Dag droombaan, wat mis ik je…

‘He hoi, hoe gaat het met je? Ik hoor zulke rare dingen’ “O is dat zo?’ ‘Ja, dat je kanker hebt gehad. Klopt dat wel? Je bent nog zo jong’ ‘Ja dat klopt, kanker vraagt nou eenmaal niet naar een leeftijd en of je wel braaf bent geweest in je leven’ (dan was ik namelijk zeker niet door de keuring gekomen) ;-). Zo begint tegenwoordig geregeld een gesprek met mensen die ik al een lange tijd niet heb gezien. 

Mensen schrikken van het woord kanker en noemen het, “het k woord” of zo als mijn voormalige baas zei ‘Maureen heeft verkeerde cellen’, nee Maureen had kanker. Ik kan bij dit soort mensen ook niet laten om het woord kanker net wat vaker te benoemen. Beetje sadistisch ik weet het, maar ik noem het meer confronteren met de realiteit. Daarna volgen nog zinnen als, gelukkig is het nu weg, je ziet er goed uit en misschien wel de meest vreemde reactie en nu weer lekker verder met je leven en blijven genieten.

De impact van kanker

Ik vraag me altijd af of mensen echt niet door hebben wat de impact is van kanker of dat ze het niet willen zien. Natuurlijk ben ik super blij dat ik leef en is genieten mijn tweede naam geworden. Maar er komt zoveel meer bij kijken dan gelukkig is het weg. De overweldigende vermoeidheid en nee dat is niet dezelfde vermoeidheid als na een dagje hard werken. Het is een zeurende vermoeidheid die je lam slaat, die zorgt dat je niet meer je ene been voor het andere kan zetten, dat je ogen opendoen zoveel energie kost dat je ze de helft van de tijd maar dicht laat en dat je hele lijf op slot staat.

En niet alleen vermoeidheid maar ook de angst voor elk bultje, elk griepje, elke terugslag maar vooral voor elke scan en bloedonderzoek. Wat als de kanker weer terug is, hoe moet het met de kinderen. Mijn hoofd maakt meer overuren dan een gemiddelde directeur bij een top bedrijf. Maar in mijn geval is de Myasthenia gravis nog wel het allervervelendste. Altijd spierpijn, snel benauwd, om maar te zwijgen over de ontstekingen in mijn lijf die elkaar opvolgen. Maar ondanks alles geniet ik, knutsel ik, bak ik, speel ik met de kinderen, maken we op onze manier een feestje van elke dag. Want dat het leven gevierd moet worden daar zijn we ons zeer van bewust.

Afscheid van mijn grootste passie

En toch is daar die vraag die me elke keer weer harder raakt dan ik zou willen. Werk je nog? Wat doe je voor werk? En elke keer bekruipt me dan het gevoel van onmacht, waardeloosheid en verdriet. Werken geeft status, werken geeft onafhankelijkheid, maar werken geeft vooral heel veel voldoening om je passie te kunnen delen en overbrengen. Vanaf mijn negentiende werkte ik in de kinderopvang.

Als klein meisje wist ik al ik wil met kinderen werken. Toen ik net van school kwam kreeg ik die kans, mijn eigen groep starten met vier baby’s. Wat was het leuk, spannend maar vooral bijzonder dat ik deze drie kleine mannetjes en een meisje een veilige basis mocht geven op ons kinderdagverblijf. Wat was ik trots op deze kans en wat gloeide ik wanneer de ouders vertelden hoe blij ze met mij waren.  Het kleine groepje werd groter, mijn passie voor de kinderopvang ook.

Ik wilde meer uitdaging en me ontwikkelen. En dus nam ik afscheid ‘van mijn’ kindjes en ging het grote avontuur tegemoet. En wat was het een avontuur, van pedagogisch medewerkster tot teamleider en weer terug naar de groep want daar werd ik toch het gelukkigst van om te eindigen als pedagogisch en beleidsmedewerkster.Wat was het bijzonder om bijna vijftien jaar lang kinderen mogen te begeleiden in hun leven.

Van kleffe kusjes tot theetjes drinken

Ik weet niet eens wat ik het meest mis. In ieder geval collega’s, onderdeel van een team zijn. De kleffe kusjes van de kinderen, het samen eten met elkaar, knutselen, de moeilijke gesprekken met ouders toch positief weten af te ronden. Een boek voorlezen, samen gymmen, de woorden ‘Maureen ik vind je lief’.

De personeelsfeestjes de hilarische pauzes, het in de zandbak spelen, zien dat een kind steeds losser wordt en zijn eigen plekje weet te veroveren in de groep. Dat maakt me zo super trots. Of zo’n lief klein meisje wat nog slaperig is en lekker even wil knuffelen, zo fijn. Samen ‘thee” drinken in de huishoek, thema’s uitwerken ik kan gewoon niet kiezen. Alles bij elkaar maakt dat de kinderopvang mijn passie is en mij zo gelukkig maakt.

Een groot zwart gat 

Het zwarte gat waarin ik tijdens mijn ziek zijn in gevallen was, lost langzaam op. Ik merk dat ik nog meer passies kan en mag hebben en dat ondanks dat ik geen geld verdien, ik wel weer het gevoel heb dat ik trots mag zijn op wie ik ben en wat ik doe. Nog steeds is de vraag wat doe je voor werk pijnlijk om maar te zwijgen over je hand op houden bij de UWV.

Maar als iemand nu vraagt wat is je passie kan ik met alle eerlijkheid zeggen bloggen en Bento. Als ik zie hoeveel mensen ik raak met mijn blogs op bijvoorbeeld de KWF site en hoeveel mensen ik al aan de Bento heb gekregen, dan mag ik met recht zeggen dat ik trots ben op wat ik doe. En ook al komt er dan geen topsalaris binnen op mijn bankrekening en heb ik mijn allergrootste passie moeten opgeven, ik ben wel weer gelukkig en intens dankbaar voor de kansen die ik gecreëerd en gekregen heb.