Hardlopen… ik liep een wedstrijd!

Op zaterdag 1 september 2018 liep ik mijn eerste wedstrijd, een relatief kleine wedstrijd. Na lang denken en het lezen van een aantal enthousiaste recensies besloot ik me in te schrijven. Naïef als dat ik was dacht ik hup inschrijven en lopen met die handel. Een weekje na het inschrijven dacht ik nog, mmm 3,2 km dat ga ik wel redden, toch? Of toch niet? Ik en een wedstrijd lopen, wat dacht ik nu eigenlijk?

Na een goed gelukt loopje op 31 juli dacht ik kennelijk “What the Fuck” ik schrijf me gewoon in en ik zie wel! Ik testte mezelf uit die dag en probeerde of ik zonder wandelen een eind kon komen en dat lukte. Goed… tot daar mijn optimisme!

Echt ik ben zo’n muts! Ik kwam er na inschrijving achter dat het voor 95% onverhard was en vooral bos en heide, ‘gelukkig’ had ik me ingeschreven voor de kortste afstand! De volgende keer dus eerst een site helemaal uitpluizen voor ik me echt ga inschrijven.

En toen voelde het in eens te ambitieus!

Ondanks dat het verder geen spannende wedstrijd is, er hangt niets van af… sterker nog in de tijd dat je binnen moet zijn kan je zelfs wandelen. Maar toch, ik ben het type dat er voor gaat en anders ga ik niet. Echt ik heb me wel 10x, nee wel 200x afgevraagd of ik niet gewoon een stomme fout had gemaakt door mezelf in te schrijven. Maar ja, er is betaald en ik sta ingeschreven… geen weg terug!

Het voelde echt veel te ambitieus, wat dacht ik nu eigenlijk bij het inschrijven? Dat ik een ‘runner’ was? Stom mens dat ik er ben. Dacht ik nu echt dat ik met dat lijf en die conditie van mij dit aankon? Echt… ik voelde me flink onzeker, vooral als ik al die slanke, sportieve mensen voorbij zag komen die ook zouden gaan lopen. Maar ja… wat nu dan? Onzekere ik ging bij mezelf na waarom het zo voelde.

Door gaan en blijven trainen

Ik liep nog altijd de Evy trainingen en aansluitend hardlopen was op dat moment ‘beperkt’ tot, ik dacht 13 minuten. Het lopen ging steeds wat makkelijker en de trainingen van Evy kon ik steeds wat makkelijker afronden. In mijn vakantie halverwege augustus liep ik in eens 30 minuten met hooguit een minuutje ‘bijkomen’.

Toen wij ruim een week naar Bennekom gingen in onze vakantie besloot ik het mezelf niet makkelijk te maken. We zaten op Recreatiepark De Dikkenberg, midden in het bos vlak bij de Ginkelse Heide en ik bedacht me echt regelmatig te gaan trainen.

Aangezien er daar weinig ‘verharde’ wegen zijn op een aantal fietspaden na werd het dus ‘trail’ of terwijl bospaden, heide, zandpaden en gras. De eerste paar dagen werd het met name bos, daarbij wat ruiterpaden… mul zand dus. En de tweede helft ging ik richting de Ginkelse Heide. Voor ik er was, was het al flink heuvel op en heuvel af. Daarna de Heide op, mulle zandpaden, ik was kapot. Maar het ging op zich prima, beter als dat ik had kunnen bedenken.

Eenmaal weer thuis liep ik weer wat meer verhard, maar ik bleef gezien de vakantie om de dag lopen en soms zelfs dagelijks in plaats van ‘maar’ drie keer per week zoals normaal gesproken. En toen was het dus zomaar in eens 1 september en mocht ik mijn eerste wedstrijd gaan lopen!

Een lachertje? Voor mij niet!

Echt ik geloof het meteen, er zullen mensen echt gedacht hebben… pfff waar maakt ze zich druk om? Wat een kleine wedstrijd en ze hoeft maar 3 km? Maar echt, het was nogal een uitdaging voor me!

Uiteindelijk was het loopje best pittig, ondanks dat het slechts 3,2 km was maar dus wel vooral onverhard en een gevarieerde groep lopers van allerlei niveaus en snelheden. Ik wist, ik moest niet meteen vol gas… maar ik kon niet vooruit door tragere lopers voor me, dus toch even doorgelopen en toen ik vooral liep wat rustiger aan gaan doen. Ik heb zelfs even moeten wandelen door kramp, maar ondanks dat liep ik die 3,2 km in 19:05, zo snel heb ik niet eerder gelopen. Het grappige aan het hele verhaal? Ik werd 3de in de ranking!

Ik kom van ver…

Letterlijk en figuurlijk! Begin 2017 woog ik nog zo’n 93 kg en had geen conditie, de trap oplopen zorgde al voor een onrustige ademhaling. Al tien jaar had ik nauwelijks gesport, er moest echt iets veranderen! De kinderen worden ouder en ik mag weer meer aan mezelf gaan denken en daar bewust voor kiezen.

Ik startte met tegenzin met wandelen, op een gegeven moment wilde ik harder en trok ik andere schoenen aan waarop ik wat harder kon doorlopen. Een aantal maanden later was ik al wat kilo’s kwijt en wilde ik af en toe toch echt gaan hardlopen, al was het maar een paar keer een minuut. Er werden hardloopschoenen aangeschaft en ik ging me iets sportiever kleden. Maar dat hardlopen? Dat lukte dus totaal niet!

Na lang zelf rommelen qua lopen en ruim 15 kg kwijt te zijn geraakt startte ik dan toch maar met Evy. De stok achter de deur maar ook de hoop om beter en langer te kunnen hardlopen. Het lukte! En dik 20 kg lichter en een stuk fitter besloot ik serieus dat ik wilde blijven lopen en schreef me dus in voor de Heiderun.

Een wedstrijd waarvan sommige mensen moesten lachen, ga je ‘wel’ 3km lopen? Dat kan toch iedereen? Nee dus, ik kon dat een jaar geleden niet, ja wandelend misschien maar zeker niet hardlopend. Ik voelde me door dit soort opmerkingen nog wat onzeker worden. Gelukkig kwamen er ook steeds wat meer mensen bij die wel positief waren, maar eerlijk is eerlijk ik vond het maar lastig!

1 september voelde voor mij dan ook echt als een soort D-Day, uiteindelijk was dat het ook! Ik kon het dus wel… wat nou al dat negatieve gedoe! Ja, ik wandelde ook heel even door kramp, maar wat als ik geen kramp had en ik was heel even gaan wandelen om op adem te komen… wat had het uitgemaakt? Ik liep gewoon 3,2 km ik 19:05 en daar ben ik trots op.

En nu?

Tja dat is een goede, ik heb besloten dat ik een 5 km wedstrijd ga lopen… meer durf ik echt nog niet aan en dat kan ik ook echt nog niet. Daarvoor loop ik nog te weinig kilometers en is mijn conditie niet goed genoeg. Ik geef mezelf de tijd en ben serieus aan het trainen, ik ben aan het oefenen om minimaal 5 km te kunnen hardlopen maar het aantal kilometers probeer ik dus stukje bij beetje uit te breiden.

Mijn missie is nu dan ook om wat langer te kunnen lopen, niet om perse harder te lopen. Als dat wel zo zou zijn is het mooi meegenomen, maar het lijkt me gewoon heel fijn als ik echt steeds wat meer kilometers achter elkaar kan hardlopen. In oktober loop ik een run van 5 km, deze hoop ik binnen 33 minuten te voltooien… maar of dat lukt? Geen idee!

Na deze run ik oktober ga ik bedenken of ik vaker een wedstrijd wil lopen of niet, of misschien incidenteel eens een keertje om te kijken hoe het gaat. Voor nu weet ik het gewoon niet, maar de spanning, de uitdaging is voor nu goed. En als ik dan blijf lopen, welke soort wedstrijden? Ga ik de uitdaging aan om steeds langere wedstrijden te lopen of blijft het tot de 5 km? De tijd zal het me leren! Eerst trainen om 5 km te kunnen hardlopen!

Doe jij aan sport? Wat doen je?