Luizenmoeder, beide opties zijn een vorm van leed! De luizenmoeder op school, ik was of ben soms nog steeds een luizenmoeder. Die kleine vervelende beestjes vinden… toch een vorm van leed toch? Nou ja, goed daar gaan we het verder niet over hebben aangezien ik al jeuk krijg als ik het er over heb. Voor nu gaan we het hebben over één van de best bekeken series op de televisie, “De Luizenmoeder”.
Waarom dan?
Het is mij niet duidelijk wat nu precies de lol is van deze serie, vorig seizoen heb ik er één keer naar gekeken en was er eigenlijk direct klaar mee. Nou, eigenlijk al voor ik ging kijken! Het was namelijk niet de eerste aflevering die ik keek, maar ik had er al (te) veel van gehoord en gezien door collega’s, bekende maar ook op internet werd je er gek van.
Of je nu naar iets op de tv keek, op internet of bij het koffie apparaat op het werk, er werd overal over gesproken. De mensen waren en zijn nu weer vol van de grapjes en de knipoog naar de realiteit. De humor is kennelijk passend bij veel mensen, maar kennelijk niet bij mij. Op de één of andere manier vind ik sommige dingen wel grappig maar zo’n hele serie nee, dat hoeft van mij niet.
Afgelopen week zelfs tijdens een vergadering ging het er terugkerend over. Over Ahmed en de uitspraak waarbij je het uitspreekt alsof je een vliegje in je keel hebt. En over de
Een frisse lentebries door de voorbips van juf Ank.
Knipoog naar de realiteit
Er zijn mensen die dan roepen “Ach je zal het wel herkennen”, maar goed dat kan ik niet zeggen op basis van één aflevering. Maar wat ik wel heb gezien maar vooral ook gemerkt is de knipoog naar de realiteit die ik zo nu en dan toch echt op het randje vind. Soms zelfs wat kwetsend ondanks dat ik me niet eens aangesproken hoef te voelen.
Soms, hoor en zie ik grappen en opmerkingen waarbij is toch een soort van plaatsvervangende schaamte voel… waarom? Tja, ik heb bij een aantal dingen die ik heb gehoord en een enkele die ik heb gezien het gevoel dat we lachen om racistische grappen. Misschien ben ik te serieus om de grappen echt te kunnen waarderen… en misschien wil ik ze ook wel niet leuk vinden, dat kan ook!
Ondanks dat ik weet dat het de realiteit is en de schrijvers vermoedelijk met een dikke vette knipoog het maatschappelijk probleem willen aankaarten op deze manier voelt het voor mij als stom en niet geheel correct.
Niet zo’n tv kijker
Nu ben ik al niet zo’n grote fan van televisie kijken, veel mensen in mijn omgeving vinden het wel een fijne bezigheid. Thuis mijn man en jongste dochter en op het werk mijn collega’s maar ook familie en vrienden kunnen er wat van.
Ondanks dat je zelf iets niet kijkt… krijg je het toch wel mee. Is het niet via familie, collega’s en bekenden is het wel via sociale media. En ja, op sociale media ben ik dan wel weer gek! Heerlijk, alleen soms krijg je iets te veel mee van dingen waardoor ik denk… “laat maar” zoals dus het geval is met de Luizenmoeder.
Ben jij fan van de tv serie De Luizenmoeder? Of helemaal niet? En waarom dan wel of waarom dan niet?
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
Ik heb een paar afleveringen gezien en vond die wel leuk. Verder heb ik niets gezien, maar dat is meer door gebrek aan tijd.