Er is al veel over geschreven en gepraat. En ook hier in huis houdt het de gemoederen flink bezig, vaccineren. Eerlijk is eerlijk ik ben geen vaccin held. Voor ik zelf groen licht gaf voor het zetten van een prik heb ik veel gelezen en gesproken met mijn behandelende artsen. Samen zijn we tot de conclusie gekomen dat niet vaccineren schadelijker is dan wel vaccineren, want een ic opname is in mijn geval wel het laatste wat je wil.
Door de myasthenia gravis is mijn ademhalingsspier zwakker en doordat de tumor vast zat aan mijn middenrifzenuw en long ben ik nu een stuk long kwijt en heb ik een hoogstand van mijn middenrif, waardoor doorademen een stuk moeilijker is. Maar ik beken, spannend vind ik het wel.
Groen en rood licht
In januari hing er hier een euforische stemming, midden februari zouden de kwetsbare mensen tussen de achttien en zestig jaar gevaccineerd worden. Eindelijk groen licht. De GGD, huisarts en neuroloog hadden op dat moment net rood licht gegeven voor het weer naar schoolgaan van de kinderen, maar het einde was in zicht, eindelijk. Deze paar weken zouden we het wel redden met elkaar. Ik bedoel vanaf maart vorig jaar was het ons ook drie maanden gelukt, dus waarom nu niet?
Stalker van de huisarts
Tot er geen vaccin kwam begin februari, elke week bel ik de huisarts, is er al wat bekend? En elke keer weer het teleurstellende antwoord. Helaas Maureen, er is nog geen nieuws. Alle pogingen van de huisarts om te zorgen voor een vaccin lopen op niets uit. En de frustratie wordt groter en groter.
Eind februari nog geen vaccin, de moed zakt me langzaam in de schoenen. De kinderen gaan weer bezig met het thuisonderwijs en wat doen ze het goed. De toetsen die ze maken sluiten ze met mooie cijfers af, ze klagen niet en kletsen er tijdens werkgroepjes en creatieve lessen lustig op los met hun vriendjes.
Wat ben ik trots op die twee van ons. Ze flikken het toch maar mooi. Na schooltijd mogen ze buiten spelen met hun vriendjes, en ja dat is heel erg spannend, maar in overleg met onze GGD verpleegkundige ook een goede middenweg in deze bizarre tijd.
Maart roert minister De Jonge zijn staart
En dan is het begin maart en is de lijst van vaccineren compleet omgegooid. Opeens ben je geen hoog risico meer en mag je met een beetje geluk wachten tot mei. Want ja ik heb wel ademhalingsproblemen, maar ik word niet beademd thuis. En ja mijn immuun systeem is wel verstoord, maar niet door een aangeboren afwijking.
Maar dacht ik nu ben ik aan de beurt, de dikke mensen in onze samenleving krijgen ook eerder een prik. Prima je kan niet om mij heen en dus hing ik weer aan de telefoon. Helaas je komt niet in aanmerking, dit is alleen maar voor dikke mensen die niet ziek zijn. Snap jij hem nog? Ik niet meer.
Mijn frustratie is torenhoog, uit pure wanhoop heb ik een brief gestuurd naar onze Zorgminister Hugo de Jonge, maar het standaard briefje wat ik terug kreeg daar kan ik echt niets mee. Ik heb hem proberen uit te leggen dat ik het niet eens voor mezelf schreef. Maar voor alle Rubens en Sophies van Nederland. Want hoe goed ze het thuis ook doen, hoe fijn school meewerkt, hoeveel complimenten we ook krijgen van de GGD over onze aanpak, dit is niet het leven wat je je kinderen gunt.
Viroloog Doutzen
En dan lees ik dat onze top viroloog Doutzen Kroes vindt dat deze situatie voor alle kinderen in Nederland aanhoudend ontwricht worden. Ze roept moeders op in opstand te komen. Is er nog geen verdeeldheid genoeg vraag ik me af?
Ja, misschien moet je kind een keer een testje doen, wil je dat niet, ook goed, dan hou je je kind iets langer thuis. Ook daar heb je een keus in. Je kinderen mogen sporten, spelen bij vriendjes en vriendinnetjes en zelfs logeren. Er kan zoveel je moet het alleen willen zien.
Mega trotse moeder
En soms slaan hier de twijfels ook toe, doen we dit wel goed. Geregeld zitten we met de tweeling om tafel, of ik tijdelijk uit huis zou gaan. Maar in hun ogen is dat geen optie. Het gaat toch goed zo mama, we mogen spelen met vriendjes en we hebben het toch fijn samen. En wat ben ik blij met dit antwoord van onze dappere kanjers.
Ik weet hoe het is om op te groeien zonder moeder. Het heeft mijn hele leven getekend en waar ik soms een opmerking krijg van mensen dat het voor het sociale welzijn van onze kinderen niet goed is dat ze thuisonderwijs krijgen, ben ik er heilig van overtuigd dat onze kinderen zoveel socialer zijn dan menig ander kind. Ze kunnen zich als geen ander aanpassen aan moeilijke situaties, leren omgaan met tegenslagen, spelen na hartenlust buiten met hun vriendjes en vriendinnetjes en weten wat er echt toe doet in het leven.
Het zijn niet de mooie en dure spulletjes, maar het zijn de fijne wandelingen en fietstochten die we samen maken, de spelletjes die we samen spelen, het samen lachen maar ook huilen. De extra tijd die we door corona met elkaar krijgen, en ook al duurt het langer dan ons lief is, we doen het samen met elkaar. Samen zijn we een megasterk team en wat ben ik daar als moeder fucking trots op.
Hoi! Ik ben Maureen, ik woon samen met mijn man en onze tweeling en zoals je weet… alle wijzen komen uit het oosten ;)! Ik ben dol op lezen, schrijven, bakken, koken, winkelen, zwemmen en dan het liefst met nagellak op (dan voel ik me net een zeemeermin).
Een leuk weetje, ik heb een grote voorliefde voor vintage jurkjes met petticoat. Voor ik ziek werd 2,5 jaar geleden werkte ik vol overgave en passie als pedagogisch en beleidsmedewerkster in de kinderopvang. We zijn dan hier thuis ook graag creatief bezig en knutselen er gezellig op los.
Je zou er ook flink van in de war raken met al die meningen. Ik moet me er bewust voor afsluiten omdat ik anders teveel ga denken in voors en tegens en in cijfers en argumenten. En dan voel ik niks meer. Ik wil blijven voelen.
Ja zo herkenbaar iedereen heeft overal wel een mening over en proberen je die ook graag op te dringen. Ik snap als mensen zich wel laten vaccineren maar ik snap het ook zeker als je het niet doet. En dat afsluiten ik zou er een cursus in moeten krijgen. Lijkt me heerlijk als ik dat zou kunnen.