Wat ze nu precies wilde is ons een raadsel, maar vermoedelijk niet zo lang van huis blijven! Cooper is er zo eentje die de hele dag in en uit loopt. Ga je weg gaat ze mee naar buiten, wandelt ze mee om vervolgens weer snel richting huis te gaan. Kom je thuis met de auto staat ze te wachten tot je eruit komt en gaat ze via de voordeur weer mee naar binnen. Sta je onder de douche ligt ze op de drempel te wachten tot je klaar bent… en dan in eens is ze er niet!
Gehavend is ze wel, plekje bij haar oog, plukken haar kwijt en ze voelt wat ‘vettig’. Ze loopt heel de tijd te ‘roepen’ (mauwen) naar ons en de meiden. Haar honger is niet te stillen, net als het drinken wat niet aan te vullen is… we hebben de drinkbak van de hond maar gevuld kan ze daar uit drinken. Waar ze was?? Geen idee!
Zomaar weg…
Maandagavond lag ze nog op de drempel van de douchedeur toen ik aan het douchen was en dinsdagochtend was ze nog vervelend aan het doen in de keuken. Daarna? Geen idee…
Dinsdagmiddag kwamen de meiden al tot de ontdekking dat er niet gegeten was van haar eten, dat is vreemd voor onze ‘vreetzak’! Ik grapte nog, ze heeft vast weer een vogeltje gevonden en daarom geen trek…. maar ‘s avonds kwam ze ook maar niet thuis. Goed dachten we nog een dagje weg dat hoor je wel vaker, dus geduld en mezelf geruststellend met de gedachte, het komt wel goed.
Maar eigenlijk
Ja, een kat blijft wel eens een dagje weg… dat horen we wel vaker. En toch is het vreemd, onze Cooper klept namelijk wel 100x per dag van binnen naar buiten en weer terug. Kou en nattigheid is niet favoriet, daarnaast kan ze gewoon niet zonder haar eten. Maar ook het opwachten en meelopen, dat doet ze eigenlijk altijd als ze buiten is!
Maar niets van dat alles, als je haar roept hoor je haar hard mauwen en komt ze er al aangerend, maar nu ook dat niet. Peter heeft rondjes gelopen met de hond, zonder succes… ik liep grotere rondjes op weg naar het werk en naar huis, tijdens het hardlopen goed rondgekeken, maar niets.
Tranen!
Toen waren daar de tranen bij onze jongste dochter, “Mama, Cooper is weg en het klopt niet” ik heb haar gerust gesteld met de woorden “Dat is wel vaker met katten, ze blijven zomaar een paar dagen weg”.
Haar antwoord was dan ook, “Ow, maar ik denk het niet… Cooper luistert heel goed en wil altijd bij ons zijn” en ja ook dat klopte maar toch… ik hield me bij mijn verhaal.
Als vermist bij Amivedi
Toch besloot ik woensdagavond haar als vermist op te geven bij Amivedi en bij de organisatie waar ze is gechipt! Vandaag werd ik direct door twee buren aangesproken dat ze haar als vermist hadden zien staan op internet, dus dat werkt! Daarnaast besloot de klas van mijn oudste dochter te helpen, dus ook zij hielden ogen en oren open.
Ergens waren Peter en ik de hoop al een beetje verloren, we waren zelfs al weer verder aan het denken… wat nu? Wat als? En de meiden… enzovoort enzovoort. Echt, onze gedachten gingen naar van links en naar rechts!
Mauwen, rondrennen, eten en drinken…
En gehavend, overal plekjes, vette vacht en stinkend komt ze in eens binnenrennen! Hevig gepikeerd, gezien haar staat, dat ze niet thuis kwam en het ‘boze en onrustige’ hebben we het idee dat ze echt opgesloten heeft gezeten ergens. Zo was bij geen van ons weg te slaan en bleef maar mauwen en ‘vragen’ om eten en drinken.
We hebben de drinkbak van de hond maar gevuld en haar voerbakje is ook twee keer bijgevuld, ze had honger! Inmiddels is ze al weer een keer naar buiten geweest, maar snel weer terug gekomen. Ook heb ik haar een beetje schoongemaakt met een vochtige doek en de plekjes schoongemaakt, hopelijk is ze morgen al weer wat rustiger.
Hopelijk gaat ze als vanouds bij één van de meiden op haar plekje liggen in het hoekje van het bed of op de bank en wordt ze weer zichzelf!
Ellende!
Huisdieren zijn leuk en fijn, maar bij dit soort situaties denk ik alleen maar shit… gaan we weer! We hebben nog nooit eerder een kat gehad die buiten komt, maar Cooper was binnen niet te houden. Zij vloog letterlijk en figuurlijk tegen de ramen op, zij heeft ruimte en het buiten nodig.
Maar de zorgen die we telkens hadden werden nu even werkelijkheid, kwijt raken, opgesloten of in het ergste geval een ongeluk. Pfff, ellende! Hopelijk is ze nu gewaarschuwd en gaat ze beter opletten, want binnen blijven is geen optie.
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
Helaas maar al te herkenbaar. Wij zijn zo al 4 katten kwijtgeraakt hier op het platteland. Gelukkig kwam die van jullie terug!
Ja, zo blij dat ze er weer is!
Maar vier kwijt… niet grappig!
Herkenbaar! Onze poes is pas een jaar oud, maar toen ze net buiten kwam. Waren we haar al kwijt
En niet zomaar kwijt maar (achteraf) gewoon 33 uur. 33 uur heeft ze opgesloten gezeten in een auto zonder eten en drinken. Per toeval zag ik in een oogopslag iets bewegen in de auto. En toen bleek ze daar te zitten. Met het boodschappen uithalen is ze er zaterdags in gesprongen en vonden we haar zondagavond. Ze had niets gedaan in de auto. Niet gepoept of geplast of kapot gemaakt! We hadden mazzel dat het net dat weekend wat minder warm was.
Hopelijk laat jullie kat Julie niet meer zo schrikken!
Marianne onlangs geplaatst…Nicecream | Gezond dessert met een twist
Jeetje Marianne, schrikken zeg!! 33 uur, dat is lang! Hier uiteindelijk drie dagen weggeweest…
Maar wat goed dat ze zelfs niets gedaan heeft in de auto, die van ons was vermoedelijk gaan slopen.
Die dame hier was in september een jaar oud, hoop dat ze dit niet meer doet 😉