De blijvende onzekerheid

De tijd is weer aangebroken, de tijd van wachten en groene bankjes, de tijd tussen hoop en vrees, de tijd van je kop in het zand steken, maar vooral de tijd dat elk telefoontje mij zo ongeveer een rolberoerte bezorgd. Het is weer tijd voor mijn negen maandelijkse controle. Dit jaar voelt hij anders aan dan andere jaren. Ondanks dat ik het gevoel heb dat het goed is, heb ik ook het gevoel dat mijn reservetijd verstreken is. Vanaf het moment dat in 2015 de tumor verwijderd is, heb ik altijd het gevoel gehad dat ik nog maar drie jaar te leven had. Hoe ik er bij kom geen idee, maar die drie jaar zit vast gepind in mijn hoofd en die drie jaar zit er nu op.

De CT-scan

Vorige week vrijdag was het zo ver. Na een afspraak bij de gynaecoloog besluit ik meteen door te lopen voor mijn CT-scan. Sinds wij het nieuwe ziekenhuis hier in Enschede hebben, kun je een CT-scan laten maken op vrije inloop. Ongeveer een week voor de afspraak met de longarts mag ik mij melden op de voor mij gewenste dag en tijdstip. Aangezien het de tweede afspraak in een week al is in het ziekenhuis besluit ik meteen maar voor een scan te gaan. Dat scheelt mij volgende week weer een ziekenhuisbezoek. En aangezien de komende weken er nog meerdere gepland staan vind ik dit even de beste oplossing.

De vorige keer was ik direct aan de  beurt, dit keer moet ik een half uur wachten. Deze CT-scan staat op de spoedeisende hulp, aangezien het daar druk is wordt mijn geduld behoorlijk op de proef gesteld. En neem van mij aan, geduld is niet mijn beste eigenschap.

Als ik binnen word geroepen zie ik meteen dat het apparaat anders staat.  Om de één of andere reden stelt het me gerust te weten dat alleen mijn hoofd en thorax erin hoeven en niet mijn benen buik, thorax en een deel van mijn hoofd. Binnen twee minuten sta ik al weer buiten. Je wil het niet geloven, het is mij voor het eerst gelukt zonder te huilen en zonder compleet in een ademnood te verkeren. Buiten staat Martin te wachten en vanaf dit moment kan ook het lange wachten beginnen.

Nog een week onzekerheid

Hoe erg ik ook mijn best doe de scan niet mijn leven te laten beheersen, faal ik hier compleet in. Ik veer bij elke rinkel van de telefoon op en kan me maar moeilijk concentreren. Ook de kinderen hebben het niet makkelijk, ik ben mopperig en heb een kort lontje.

Geregeld ga ik even een rondje lopen om tot mezelf te komen. Vriendjes en vriendinnetjes over de vloer, ik kan het er eigenlijk niet zo goed bij hebben. Toch vind ik ook dat het leven van de kinderen gewoon door moet gaan en dus is iedereen welkom. De spuugemmer komt weer meer onder het bed vandaan dan me lief is en zelfs met meditatie krijg ik de rust niet terug in mijn lijf. Ik droom over slechte uitslagen en ben onrustig. Ik besluit maar te accepteren dat het nu even zo is en dat mijn angst er mag zijn. Al vind ik die gedachte nog best lastig.

De uitslag

Een spannende dag staat voor de deur. Martin heeft de kinderen naar school gebracht en ook voor ons is het tijd om te gaan. Waar we normaal aan de straat op de invalide-parkeerplek kunnen parkeren staat nu alles vol. Dus moeten we de parkeergarage in.

Wat heb ik een haat liefde verhouding met deze plek. Tot drie jaar geleden kwam ik daar om te winkelen of om te lunchen, nu kom ik er eigenlijk alleen nog maar voor dates in het ziekenhuis. Kilometers (in werkelijkheid is het een paar honderd meter) leggen we af op de loopband. Ik erger me nog harder dan anders aan al die stilstaande mensen, druk kletsend en niet vooruit te branden zijn (ook best beseffend dat er tijden waren dat ik hem ook niet kon lopen). Hier wil ik niet zijn, ik wil weg! Ik loop harder dan goed voor me is, ik raak buiten adem en het zweet staat op mijn voorhoofd. Martin pakt mijn hand vast en ik weet dat ik het niet alleen hoef te doen.

Toch voel ik me eenzaam en verloren. Wat als? En dan krijg ik ze in het vizier. De gehate groene bankjes. Hoe vaak ik niet heb zitten wachten voor weer een uitslag, voor weer een onderzoek voor weer een arts. Waarom maken ze zo’n ziekenhuis niet met gezellige kleuren. Beetje roze met glitters dat lijkt me wel wat in plaats van steriel wit met groene bankjes.

En dan… dan mag ik mee

En dan: Mevrouw Eising gaat u mee? vijf minuten voor onze eigenlijke afspraak. Haar gezicht staat strak, haar loopje is timide. De onrust slaat toe, zou het dan toch? Ik mag je feliciteren na drie jaar is het nog steeds rustig. Het rest weefsel laat geen tumorgroei zien. Opgelucht haal ik adem. Ze zei ‘je zag er zo gespannen uit, ik dacht laat ik maar meteen met het goede nieuws beginnen’, “Jij zag er ook zo streng uit’ vertelde ik haar. “Ooo, dat is mijn ochtend gezicht ;-)”, de spanning ebt langzaam weg.

We praten verder over hoe het gaat en we maken een afspraak voor volgend jaar. Ze sluit af met de woorden,”Deze tumor moeten we langer in de gaten houden dan de gebruikelijke vijf jaar, dus de komende vijf jaar je zeker nog aan mij vast.” En ik denk alleen maar, “Helemaal prima, dan weet ik in ieder geval dat ik nog vijf jaar mag genieten van de kinderen en mijn leven.”