Tja en dan bedoel ik dus onze kinderen die van alles ‘moeten’ verkopen. Natuurlijk begrijp ik de vraag, natuurlijk begrijp ik dat scholen, verenigingen en goede doelen geld nodig hebben en op deze manier extra financiële middelen binnen krijgen. Wij hebben zelf ook een stichting waarvoor dergelijke acties worden gehouden. Maar toch! Vorige week hadden we de kinderpostzegels en nagenoeg tegelijkertijd ook de Grote Clubactie en van beide is toch een bepaalde druk. En daar baal ik eigenlijk wel een beetje van!
Is het geen sponsorloop, is het de verkoop van eieren of oliebollen. En anders hebben we nog de Grote Clubactie of zoals vorige week de Kinderpostzegels. Nu moet ik bekennen dat ik het laatste nog de minst erge vind, waarom? Omdat mensen iets kopen waar ze ook nog iets mee kunnen. Je kan natuurlijk ook iets met oliebollen of eieren maar gevoelsmatig is dat toch weer anders.
Zijn ze weer…
Persoonlijk vind ik het vervelend als ik elke keer verkopers, collectanten of mensen die iets verkondigen aan de deur heb staan. Sterker nog, om die reden hebben wij een bel die uit kan. Ik, eigenlijk wij hebben daar geen behoefte aan. Als wij iets willen dan zoeken we het wel op, maken zelf geld over of kopen we het wel. Willen wij wel aan een actie meedoen dan zorgen we dat de bel het doet of we nemen zelf contact op.
De beste bedoelingen!
En ja, ik snap dat iedereen het met de beste bedoelingen doet. Het product verkopen voor je werkgever, geld bij elkaar rennen voor de club, een product verkopen om de kas van school te spekken of een actie voor het goede doel. Echt de intentie is goed en ook ik ben er blij mee dat er mensen zijn die het wel leuk vinden, het wel graag doen en ook organiseren.
Onze meiden doen ook overal aan mee, toch omdat er een soort ‘sociale druk’ is. De klas doet het, dus ja dan doe je mee. De andere kinderen van de vereniging verkopen ook de Clubactie loten, dus doe je mee. De kinderpostzegels? Je helpt andere kinderen en daarvoor wil je eigenlijk ook wel meedoen. Maar het is zoveel!
Te veel… of niet?
Als ik kijk naar wat onze meiden aan ‘acties’ doen denk ik wel eens, pfff het mag best wat minder. Om te beginnen zijn er acties op school, er is een spaarpotje voor het goede doel, er worden elk jaar wel eieren of oliebollen verkocht om extra’s te kunnen doen op school, vorig schooljaar was er een sponsorloop voor het nieuwe schoolplein en nu zijn ze het schooljaar gestart met de kinderpostzegels. Ik ben dan ook benieuwd of er nog meer volgt… maar dat zal ongetwijfeld.
Voor de sportvereniging is er de Grote Clubactie waar vanuit de vereniging toch wat druk wordt gezet. Ik begrijp dat er geld nodig is in een vereniging, maar niet iedereen zit erop te wachten en puntje bij paaltje zit je als familie vooral de clubkas te spekken in ons geval. Behalve de Grote Clubactie is er ook nog een sponsoractie waarbij kinderen per rondje of baantje worden beloond.
Goed… ik vind het dus wel genoeg, dat is vast wel duidelijk.
Niet langs de deuren leuren, maar hoe dan?
Wij hebben er voor gekozen om de kinderen niet ongevraagd bij mensen langs de deuren te laten gaan. Wij zitten er zelf ook iet op te wachten dus willen we dat andere ook niet ‘aandoen’. Dus ja onze meiden doen mee met zoveel mogelijk acties, maar soms is het aantal namen op de lijst aan de lage kant. Vaak zijn opa, oma en tante de klos, samen met ons vullen ze bijna standaard de lijst. Ook hebben we nog een stel vrienden die wel mee doen, dat gaat dan ook over en weer.
Voor de kinderpostzegels hebben we het wat anders aangepakt! Een dag voordat de kinderen op pad gingen een berichtje op Facebook, vier afspraken en daarna de webshop link gedeeld waardoor ze toch nog aardig wat heeft verkocht. Op deze manier kom je niet ongevraagd, hebben mensen zelf de keuze en voelt het voor ons beter.
Laat jij jouw kind langs de deuren gaan voor dergelijke acties? Of pak je het anders aan?
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
