Phoe! De eerste anderhalve week zit erop en dat was best pittig! Thuiswerken en thuisonderwijs, ik zou het niet vrijwillig doen. Ik kreeg opmerkingen als “jij hebt geluk dat je thuis moet werken”. Alleen vraag ik me af wat je geluk kan noemen op dit moment… geluk is als je niet ernstig ziek wordt en verder is het gewoon balen voor iedereen! Zeker voor de kwetsbare en getroffenen.
Die eerste dag, vorige week
Een gekke dag, we weten dat er geen school is, we weten dat ik thuis moet werken… maar dat is alles! In de loop van de dag krijgen we berichten van de scholen hoe ze het gaan oppakken.
Die mailtjes liegen er niet om, er wordt best wel wat verwacht van ons als ouders. Althans in ons geval vooral van mij, want ja, ik ben thuis aan het werk en de man is gewoon aan het werk buitenshuis. Dat ik ook ‘gewoon’ moet werken dat vergeten we voor het gemak maar even.
Het is merkbaar dat ik er ‘last’ van heb, ik baal ervan en weet niet zo goed hoe het aan te pakken. Ik heb geen beeld bij dit soort thuisonderwijs met en het moet even landen hoe we dit gaan aanpakken.
Als ik een uurtje of vijf heb gewerkt besluit ik boodschappen te gaan doen en het idee is om dan even te gaan hardlopen. In de supermarkt tref ik vooral lege schappen aan, het personeel werkt zich uit de naad maar het helpt niet… de vakken zijn eventjes gevuld, maar het duurt nooit lang. Wij passen ons menu gewoon aan, dan maar geen (gewone) aardappels, pasta, uien, Mexicaanse groenten en kipschnitzel (wens van de meiden).
Het moet bij mij echt allemaal even landen, het op een rijtje zetten en me beseffen dat het ondanks dat alles is gestopt het ongelooflijk druk zal zijn.
Eind van de dag ga ik dan toch maar even die paar kilometer hardlopen en samen met de meiden plak ik er nog een stukje “ploggen” achteraan… hoofd leeg, de beste remedie!
Help! Ik ben totaal ongeschikt…
Het is een soort van schooldag, maar niet voor de jongste… die mag niet naar school! De ouders daarin tegen moeten langskomen om het ‘thuisonderwijs pakket’ op te halen voor de week.
Vrijdagochtend moeten we het weer inleveren, afgemaakt en wel en maken en leren is dan onder toeziend oog van ‘juf Naat’.
Die juf Naat, laten we haar maar even zo noemen is een heks van een juf namelijk… ze snapt er niets van, heeft te weinig geduld en doet telkens wat anders.
Ik, juf Naat, maar ook administratief medewerker in loondienst moet dit alles tegelijk zien te fiksen gedurende deze periode, elke dag weer. Dan hebben we het nog niet eens over het huishouden wat ook door zou moeten gaan.
Wij hebben niet één van de genoemde vitale beroepen en ons vangnet behoort tot de kwetsbare doelgroep, net als onze oudste dochter. Helaas is er daar dus geen optie om het anders te regelen dan er zelf voor de meiden te zijn.
Geluk is dat ze inmiddels 9 en 12 zijn en zich zelf redelijk goed kunnen redden, zolang ik maar af en toe antwoord geef en ze help met hun schoolwerk.
Het is wel duidelijk dat we het anders moeten gaan aanpakken als deze eerste dag.
Ons voorlopige plan
Na de tweede dag hebben we een soort van plannetje gemaakt! Ik sta rond 06.00 /06.30 uur op tijd op, ik ga douchen en direct aan het werk. De meiden komen later uit bed en gaan rustig ontbijten en opstarten, daarna beginnen ze aan hun huiswerk, in eerste instantie even zelfstandig.
Tijdens het tweede deel van de dag gaan we (indien nodig) samen naar het huiswerk kijken en zien waar ‘juf Naat’ misschien toch nog een bijdrage kan leveren. Als het werk voor die dag af is gaan ze na de lunch zelf wat doen en als mijn planning het toestaat gaan we samen wat doen.
Dat zelf wat gaan doen kan van alles zijn, buiten spelen, fietsen, wandelen of misschien wel gewoon YouTube, spelletje kijken of knutselen mogen ze helemaal zelf weten. Ja, ik weet het, meer beeldschermtijd als goed voor ze is. Het is maar even niet anders, ik moet ook ‘gewoon’ werken en als dat zo lukt is dat mooi.
Mocht mijn werk niet af zijn gaat de laptop van kantoor nog even aan als de meiden op bed liggen, het is wat het is.
Dag drie… ‘juf Naat’
Die juf Naat is echt een drama, ze weet niet eens precies hoe die nieuwe manier van werken op de basisschool is. Even weinig weet ze van het voortgezet onderwijs trouwens!
Er moest een (mini) game gemaakt worden via een site en daar moest dan weer een plan van gemaakt worden voor een werkstuk. Als er een Go komt van één van de docenten dan moet ook dat gemaakt worden!.
Euh… sorry, juf Naat is wat meer van de oude stempel…. gewoon breuken met van die schuine strepen en geen ‘optel-en aftel sommen’ maar gewoon lekker ouderwets ‘optel-en aftrek sommen’ (sorry als ik jullie nu choqueer).
Maar hé we hebben ons er doorheen geslagen. Al moet ik bekennen met hier en daar gebruik gemaakt te hebben van de, toch nog enigszins handige kennis die juf Naat wel heeft, namelijk Google.
Okay… we wennen er een beetje aan!
De eerste paar dagen was echt bikkelen en zoeken naar een ritme, maar er lijkt langzaam maar zeker wat structuur in te komen. De oudste mailt naar de docenten als het niet lukt, als iets niet duidelijk is en als er lesstof ontbreekt of overleg met klasgenootjes.
Inmiddels is de klas met de mentor gestart met contact via Team van Microsoft, dit is nog een beetje onwennig maar ook dat komt goed!
Het werk van de jongste daar kom ik zelf prima uit, maar ik moet echt omschakelen dingen gaan anders als dat wij vroeger leerde en zelfs ten opzichte van de oudste is het lesmateriaal al gewijzigd. Althans, volgens onze oudste en mijzelf.
De jongste is momenteel ook thuis toetsen aan het maken, onder toeziend oog van “Juf Naat” die vervolgens ook nog even kijkt of al het werk gedaan is.
Inmiddels zijn we al weer een week verder en gaat het stukje bij beetje beter. De onzekerheid bij de oudste of ze het wel goed doet is soms lastig, want ik kan haar er lang niet altijd bij helpen. De docenten en school doen hun best, maar het is soms wat lastig.
Wat betreft mijn werk, mijn baan in loondienst gaat voor. Ik zorg dat ik mijn werk af heb… de uren kijk ik maar even niet naar. Die zijn immers wat minder efficiënt als op kantoor nu de meiden thuis zijn.
En echt, het is duidelijk, thuisonderwijs is niets voor mij. Ik ben blij dat er scholen zijn waar de kids (normaal gesproken) gewoon naar toe kunnen!
Nog (minimaal) anderhalve week te gaan! We houden jullie op de hoogte…
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
Geef een antwoord