Deze angsthaas is official…

Okay, dit is iets te negatief! Ik ben iemand met faalangst en dan niet in alles… dat is het gekke! Maar wel als het gaat om examens, testen en toetsen, dan loop ik geregeld vast. Nu moet ik bekennen, het is pas februari en ik heb in januari al een examen gedaan! Eerlijk is eerlijk, ik heb tot in den treuren geleerd, gelezen, gekeken en vragen gesteld aan andere. Maar het is me gelukt!

Tijdwaarnemers te kort!

In het najaar bleek dat ze bij ‘onze’ zwemvereniging wat krap zaten in officials, er waren nieuwe mensen nodig als tijdwaarnemers/keerpuntcommissaris. Nu is dat wel een stapje voor me… dus nadat het een aantal jaar geleden ook ter sprake was geweest zei ik in eerste instantie wederom nee op de vraag of ik het niet zou willen doen.

De reden waarom ik nee zei? Ik zag het niet zitten om in ons drukke schema een eind te moeten reizen en mijn dagen om te gooien. Daarnaast het examen, mondeling nog wel!

Toch wel….

Toen kwam het moment waarop ik met iemand van de vereniging in gesprek raakte en toen heb ik toch aangegeven het wel te willen doen, mits het in mijn schema zou passen. De cursus werd gepland en tja, op de dag in de week dat ik kan… en ook nog dicht bij huis. We maakte de afspraak, ik zou mijn best doen en het gaan proberen. Als het niet zou lukken door mijn faalangst zou dat jammer maar helaas zijn.

In november begon de cursus bestond uit vijf avonden cursus en twee keer schaduwklokken, dus meedraaien met een ‘volleerd’ official. Dat was pittig, spannend maar tegelijkertijd ook erg leuk om te doen! Vooral omdat ik samen met nog één andere deelnemers enkel ouder van een zwemmer was zonder zelf iets met zwemmen te hebben. In alles merkte ik dat ik me daar wat ‘beperkt’ voelde.

Oefenen!

Tijdens mijn uurtjes langs de badrand keek ik naar de trainingen en wedstrijden, de keerpunten en de slagen. Zoveel mogelijk om het te gaan ‘begrijpen’, dat deed ik al in de aanloop naar de cursus toe. Ook bekeek ik filmpjes en stelde vragen aan mensen die al official waren op dat moment en die mij voor waren gegaan.

Daarnaast las ik het lesmateriaal tot in den treuren door, ik checkte regelmatig of ik dingen wist en als ik het niet zeker wist of me afvroeg waarom iets was stelde ik de vraag. Gelukkig ben ik nieuwsgierig aangelegd (okay, de perfectionist in mij wil het ook goed doen)!

Examentijd

Er ging een aantal weken overheen voor het mondeling examen was… op naar Deventer voor het mondeling examen. Ik had mezelf aangemeld met het verzoek zo vroeg mogelijk, dan had ik het maar gehad en zou ik weer op tijd terug zijn voor mijn andere bezigheden en de wedstrijd van die middag. Echt… ik was zenuwachtig, maar niet extreem… denk dat het wel een ‘gezonde’ spanning was.

Ik parkeerde de auto midden in een woonwijk en liep naar de locatie, gelukkig trof ik al snel bekende aan. Mijn medecursisten waren ook wat ‘onrustig’ maar ergens wisten we ook wel dat het goed zou komen. Al snel kwam er iemand uitleg geven en mochten we naar de hal… niet veel later mochten we de zaal met tafeltjes en examinatoren in.

Aan het examentafeltje

Vooraf kregen we een letter, ik weet even niet meer welke letter voor mij was… maar spannend was het! De zaal in en het tafeltje opzoeken, twee mannen keken me vragend aan. Ik stelde mezelf voor en maakte kennelijk een wat ‘gespannen’ indruk, ze waren aardig en na het invullen van alle papieren kwamen de vragen.

Stuk voor stuk beantwoordde ik de vragen, goed genoeg kennelijk ze keken tevreden. Iets te laat startte we het klokje voor de controle of ik dat wel zou kunnen en de controle of ik ‘strak’ genoeg kan klokken. Ondertussen kwamen er meer vragen tot ze na een klein kwartiertje geen vragen meer voor me hadden. Om de tijd wat te rekken kreeg ik vragen waarvan ze van te voren aangaven dat het niet erg was als ik ze niet wist.

Het leuke? Ik wist de antwoorden wel! Jeeh! Pluspuntje voor mij. Daarnaast ging het klokken ook prima, zowel de tussentijd, als het schrijven als mijn tempo. Goed… het handschrift werd gecontroleerd, netjes genoeg voor een official? Is het leesbaar? Hoe ga ik om met tussentijden, noteer ik dat goed enzovoort enzovoort.

Voorbij!

Dan is het voorbij en sta ik als eerste weer buiten… er staan al weer nieuwe mensen klaar in de gang, er gaan vandaag zo’n 120 mensen examen doen. Er staat ook koffie, dus die neem ik… we moeten even wachten en dan mogen we terug naar het zaaltje.

Het is even wachten op de uitslag, iedereen van onze groep heeft het gehaald… maar twee hebben nog geen registratie maar als de vereniging dat regelt is het klaar en krijgen we een a4 aanstelling (aankomend tijdwaarnemer). Als we drie keer als a4 hebben gefunctioneerd en dat is goed naar behoren gegaan krijg je een 4 aanstelling, dan ben je ‘echt’ tijdwaarnemer/keerpuntcommissaris.

Inmiddels zijn we een klein maandje verder…

Een maand later heb ik mijn drie wedstrijden al gehad, ik ben een ‘viertje’ en kan de vereniging helpen bij de ‘gewone’ wedstrijden. Dat is mooi, aangezien de meiden toch erg regelmatig zwemmen kan ik mijn steentje bijdragen en iets meer doen als alleen maar briefjes lopen, voorstart, koffie zetten en drinken rondbrengen.

Het volgende komt er wellicht al weer aan, er zijn nog mensen nodig voor de (schrijvende) jury binnen onze vereniging. Dat is dus het volgende plan… in maart maar een keer proefdraaien en dan hopen dat de cursus spoedig zal starten. Dan nog hopen dat die niet te ver uit de buurt is en op een dag dat ik mee kan doen, afwachten dus! Ow ja, het mooiste is geen examen… maar wel een beoordeling, ik denk dat ik daar wel mee kan leven 😉

Een nieuw ‘aspect’ in mijn vrijwilligerswerk, maar het vervangt andere activiteiten die ik anders zou hebben gedaan. Qua tijd geen verschil… maar wel de ‘taken’. Het blijft leuk om me te ontwikkelen, al is het elke keer weer op een ander vlak!

Doe jij vrijwilligerswerk voor de vereniging of club waar je zelf of je kinderen sporten?