Vandaag was zo’n dag als alle anderen dacht ik. We waren weer eens aan de late kant voor de open dag bij mijn man op het werk (Twents kwartiertje of maak er maar een half uurtje van 😉) De speurtocht hebben we in sneltrein vaart in 25 minuten afgewerkt. En de koffie to go was helaas niet beschikbaar dus met een droge mond naar de winkel. Snelle boodschap en naar huis. Normaal gesproken heb ik altijd mijn telefoon bij me maar laat ik hem nu net vandaag vergeten zijn. Wat we toen aantroffen!! Pfff!
Twee emmertjes water halen
We werden buiten al opgewacht door de buren. “Hebben jullie de wasmachine aan”. Euuu ja, dat hadden we. “Volgens mij gaat er dan iets niet goed”. Toen we naar boven keken zagen we straaltjes water. Oeps hebben wij weer. Op naar zolder drie vitale mensen en een hijgend hert naar boven en daar zagen we het… de slang was los gegaan. En natuurlijk niet netjes in die bak die we onder de wasmachine hebben staan. Nee, lekker over de vloerbedekking, waar nog twee logeer matrassen lagen (onze b&b is dus even gesloten;-)) het lood zakte me in de schoenen en ik wist niet of ik nu moest huilen of lachen. Zoals gewoonlijk had ik natuurlijk weer een geniaal plan, we kunnen toch zon waterstofzuiger lenen. Mart ging op pad voor zo’n ding en ondertussen heb ik de kleding maar van de waslijn gehaald om wat ruimte te creëren.
Zwelgen in zelfmedelijden, dat maakt niemand blij
Ik was er even zo klaar mee, soms heb je gewoon dat alles even te veel is. De laatste weken hebben we wat tegenslagen gekregen die alles weer even op scherp hebben gezet. Dingen die onrust geven, die de stabiliteit die heel langzaam aan weer een beetje voelbaar was, verdreven. Op dit soort momenten wil ik eigenlijk gewoon onder het dekbed kruipen. Even niemand zien en horen en gewoon even heel hard huilen. En net op dat moment……
Lieve mama 
Hoorde ik achter mij een zacht geluid, ik draaide mij om en daar zat ze. Een prachtige mooie vlinder met maantjes op haar vleugel. Haar vleugeltjes klapperde, wat was ze mooi! Een wolk van emoties en rust overvielen me, wat heb ik je gemist. Wat heb ik je aanwezigheid lang niet meer gevoeld.
En opeens wist ik dat je even heel dichtbij me was. Dat je zei “het komt wel goed Mau”. Ik heb tegen je gepraat, vertelt dat ik je zo miste. Ook vertelde ik dat we gisteren bolletjes naar je graf hebben gebracht omdat je alweer negentien jaar geleden overleden bent. Dat de tijd zo snel gaat, maar dat ik de dag van je overlijden nog aanvoelt als de dag van gisteren. Maar ook dat ik je stem niet meer kan herinneren en dat dat mij beangstigd, dat ik überhaupt soms zo bang ben. Je zat stil en het leek alsof je naar me luisterde, de rust werd voelbaar en de tranen gedroogd.
Oma vlinder
Snel heb ik de tweeling geroepen. We hebben visite! Daar kwamen ze aangestormd. “Visite wie dan mamaaaa, waaaaar?”, toen zagen ze de vlinder zitten. “Oma vlinder, je bent er”. Op de knietjes zaten ze voor haar, “Wat is ze mooi hé? Heb je die vleugeltjes gezien?” Met ons drietjes hebben we naar haar gekeken en gekletst. Heel voorzichtig hebben we haar proberen op te pakken. “We moeten haar echt naar buiten laten jongens, ze heeft frisse lucht nodig”. Onze dochter moest huilen ze wilde nog geen afscheid nemen. Tranen rolden ook over mijn wangen, ik wil je nog niet loslaten mama… niet weer. Toch moet het, heel voorzichtig pakte onze kleine man haar op. “Kom maar oma, ik zal heel voorzichtig doen want je mag niet nog een keer dood gaan”. Zoveel liefde in die kleine oogjes en handjes. En daar ging je. Van het dakraam tot de dakpannen. Je bleef nog even zitten. Samen hebben we je uitgezwaaid en gehuild.
Dag lieve mama
Wat ben ik blij dat je er was. Je hebt gezorgd dat ik mijn rug weer rechte en verder kon gaan. Dat deze dag toch niet zo rampzalig werd als dat het leek.
Klik de voordeur. “Pap, papa weet je wie net hier was? Oma vlinder. Ze was op visite. echt pap, ik heb haar gevangen en vrijgelaten, heel voorzichtig”.
Ik kan alleen maar denken, dat midden in de winter? Toeval bestaat niet, fijn dat je er even was mam.
Ps: Moniek bedankt voor de mooie foto’s
Hoi! Ik ben Maureen, ik woon samen met mijn man en onze tweeling en zoals je weet… alle wijzen komen uit het oosten ;)! Ik ben dol op lezen, schrijven, bakken, koken, winkelen, zwemmen en dan het liefst met nagellak op (dan voel ik me net een zeemeermin).
Een leuk weetje, ik heb een grote voorliefde voor vintage jurkjes met petticoat. Voor ik ziek werd 2,5 jaar geleden werkte ik vol overgave en passie als pedagogisch en beleidsmedewerkster in de kinderopvang. We zijn dan hier thuis ook graag creatief bezig en knutselen er gezellig op los.
Wat een lief stukje. Ok kreeg er tranen van in mijn ogen.
Dank je wel Yvonne. Het was ook een heel bijzonder moment. Ze was al heel lang niet meer langs gekomen en als dat gebeurd wanneer je het zo nodig hebt dan is dat extra speciaal.
Maureen onlangs geplaatst…Keek op de week #051