Afgelopen dinsdag was daar in eens de sneeuw… leuk? Mwa! Voor de foto’s, de kinderen en de sfeer is het prima. Zolang ik niet deel hoef te nemen aan het verkeer of niet hoef te sporten kan ik er wel mee leven. Word ik echt blij van sneeuw? Nee, niet als ik gewoon in een normaal ritme zit. Ik ben gewoon geen held in de sneeuw en de bijbehorende gladheid.
Mijn medemens….
Ja lieve medemens, ik gun jullie best die mooie sneeuwpoppen en vele uurtjes sleeplezier. Echt wel, maar graag in de kerstvakantie als het even kan. Als ik instagram open stroomt de tijdlijn vol met sneeuwfoto’s en ja… in mijn stories zijn die ook te vinden, maar ik wordt er niet blij van.
Een enkeling laat blijken er net als ik helemaal niets of weinig mee te hebben. Ze zien het sleetje rijden met hun kids als een hele opgave en voor mij is dat één en al herkenning. Sommige gaan lopend hun boodschappen doen, omdat de auto of fiets kan gaan glijden en ik beaam, groot gelijk deze mensen!
Ook zijn er ouders met veel liefde voor de sneeuw, waarbij hun kind(eren) extra lang mag opblijven en in de sneeuw spelen. Er zijn hardlopers die het heerlijk vinden en nu maar al te graag hun loopschoenen aantrekken. Ik vind het stoer van ze! Heel stoer!
Ik en sneeuw
Ik ben dus zo’n schijtluis die echt alleen omdat het moet de auto in stapt of de fiets pakt als er sneeuw ligt… ik ben bang om te gaan glijden en te vallen. Weer in de kreukels komen te zitten heb ik geen zin in. Het auto ongeval van november zal hier ook zeker niet aan mee hebben gewerkt, maar ik heb angst ja als ik in de auto zit… sneeuw maakt het er niet beter op.
Hardlopen? Eerst dacht ik gisteren… dat doe ik gewoon! Er zijn zoveel mensen die gewoon gaan, waarom niet? Maar dinsdagmiddag begon de twijfel, ik was blij dat ik moest werken en eigenlijk nooit train op dinsdag. Het werd dinsdagavond en ik stuurde een berichtje naar mijn coach en ik kreeg advies.
Woensdagochtend (vroeg) was ik nog van plan die middag te gaan lopen… tot ik met de meiden weg bracht en ging glijden en me verstapte. Het was duidelijk ik ga gewoon niet! Net zo goed als blessure vrij, ik wil het risico niet lopen… maar wat baal ik!
Waarom zo’n gedoe die sneeuw in Nederland?
Het is wel duidelijk dat we in Nederland weinig gewend zijn als het op sneeuw aankomt! Vluchten worden geschrapt, de NS heeft een aangepast dienstrooster, kilometers file en veel mensen besluiten thuis te werken.
Op Facebook zie ik dat bij verschillende verenigingen die buitensporten de trainingen niet doorgaan of dat er een vervangende locatie is voor de training. Ook bij de zwemvereniging waar ik actief ben zijn nadrukkelijk minder zwemmers aanwezig.
Mensen die normaal altijd fietsen gaan lopen of pakken de bus, kortom… Nederland heeft last van een aantal centimeter sneeuw. Dus niet alleen ik voel ‘paniek’ maar ook al die grote bedrijven, verenigingen en andere mensen hebben er ‘last’ van.
Ga weg sneeuw!
Ik hoop dat de sneeuw snel weg is, als dat dan weg is mag het lekker gaan vriezen. Kou is prima… zonder sneeuw graag, dan zijn de mensen die graag willen schaatsen weer blij en ik ook! Waarom? Dan kan ik weer een beetje normaal gaan sporten buiten, gewoon hardlopen zonder sneeuw en zien waar het mogelijk glad is.
Goed ik droom nog even lekker verder… en probeer maar te ‘genieten’ van het wandelen en buiten zijn in de sneeuw op de momenten dat ik niet iets hoef (dus geen taxi spelen, hardlopen, boodschappen doen of weet ik veel wat).
Ben jij blij met sneeuw? Of eigenlijk niet?
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
Geef een antwoord