat corona deze Twentse deerne wel zou overslaan.

Hamsteren

Tot er in die weken tussen 27 februari en 13 maart steeds meer bekend werd over dit longvirus. Na een telefoontje van de neuroloog wisten we wat we moesten doen, preventieve quarantaine.

De bezorgbundel van de AH werd geregeld en de buren hamsterden er ondertussen nog even flink op los voor ons ;-). Al was dat natuurlijk niet de bedoeling hoorden we van onze minister president.

De eerste persconferentie, geen handen meer schudden, goed je handen wassen, 1,5 meter afstand. Wie had ooit gedacht dat we onze vrienden en familie niet meer mogen knuffelen, dat we zelfs al een jaar lang geen visite meer ontvangen in ons huis. Iets totaals bizar, als je mij dit in januari vorig jaar zou zeggen zou ik je keihard uitlachen.

Ik, die zo van gezelligheid en mensen om mij heen hou, verander langzaam in een kluizenaar. Gelukkig komt het mooiere weer eraan en kunnen we een kopje koffie drinken achter thuis. Onze banken staan op ruim drie meter afstand daar en de visite wordt opgedragen vooraf thuis te plassen.

De vriendjes van de tweeling weten het precies. Achter thuis handen desinfecteren en afstand houden. En dat voor iemand die in de kinderopvang altijd riep, joh maak je niet druk, goed voor de weerstand.

Fascinatie voor (corona) vaccinatie

En nu zijn we een jaar verder, ik heb nog nooit zo uitgekeken naar een vaccin. Ik die nooit een griepspuit neem, want ik slik al genoeg medicatie en het helpt toch niet, belt nu elke week met de huisarts of er al een vaccin beschikbaar is.

Stiekem moet ik wel een beetje om mezelf lachen hoor. En niet mijn fascinatie voor de (corona) vaccinatie is een grote verandering binnen een jaar, voor het eerst houden we ook eens geld over 😉 en is mijn grootste hobby wandelen geworden.

En hoewel ik het prima vol kan houden op deze manier, is dit geen ideale situatie, vooral niet voor de kinderen. Gelukkig is de steun om ons heen groot en helpt school en de GGD ons aan alle kanten. Deze situatie moet gewoon nog niet heel erg lang duren, maar dat geldt natuurlijk voor ons allemaal.

Laten we hopen dat ik volgend jaar een blog kan schrijven over dat ik alle visite meer dan spuug zat ben en dat ik weer veel teveel geld heb uitgegeven aan jurkjes. En dat ik voor mezelf en onze portemonnee weer in quarantaine ga ;-).