Bono heeft opnieuw kanker, wat nu?

In november schreef ik nog een update, dat Bono weer goed door het leven ging nadat hij een tweede keer was geopereerd aan kanker. Een vorm van kanker die in principe niet terugkomt als het weggehaald is. Toch heeft hij het nu voor de derde keer, vijf maanden geleden nog geopereerd en behandeld en nu is het weer mis! Maar wat doe je dan? Moeilijk hoor!

Over Bono

Bono is inmiddels zeven jaar, niet de meest gezonde hond die er rondloopt op de wereld, maar hij vindt of vond alles leuk en gezellig. Hij bleek toen hij een jaar of vier was heel veel allergieën te hebben en daar krijgt hij medicatie voor… daarmee valt prima te leven, mits hij die medicijnen krijgt en wij er rekening mee houden als het zover is dat de grassen, bomen en pollen gaan groeien en bloeien.

Helaas werd Bono in 2018 voor het eerst op verschillende plekken op zijn lijf kaal, hij kreeg medicijnen… dat werkte even. We kwamen een paar weken later weer bij de dierenarts, waarom? We vonden een grote bult bij Bono. Dit bleek kanker en dan van het type dat al de energie uit het lichaam pakt en zo ervoor zorgt dat hij haaruitval krijgt, jeuk en veel slaapt.

Na de operatie was eigenlijk alles goed en prima in orde, hij had eigenlijk iets ingeleverd en het leven ging weer door. De kans dat het terug zou komen was immers heel klein!

Helaas, in de zomer van 2019 verloor hij weer hele plukken haar en ik werd alert en ja hoor samen met de assistente vonden we weer een nieuwe bult op zijn achterbeen, weer kanker! Ook deze keer kreeg hij medicijnen gevolgd door een operatie… schoon! We zagen het positief tegemoet, zoveel toeval zou hem toch niet treffen? Nee vast niet!

Hij had na deze operatie wel behoorlijk wat ingeleverd, hij was iets minder enthousiast en slaapt sindsdien echt meer als voorheen… als dat alles is en hij zich goed voelt is het okay was ons motto.

Shit… haaruitval, kale plekken, nee!

Het moment dat je ziet dat hij weer last heeft van zijn huid, er weer plukken haar uitgaan en er schilfers zijn, direct had ik het gevoel “foute boel”. Na zoeken, voelen en veel aaien vonden we maar geen bult… zou het dan toch door de allergie komen? Omdat het niet echt winter is geweest en er al planten en bloemen bloeien buiten en het wel voorjaar lijkt? Toch de medicijnen voor de allergieën omhoog, wie weet.

En dan is het vorige week maandag, ik borstel Bono en aai hem en in eens ja hoor… gevonden! Een flinke bult onder zijn overtollig huid en een dikke laag haar in zijn nek/hals. Ik app Peter en vraag of hij een afspraak wil maken bij de dierenarts, de kinderen waren thuis dus wilde het voor hen nog even stil houden tot er meer duidelijk is. Woensdag konden we terecht!

Naar de dierenarts

Oei, dat is geen bruine labrador zegt de dierenarts bij binnenkomst. Hij is braaf, maar dit is geen Labrador en zeker geen Bono, hij heeft gelijk! Heel braaf laat Bono alles toe, net als gewoonlijk… de bult wordt in geprikt en dat gaat naar de specialisten toe, over twee dagen de uitslag.

Ondertussen is het dus afwachten, bah! Tegen de meiden zeggen we dat hij weer een bult heeft, maar nog niet zeker weten wat het is… wel vertellen we dat het ook kanker zou kunnen zijn. We vertellen nog niet dat we verwachten dat het kanker is en we het niet (meer) kunnen laten behandelen mocht het foute boel zijn. Op deze manier hopen we dat ze het alvast een beetje kunnen laten landen en aan het idee kunnen wennen… voor zover dat mogelijk is.

De vraag is vervolgens vooral, hoe ver ga je? De kans dat het toch weer terug komt wordt met de keer groter en ja… alleen een operatie is niet voldoende, daar zullen ook chemo en (veel) medicatie aan te pas komen. De vraag of hij überhaupt nog wakker zal worden en de vraag is dan ook nog hoe aangezien hij de vorige operatie al heel erg veel heeft ingeleverd.

Vertellen aan de kids

En dan krijgen we te horen, dat het foute boel is… we houden het nog eventjes stil, de meiden hebben dansles. Als we thuis zijn vertellen we het ze, in en in verdrietig. Beide meiden gaan tegelijk met mij naar bed, de hele avond is het huilen en verdriet.

We praten hoe het nu verder moet en beide komen ze tot de conclusie dat hij geen pijn mag hebben en niet zo ziek mag worden als Diesel. Hun maatje gaat ons binnenkort verlaten, waar drie jaar geleden het verdriet bij het overlijden van Diesel vooral heftig was bij de jongste destijds is het nu beide kinderen.

Onze Bono is in ons leven gekomen op een moment dat de gezondheid van onze oudste dochter niet zo goed was… hij is en was haar steun en toeverlaat, hij was er altijd voor haar. Zo voelt ze dat ook, nu is dat straks voorbij. Geen lompe labrador knuffel meer van Bono als je verdrietig bent of als de wereld stom is, het is gewoon shit!

Mijn gevoel…

Mijn gevoel vanaf het zien van de kale plekken is dat het niet goed is, dit wordt bevestigd en we zien hem achteruit gaan sinds een paar weken. Als hij wakker is heeft hij het naar zijn zin, hij vindt het gezellig en geniet van de aandacht.

De laatste twee weken eet hij minder en soms helemaal niet, hij heeft (nog) geen pijn maar zijn energie pijl is laag, heel laag. Voor lekkere dingen maakt hij een uitzondering en eet hij, maar de gewone brokken zijn niet zo interessant meer, zelfs andere brokken maken geen indruk.

Geen idee hoelang het nog gaat duren, misschien dagen… of anders misschien een paar weken, het kan in eens heel snel gaan. We zullen ons gevoel moeten volgen en goed op hem letten, we willen geen pijn voor hem en laten lijden willen we hem zeker niet. Wanneer het moment daar is? Geen idee… het is afwachten!