Een goede moeder, ik?

Nathalie schreef er een tijdje geleden al een blog over. Wanneer ben je een goede moeder? Die vraag stel ik mij geregeld. Om eerlijk te zijn weet ik het antwoord niet zo goed. Toen ik zwanger was van onze tweeling twijfelde ik overal aan. Vlak voor ze geboren werden kreeg ik koud water vrees, lichtelijk te laat natuurlijk, want terugduwen zat er echt niet meer in na zes maanden. Samen zaten we in het ziekenhuis met een andere groep zwangere vrouwen en hun partners en de een keek nog ongeïnteresseerde dan de ander. En daar kwam ik aan met mijn notitieblok vol vragen. Mijn drang om alle informatie tot mij te nemen was nogal groot. Nou het moest toch wel goed komen? We hadden een eigen huis, beide een baan, maar het belangrijkste we hebben heel veel liefde te geven. Twee maanden te vroeg dienden onze recalcitrante tweeling zich aan en kon het moederschap beginnen.

Ik kan me geen leukere rol voorstellen dan de moederrol en toch zo zalig makend als ik me het had voorgesteld is het niet. Ik dacht altijd, als ik moeder ben, dan ben ik echt volmaakt gelukkig. Achteraf besefte ik pas hoe naïef ik was en dat mijn theorie niet helemaal klopte. Ondanks dat de kinderen mij zoveel liefde en levensvreugde geven, hebben ze mij ook gevoelens gegeven waar ik me soms geen raad mee weet.  Kwetsbaarheid, schuldgevoel en angst. Alle drie de gevoelens had ik natuurlijk al wel, maar sinds ik kinderen heb mogen krijgen, lijkt het wel of er gratis voelsprieten bijgeleverd zijn en de kinderen, die weten feilloos de afstandsbediening te besturen.

De teleurstellingen in het leven

Zo had ik vorige week een heel gesprek met onze zoon.  We zouden in de mei vakantie naar LEGOLAND Discovery Centre gaan. Iedereen had er natuurlijk mega veel zin in en net op dat moment kom ik in het ziekenhuis te liggen. Een grote teleurstelling natuurlijk. Snikkend in bed trof ik hem vorige week aan. Mijn moederhart spatte uit elkaar toen ik hoorde dat hij verdrietig was, omdat ik in het ziekenhuis lag en dat we daarom geen uitstapje hadden gemaakt in de vakantie (hij was even het zwemmen met papa en zijn zus vergeten, een middagje zwemvijver met een vriendinnetje en een bbq bij een vriendje maar dat terzijde).

Ik snap het ook, LEGOLAND is super tof. Tot hij merkte oooo mama haar schuldgevoel speelt op, de tranen werden nog dikker en het gesnik nog groter en ik heb ook al geen playstation vier.  Serieus, zei mijn zoon dat? Mijn schuldgevoel ebde met forse stappen terug, tja hij kon het proberen natuurlijk, hihi.

Het schuldgevoel komt mijn oren uit

Het lijkt wel wanneer je moeder bent dat aan het linkeroor van je kind schuldgevoel meegeleverd wordt en aan het rechteroor, je raadt het al nog meer schuldgevoel. In de tijd dat ik werkte voelde ik me schuldig, omdat ik de kinderen naar de opvang bracht terwijl ik zelf voor andere kinderen zorgde. Nu voel ik me schuldig, omdat ik ziek ben.

Mijn psycholoog zei eens in een gesprek, je hoeft je alleen maar schuldig te voelen over de dingen waar je wat aan kan doen en die kanker en die spierziekte daar kan jij niets aan doen. En toch vind ik het best lastig om haar wijze raad te geloven en op te volgen. Tja dat recalcitrante hebben die muiters hier niet van een vreemde.

Social media en groener gras…

Toch moet ik zeggen dat social media ook niet echt lekker mee werkt. Ik zie de ene ouder nog meer uitstapjes maken met de kinderen dan de ander en sommigen hebben zelfs een weekvullend programma. Toen ik een keer bij mijn vriendin opbiechtte dat ik jaloers was op haar meiden uitstapje met haar dochter, kreeg ik een antwoord wat ik niet verwachte. Ik ben juist jaloers op jou Maureen, jij maakt het altijd zo gezellig thuis met de kinderen, je bakt koekjes en taarten met de kinderen, je speelt oneindig veel spelletjes, maar vooral je bent er altijd voor ze. Eigenlijk had ik daar nooit zo bij stilgestaan. Zoals je ziet lijkt het gras bij de ander altijd groener, terwijl ons grasmatje er thuis prima bij ligt.

Eigenlijk is mijn conclusie dat ik best nog wel een goede en leuke moeder ben. De ene dag deelt onze tweeling deze mening helemaal en de andere dag staan ze nog net niet met hun koffertje bij de voordeur. Als moeders moeten we misschien gewoon iets minder kritisch op ons zelf zijn. Zolang je nog niet elke dag twintig nerfpijltjes naar je hoofd krijgt zal het allemaal nog wel mee vallen.

Twijfelen jullie ook wel eens aan jullie opvoedkwaliteiten en wanneer vinden jullie jezelf een goede moeder? 

Maureen

Hoi! Ik ben Maureen, ik woon samen met mijn man en onze tweeling en zoals je weet… alle wijzen komen uit het oosten ;)! Ik ben dol op lezen, schrijven, bakken, koken, winkelen, zwemmen en dan het liefst met nagellak op (dan voel ik me net een zeemeermin).

Een leuk weetje, ik heb een grote voorliefde voor vintage jurkjes met petticoat. Voor ik ziek werd 2,5 jaar geleden werkte ik vol overgave en passie als pedagogisch en beleidsmedewerkster in de kinderopvang. We zijn dan hier thuis ook graag creatief bezig en knutselen er gezellig op los.