Ja schat, als jij dat wil wordt Diesel ook een sterretje. Mam, gaat Diesel dan naar dezelfde plek als Laika en Jane? Ja, dat denk ik wel als er een plekje is waar ze heen gaan als ze voor altijd gaan slapen gaat Diesel daar ook naar toe. Afgelopen donderdag is onze Diesel voor altijd gaan slapen, onze ‘trouwe ouwe’ was ziek en het was op en klaar… maar hoe moeilijk is het om afscheid te nemen.
Afgelopen woensdag gingen de man in huis en ik samen naar de dierenarts voor een overleg over onze allergische Labrador. Maar dat was niet alles, ook Diesel moest besproken worden. Onze Diesel kan niet alles meer ophouden, wordt magerder, wil niet meer zo graag wandelen en wordt wankel. Nu konden we ervoor kiezen hem nog door te laten lopen tot het echt niet meer gaat, maar dat vonden we niet waardig en eerlijk voor deze lieve huisgenoot.
Hoe bepaal en beslis je zoiets?
Onze Diesel is, eigenlijk was een kruising van een Franse Bulldog met waarschijnlijk een Boston Terriër een schat van een beest. Maar nu al lang niet meer de hond die hij was. Een jaar of acht geleden kreeg hij af en toe rare ‘aanvallen’ wat later epilepsie bleek te zijn, vanaf 2010 werd het erger en ging het met tijd en wijlen echt slecht met hem.
Na de wat ergere aanvallen kon hij echt anders zijn als zichzelf, dan zakte het later wel weer af maar het was anders. Hij bleef eeuwig lief voor ons en de kinderen, wat hem ook overkwam! Vorig jaar was er kanker, we lieten hem eraan helpen omdat hij gezond genoeg was. Helaas kregen we een week of twee geleden te horen dat hij allemaal verkeerde cellen rondom zijn hart en longen had en dat we het aan moesten kijken hoe het ging.
In een voor ons veel te korte tijd ging het slechter. Diesel werd steeds minder stabiel, kon niet altijd alles meer ophouden, at als een paard en wilde eigenlijk liever niet meer wandelen of wakker worden gemaakt. Even lekker kroelen vond hij prima en dan kwam hij nog even wat dichter tegen je aanliggen. We wilde hem niet laten leiden en op een ‘waardige’ manier afscheid van hem nemen, een weloverwogen besluit.
Besluit, uitleg en de kinderen
Wij zijn erg van het samen besluiten en kinderen erin te betrekken, het is immers hun vriendje en dat is nog nooit anders geweest!
Samen hebben we het erover gehad, met de kinderen dus. Een hond overleef je nu eenmaal, maar hoe breng je het de kinderen en leg je uit dat er geen keuze is? Hoe leg je uit dat hun maatje vanaf hun geboorte er straks niet meer is? En neem je de kinderen mee in de keuze hoe en waar?
Toen de man in huis belde over zijn gesprek met de dierenarts ben ik met de meisjes gaan praten. Het was lastig, maar heb uitgelegd dat huisdieren doorgaans niet zo oud kunnen worden als mensen. Dat je dus zo nu en dan afscheid moet nemen van huisdieren en dat die tijd voor Diesel nu is aangebroken. Dat we Diesel voor altijd zouden laten slapen, dat hij dood zal gaan binnenkort.
Samen met de meisjes overlegde ik hoe we het zouden doen. De dierenarts kan het hier thuis komen, maar Diesel ook naar de dierenarts toe. Zij mochten kiezen wat ze wilde, het is immers ook hun hond! Beide wilde ze Diesel thuis knuffelen en uitzwaaien, papa moest Diesel dan meenemen naar de dierenarts en ik zou dan bij ze thuis blijven.
Dan het volgende punt, wanneer dan? De oudste zei direct “voor het weekend is mam” anders is Bono (onze andere hond) alleen en dat is hij niet gewend. Ze heeft een punt!
Woensdagavond kwamen we dus met de antwoorden bij de dierenarts. Hij zou Diesel op de praktijk euthanaseren en dan het liefste voor het weekend. De dierenarts had donderdagavond om 19.00 uur de tijd voor Diesel om het in rust te laten gebeuren.
En toen…
Toen was het donderdag, de oudste voelde zich ziek en had buikpijn. Bij de vraag wat voor een buikpijn gaf ik aan dat wij ook buikpijn hadden. Het is immers niet niets om je maatje te moeten missen straks! Wetende dat hij die avond weg zou gaan en niet meer thuis zal komen. De jongste was relaxt en had er weinig ‘last van’, zij ging door.
De meisjes gaven de honden een knuffel en ik bracht ze naar school. De oudste met haar knuffel onder haar arm geklemd en met een wit koppie. Ik vreesde zo voor haar verdriet, zij heeft een bijzondere band met beide honden die echt niet uit te leggen is.
Eenmaal op het schoolplein de juffen op de hoogte gesteld, dat als de meisjes verdrietig zouden zijn dit naar alle waarschijnlijkheid de reden zal zijn daarvan.
Vanuit mijn werk ga ik thuis de auto ophalen, maar ik moet naar binnen… ik besluit nog even snel de honden te knuffelen en vervolgens ga ik naar de meisjes om ze van en naar musical les te brengen. Na musical les gaan we snel naar huis, want ja… Diesel en de man in huis moeten weg.
Lastig avondje
We geven Diesel een dikke knuffel, aaien en knuffelen hem nog eens en we zijn verdrietig! Ons maatje gaat weg, hij zal er niet meer zijn om te knuffelen en ons te troosten. De man gaat weg, de jongste wordt verdrietig en onze Labrador zit bij de deur te wachten.
De meisjes gaan naar Bono en knuffelen met hem, ik besluit wat drinken in te gaan maken. Terwijl ik in de keuken ben hoor ik dat de paniek bij onze jongste begint te komen en besluit bij haar te blijven. We zitten samen op de bank en praten wat, we gaan foto’s kijken waardoor het weer wat beter gaat…
Als papa thuis komt vloeien de tranen, het was het goede besluit voor zijn welzijn. Onze Diesel was zo weg, er was niet veel voor nodig. Het is en blijft verdrietig om afscheid te moeten nemen van ons maatje!
Heb jij wel eens een huisdier moeten laten inslapen en hoe heb je de kinderen daarin meegenomen?
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
9 comments
Zit hier gewoon te huilen. Lijkt me zo moeilijk om afscheid te nemen van zo’n lief en trouw maatje. Sterkte voor jullie allemaal. X
Dank je wel lieve Marion!
Heel verdrietig dit… Ook al weet je dat dit het beste voor hem is.
Klopt! Gelukkig krijgt verdriet een plekje en mag verdriet er zijn.
Tranen in mijn ogen ! Ik heb al van veel huisdieren afscheid moeten nemen, maar de 2 honden waren tot nu toe echt het zwaarst. De onvoorwaardelijke liefde van een hond is niet te omschrijven, het gemis evenmin. Maar soms moet je je eigen gevoel laten varen en gaan voor het welzijn van je dier.. Heel veel sterkte !
Zelf heb ik er normaal niet zo’n moeite mee, maar nu de kinderen er nu zo bij zaten ja… dan is het toch een ‘dingetje’.
Sterkte! Hier een lief bulletje in de Fam. nog voor zijn vierde jaar in moeten laten slapen. Gelukkig toen nog geen kinderen in Fam. Die dat bewust meemaakten.
Voor zijn vierde, jeetje dat is vroeg! Die van ons was al ‘oud’ helemaal gezien zijn medische problemen, maar toch… vooral de kinderen zo sneu!