Met lood in mijn schoenen, zenuwen door mijn lijf en onzekerheid ten top kwam de Hilversum City Run steeds dichterbij. Ik wist, ik heb een aantal wedstrijden kort op elkaar gepland.. of dat handig was? Geen idee, maar wel één van de weinig opties om te lopen voor mij. De rest van de tijd wordt opgeslokt door het sporten van de meiden en tja, daar pas ik mijn programma op aan. Ik voelde voor het eerst echt de zogenaamde “wedstrijdstress” waar ik wel eens wat over hoor en zie… niet grappig!
Onzekerheid en stress
Het was op een gegeven moment zaterdag zo dat ik zelfs #LaCoach, Laetitia een appje heb gestuurd. Wat voelde ik me onzeker en rot, nog niet eerder ervoer ik zoveel stress voor een loopwedstrijd.
Onzekerheid en dat eeuwige stemmetje op mijn schouder is overigens niet nieuw… maar zo als afgelopen zondag heb ik het niet eerder gehad. Ik was echt onrustig, de nacht, de dag ervoor en zelfs in de auto had ik het eigenlijk helemaal gehad. Zelfs toen ik met een voor mij onbekende stond te praten over het lopen voelde het niet ‘comfortabel’ maar gewoon ongemakkelijk. Normaal klets ik makkelijk en vind ik het gewoon gezellig, niets aan de hand.
Er bekroop me zelfs even het gevoel van, ik stop met lopen… die blessures, deze stress en onzekerheid… niets aan. Kan ik het wel? Kan mijn lijf dit wel? Dat laatste komt vooral door mensen die me met de beste wil van de wereld adviseren, maar mij dus wel onzeker maken. Lastig!
Terug naar Hilversum
Goed, we zijn dus lekker op tijd naar Hilversum gegaan, we parkeren in het centrum, het kost wat maar dan heb je ook wat laten we maar zeggen 😉 Nog geen 500 meter lopen en we zijn op het ‘festivalterrein’ midden in het centrum van Hilversum.
We kijken even naar de hardlopers die gaan finishen, we kijken rond op het terrein en we gaan uiteindelijk lekker wat drinken bij MOUT. De meiden drinken een smoothie en wij drinken een lekkere cappuccino. We kijken wat, kletsen wat en genieten van het zonnetje dat lekker door het gebouw heen schijnt. Het is prachtig weer!
Naar het toilet wat een ding…
De meiden gaan eerst plassen, maar blijven lang weg! Het blijkt dat de Yakult Ladies Run bijna gaat beginnen en het lijkt erop dat al die dames naar het toilet gaan bij MOUT in plaats van even een Dixi te bezoeken.
Okay, ik beken, ik snap dat wel! Die vieze toiletten waar je lekker over andermans uitwerpselen plast is ook niet alles. Maar goed in die rij dus…. als ze lang weg blijven besluit ik ook maar vast te gaan plassen. Ik sta bovenaan de trap al te wachten, de toiletten duren nog wel even. De meiden komen inmiddels weer naar boven en gaan terug naar de tafel.
Zodra de toiletten in zicht zijn zie ik dat het bij de mannen niet druk is, ik ga even kijken en daar zijn twee ‘gewone’ potten achter een deur. Ik besluit daar heen te gaan en mij volgen er vele 😉
Genieten van het feest buiten!
We gaan weer naar buiten, de zon begint steeds wat meer te schijnen en er komt zo mogelijk nog meer volk op de been. De kids run is geweest, de Ladies Run gaat bijna starten en aansluitend is de warming up voor de 5 & 10 km Prestatieloop. We lopen met ons vieren alvast die kant op, want ook ik ben bijna aan de beurt.
Uiteraard moet ik zodra ik een beetje aan het inlopen ben ook weer plassen, maar ja ik ga toch maar op zo’n oranje Boels Dixi zitten. Helemaal teruglopen is geen optie, ze zijn nog aardig schoon en er is (zowaar) meer als genoeg toiletpapier en geen lange wachtrij!
Het startvak in
In een soort ‘voorportaal’ lopen wat mensen warm en ze rekken en strekken wat, net als ik trouwens… ik wandel eerst even flink door, dan rustig aan wat dribbelen en rustig aan wat lopen. Ik ben werkelijk als de dood dat ik straks weer met een blessure zit en dat wil ik kosten wat het kost voorkomen.
Even later sluit ik aan in het startvak en ik wiebel een beetje door zodat mijn spieren een beetje warm blijven. Zowel de mensen van de tien als de vijf kilometer staan allemaal tegelijk in het grote startvak voor de warming-up. De tien kilometer start eerst en tien minuten laten mag ik weg met alle andere vijf kilometer lopers.
Van start!
We mogen naar de startlijn lopen, al in het startvak voel ik en ervaar ik de drukte. Ik weet nu al dat ik niet heel erg rustig zal gaan starten. Ondanks het advies om rustig te starten, maar ik wordt al gek in het startvak, laat staan als ik straks mag gaan lopen. Dan wil ik in ieder geval iets ruimte hebben.
Ik start redelijk vlot maar vind wel mijn rust in het lopen, de tip was eerst een paar kilometer rustig en daarna de laatste twee kilometer wat harder. Bij de start al blijk ik niet tussen de lopers van mijn eigen tempo te staan, na de eerste bocht besluit ik te gaan inhalen.
Uiteindelijk heb ik vanaf kilometer één onder de 6 min/km toen ik dat besefte dacht ik, laat ik dit proberen vol te houden gedurende de hele run en dan zien we wel. Na de eerste kilometer kwam ik bij een man te lopen die qua tempo goed voelde, ik besloot bij hem in de buurt te blijven lopen. Op de helft zo’n beetje denk ik, ging deze man wandelen, ik besloot mijn eigen race te gaan lopen en dat ging beter als gedacht.
Elke kilometer bleef, tegen mijn verwachting in onder de 6 minuten. De derde kilometer voelde zwaar, ik baalde… toch te snel van start gegaan? Moet ik echt straks even terug naar wandelen of een lager tempo? Nee, dat wil ik niet ik heb geen pijn ik kan dit… door het is ‘maar’ vijf kilometer, stel je niet aan!
Wat een mens al niet kan denken onderweg!
Onderweg dacht ik op een gegeven moment… ik heb het warm, droge mond, een steentje of iets in mijn schoen en zo gingen er nog 1001 gedachten door mijn hoofd en gevoelens door mijn lijf. Maar ik had géén pijn! Het besef dat ik geen pijn had en heb gehad was erg prettig, een soort van ‘ontspanning’ heeft dat wel gegeven.
Onderweg stonden veel kinderen met hun hand uitgestoken, ik besloot zo af en toe eens een rijtje kids de hand aan te tikken… voor mij een afleiding en zij helemaal blij, leuk!
Maar eerlijk? Ik vond het pittig.. lastiger als in Zandvoort. Ik liep daar volgens mijn Garmin ook iets sneller als nu in Hilversum. Of het nu kwam door dat ik weer opnieuw aan het opbouwen ben, toch minder getraind heb of dat ik me teveel heb laten leiden door het stemmetje dat ik het toch niet kan… Ik denk alles bij elkaar!
Tot ziens in Hilversum?
Ga ik terug naar Hilversum? Als eerste ja, ik wil een keer lekker eten bij MOUT. Maar wat de wedstrijd betreft, als ik nog loop volgend jaar is er maar zo een kans dat ik opnieuw van start ga ik Hilversum!
Waar ik wel op hoop is dat ze niet de 5 en 10 km tegelijk het startvak in laten lopen en misschien zelfs wel startvakken gaan maken op verwachte eindtijd, dat geeft meer rust denk ik. Verder is het echt een heel goed en mooi georganiseerde wedstrijd, een gezellige en sfeervolle omgeving om te lopen.
En nu? Op naar tweede paasdag, dan mag ik lopen bij Kasteel De Haar, opnieuw vijf kilometer!
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
Geef een antwoord