Wat ging het goed de afgelopen maanden! Het mooie weer, de vele zonuren en de rust hebben mij zoveel goeds gedaan. Door alle sociale activiteiten die gecanceld waren, geen boodschappen doen, geen paardrijlessen en freerun lessen en rennen en vliegen deed mijn lijf en de myasthenia gravis zoveel goeds, dat ik steeds verder en verder mijn grenzen kon verleggen. Tot twee maanden geleden er steeds meer kleine barstjes zichtbaar werden. Pijnlijk duidelijk werd ik weer met mijn neus op de feiten geduwd.
Kop in het zand
Wanneer het gebeurde weet ik eigenlijk niet eens. Steeds vaker voelde ik me niet helemaal fit, wat meer moe, zere spieren door de benen zakken en slepen met mijn been. Myasthenia gravis speelde op en het gekke is, zelf had ik het niet eens door. Ik vond echt dat het fantastisch ging.
Ik had het wandelen en fietsen uitgebreid tot 7 uur per week en er zaten weken bij dat ik ruim 8 uur bewoog. Hele discussies hadden we er thuis over. Want waar Martin zag dat het steeds slechter ging en me elke avond moest helpen uitkleden en douchen wilde ik het gewoon niet zien. Ik voelde alleen de euforie van mijn vrijheid in bewegen en van alle kilometers in mijn benen.
Uitje naar de teststraat
Tot ik twee weken geleden op een donderdag vertelde tegen Martin dat ik al acht maanden niet verkouden was geweest. Geloof mij, zeg dat nooit hardop. ‘s Avonds begon de keelpijn en de dag erna was ik schor. Testen op Corona mocht nog niet van de GGD, want schor zijn was geen symptoom maar de dag erna mocht ik toch voor uitje naar de teststraat.
Gelukkig testte ik negatief maar nu naar twee weken ben ik nog steeds niet zoals het hoort te zijn. Elk willekeurig persoon zou nu bedenken dat wandelen in de regen niet slim is, maar ik zag er totaal geen probleem in, niet zeuren maar doorgaan.
In de rolstoel
Blijkbaar vond mijn lichaam het genoeg, wie niet luisteren wil moet maar voelen en dus kon ik afgelopen zondag weer geen kant op. Voor het eerst in maanden heb ik de rolstoel weer tevoorschijn getoverd en zijn we heerlijk het bos in gegaan. Wat hebben we intens genoten met elkaar.
Helaas werd de pijn in mijn liezen en bovenbenen er niet beter op en met een verleden met kanker is mijn eerste gedachte meteen ik heb vast kanker. Het bleef maar spoken door mijn hoofd, dus belde ik vandaag de huisarts. En neem van mij aan voor ik vrijwillig naar een dokter ga in coronatijd dan moet er wel echt wat zijn.
Het advies
Natuurlijk was net vandaag mijn eigen huisarts er niet, maar wel een aardige vervanger. Vaak schrikken ze wanneer ze de status zien van mijn geschiedenis. Het voordeel is wel dat ze extra oplettend zijn en echt begrip hebben voor je angst.
Na de plek aangewezen te hebben, flink geduw van de arts vertelde ze mij dat mijn pees in de lies overbelast was. Toen ze vroeg hoeveel ik bewoog en of ik het wel had opgebouwd moest ik bekennen dat het gewoon volle polle vooruit was de afgelopen maanden.
Als advies heb ik nu gekregen om mijn beweegtijd te halveren, om mijn lijf echt de rust te geven die het blijkbaar zo nodig heeft. Ik weet nog niet zo goed wat ik er van moet vinden. Natuurlijk heeft ze gelijk, voor mijn lijf en met Myasthenia gravis is dit teveel.
Maar om alles op te geven waar ik zo hard voor heb gewerkt, daar moet ik nog wel even aan wennen. De komende weken zullen uitwijzen wie er wint, mijn verstand of toch mijn eigenwijzigheid.
Hoi! Ik ben Maureen, ik woon samen met mijn man en onze tweeling en zoals je weet… alle wijzen komen uit het oosten ;)! Ik ben dol op lezen, schrijven, bakken, koken, winkelen, zwemmen en dan het liefst met nagellak op (dan voel ik me net een zeemeermin).
Een leuk weetje, ik heb een grote voorliefde voor vintage jurkjes met petticoat. Voor ik ziek werd 2,5 jaar geleden werkte ik vol overgave en passie als pedagogisch en beleidsmedewerkster in de kinderopvang. We zijn dan hier thuis ook graag creatief bezig en knutselen er gezellig op los.
Geef een antwoord