Nog niet zo lang geleden las ik een kinderboek uit mijn kindertijd, dan bedoel ik de jaren ’90. De boeken zijn voor mijn gevoel zo anders als nu, als ik meelees met mijn dochters mis ik de boeken van toen. De boeken uit mijn jeugd. Het boek van toen van Laetitie vult voor mijn gevoel dit gat, het gat tussen de boeken van toen en de boeken van nu. Een boek voor jong en oud, met stiekem zo hier en daar een levensles!
De achterkant van het boek…
Ella is verdrietig. Haar vader is de zomer daarvoor overleden. Niemand lijkt meer normaal te doen of vooruit te willen. Ze staat letterlijk en figuurlijk stil. Tot haar mysterieuze onderbuurman van een kruk valt en ze hem te hulp schiet. Ze ontdekt dat ze meer kan dan ze dacht en dat ze puzzelstukjes van haar familieverleden mist.
Wat vind ik van “Het boek van toen”?
Fijn, een heel fijn boek! Een boek van 12 tot 99 jaar, met relatief heftige onderwerpen maar een mooi verhaal. Afhankelijk van hoe je het leest en met welke bagage haal je er zoveel uit. Liefde, toewijding, talent en vriendschap… maar ook vertrouwen en respect.
Dit alles zonder boomhutten, magische ingrediënten, capes en oppervlakkige persoonlijkheden maar met personages met een gezicht, gevoel en inhoud.
Ik las het boek in twee keer uit… de eerste keer moest ik echt gaan slapen, de dag erna opgestaan en direct gaan lezen. Ik was geboeid van het begin tot het einde en eigenlijk hoop ik op een tweede deel, dit zegt wel genoeg toch?
Mijn verkorte versie van Het boek van toen
De vader van Ella is overleden en het zet haar wereld op z’n kop. Ze is in zichzelf gekeerd en weinig mensen weten wat haar echt bezig houdt. Ze krijgt hulp op school en er ontstaat een intense vriendschap met Quinten.
Als Ella op een dag haar buurman te hulp schiet stapt ze in een nieuwe wereld, de wereld van muziek. Er is een zaadje gepland, ze gaat piano spelen, krijgt les en blijkt een talent te zijn. Ze wordt gestimuleerd om mee te doen aan de auditie voor het conservatorium.
Hierdoor komt ze stukje bij beetje meer en meer achter het geheim van haar familie.
Over Laetitia Ouillet
Laetitia, geboren in 1978 deed mee met de Franse schrijfwedstrijd Plumes en Herbe vlak voor haar tiende verjaardag. Eigenlijk te jong om mee te doen wordt ze tweede en belooft in een radio-interview aan de uitgever snel met een boek te komen. Dezelfde zomer gaat ze aan de slag maar krijgt ze snel de feedback dat haar verhaal ‘te verdrietig is voor een jong meisje’.
Inmiddels verhuisd naar Nederland en meer dan dertig jaar later is haar verhaal van toen, het boek van nu geworden.
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
Dat klinkt als een prachtig boek!
En trouwens, wat ziet je blog er fris en overzichtelijk uit (zei ik niet zonder een zweem van jaloezie :-))
Het is echt een heel fijn boek!
Bedankt voor je complimentje, het kost wat bloed, zweet en tranen maar dan heb je ook wat 😉
Dank je wel,
Liefs,
Nathalie