Eigenlijk was ik al nooit goed in februari, toen ik jonger was voelde ik altijd zo’n groot gat in het jaar. Kerst was voorbij, het weer is flets en het geld was op. Alle drie zijn anno 2020 nog niets veranderd. Alleen zijn daar nog wat extra factoren bij gekomen die februari steeds onprettiger maken.

Afscheid van mijn moeder

1999 was het jaar dat we afscheid moesten nemen van mijn moeder, ik was 17 en mijn moeder net een maand 42 jaar. Bizar om op zo’n jonge leeftijd geen moeder meer te hebben. Ik wist vaak niet waar ik met mijn gevoel heen moest en vond het maar knap lastig. Toch was er ook een vorm van opluchting. Mijn moeder was altijd een stevig aanwezige vrouw en in de laatste fase van haar leven was daar nog weinig van over.

Heel ons leven draaide om visite die kwam om afscheid te nemen en afscheid nemen ansich . Ik vond het vreselijk niet te weten dat wanneer ik ging slapen of ze de dag erna nog ademde ja of nee. Uiteindelijk overleed ze op 16 februari aan de gevolgen van kanker. Februari is vanaf toen nooit meer hetzelfde.

Onmeunig dronken dropje?

En toen werd het februari in 2015, nog steeds niet mijn favoriete maand. Op de ochtend van, hoe bizar, 16 februari had ik een niet zo’n prettig gesprek met een ouder. Na elke twee woorden begon ik met dubbele tong te praten.

Het leek serieus of ik dronken was, maar drinken voor 11.00 uur ging me een beetje te ver ;-). Mijn baas stuurde mij naar de huisarts en daar werd een burn-out geconstateerd. Wat een lachertje een burn-out.

Vrienden die belden vroegen steevast of ik gedronken had. Nee, zelfs dat niet! Was het maar zo’n feest. 16 februari was de allerlaatste dag die ik gewerkt heb. En ik moet zeggen, dat voelt nu naar 5 jaar nog steeds een straf. Er gaat geen maand voorbij waarin ik niet droom over mijn werk of waarbij ik vacatures bekijk.

Spannende tijden in februari

En nu is het weer februari en alle gedachten buitelen over elkaar heen. Onze dochter loopt op dit moment bij de kinderarts en ook daar werden we weer geconfronteerd met onze kanker. Omdat mijn moeder gestorven is aan kanker en ik het gehad heb, wilde ze bij Sophie toch voor de zekerheid een echo maken.

Ik dacht dat ik tegen het plafond aan zat, het lijkt wel of vanaf 1999 kanker ons alleen maar achtervolgt. En wat misschien nog wel vervelender is, is dat we er allemaal mee worden geconfronteerd. Eens kankerpatiënt altijd een kankerpatiënt. En de hele familie doet mee. Begrijp me niet verkeerd. Keigoed dat we zoveel expertise in ons ziekenhuis hebben, ik had het de kinderen alleen zo graag bespaard.

Vanmiddag was ik bij mijn fysiotherapeut, omdat mijn lichaam zoveel pijn doet en ik slecht in mijn vel zit. Natuurlijk werken alle infecties van de afgelopen maanden ook niet mee. We hebben een mooi gesprek en merken op dat de dalen steeds minder diep zijn. Dat ik het leven steeds meer onder controle heb en dat klopt, ik kan steeds beter dealen met de ongemakken van mijn leven. Maar ik vind de confrontaties ook moeilijk.

Vorige week sprak ik mijn beste vriendin van vroeger. Ook zij stond die dag weer voor een spannend onderzoek. Het is moeilijk om mensen uit te leggen hoe angstig het is of je lichaam dit keer schoon is of dat er toch weer een verdacht plekje is. Daarbij zijn we nu in de leeftijd gekomen dat er steeds meer jonge mensen, die we kennen, kanker krijgen of overlijden. Neem van mij aan als je dan weer voor dit soort onderzoeken staat dan zijn je gedachten toch iets minder positief.

Dansen in de regen

Uiteindelijk was dit onderzoek van onze dochter gelukkig goed, bij mijn vriendin word wel weer een vlekje weggehaald. Een spannende tijd weer voor haar en stiekem wanneer niemand kijkt en ik alleen thuis ben, huil ik even heel erg hard om haar. En gun ik haar vooral heel veel rust.

Volgende week gaan we als gezin naar het graf van mijn moeder. Ondanks dat ze niet meer leeft is ze nog zo’n groot onderdeel van ons leven. Het is fijn om bloemetjes te brengen aan oma ‘vlinder’ en haar levendig te houden in mijn verhalen. We steken een kaarsje aan en zo is ze altijd bij ons.

En ondanks dat februari niet mijn maand gaat worden en ik snak naar de lente met zijn warme stralen en mooie kleuren kreeg ik net van mijn lieve vriendinnetje een prachte quote door die zij hoorde in het programma “over mijn lijk”, waarmee ik heel graag wil afsluiten. Ik denk dat hij perfect past in mijn en haar situatie en stiekem eigenlijk in die van ons allemaal.

Leven is niet wachten tot de storm voorbij is, maar leren dansen in de regen. #Fabienne