De ‘vaste’ lezers kennen ons inmiddels wel een beetje, we hebben eigenlijk altijd huisdieren. In de basis is er eigenlijk altijd minimaal een hond… tot december 2016 hadden we zelfs twee honden! Diesel is destijds aan kanker overleden, Bono is inmiddels zeven en ondanks veel ‘gedoe’ maakt hij het goed! Sinds november 2017 hebben we we ook een kat, Cooper en sinds afgelopen zomer hebben we een logeerhondje, Samba.
Bono, ook wel Leo genoemd…
Goed Bono dus, onze Labrador! Inmiddels is hij zeven jaar oud en springlevend… hoe dat mogelijk is vragen wij ons wel eens af! Alweer vijf jaar geleden kreeg hij om de één of andere reden last van jeuk, droge en ontstoken plekken op zijn huid en alle ellende die daar bij hoort. Na verschillende onderzoeken bleek, hij heeft zo’n dertig allergieën en tja, dat was nog nooit eerder boven water gekomen.
Al snel werd hij behandeld met speciale shampoo en pillen. We zochten nog uit of hyposensibillisatie een optie was… maar helaas niet in zijn geval. Daarna kwam er nog een optie met een injectie, dan zou hij langere tijd geen pillen hoeven en tja dat is toch elke dag weer een strijd. Helaas reageerde hij juist averechts op die injectie en werd de ellende alleen maar groter! Terug naar de Apoquel, elke dag dus… structureel twee keer per dag pillen voor Bono vanaf die tijd!
Weer een hond met kanker
Toen was het juli 2018, een bult… ships wat nu weer! Uiteraard spookte de bulten van Diesel door ons hoofd, ondanks dat die op een hele andere plek zaten. Op naar de dierenarts dus maar weer!
Een punctie en microscopisch onderzoek gaven niet zo’n beste uitslag, er moest gesneden worden en dat moest naar het laboratorium in Utrecht. De dierenarts had een aantal dagen later tijd, haalde flink wat weg op twee plaatsen en even later bleek dat het om mastceltumoren (mastocytoom) ging, zoals we hebben begrepen… gelukkig waren de randen schoon, kortom het is weg!
Dan is het juni 2019, Bono heeft een plekje bij zijn oog een goedaardig bultje blijkt. Maar de assistente voelt bij zijn been nog een bult… en ja hoor, het blijkt wederom een tumor te zijn. Tijdens de eerste keer snijden blijkt niet alles weg te zijn gehaald, een maandje later moet Bono weer onder het mes. De tweede keer is alles weg, net als ons budget trouwens… die hond is inmiddels “goud waard”.
Steenvruchten…
Dan ben je op vakantie en hoor je dat Bono fruit heeft gepikt en alles inclusief pitten heeft opgegeven! Ergens begon er bij mij een lampje te branden… nee, steenvruchten, die pitten zijn niet goed voor hem! het was inmiddels al enkele uren geleden maar toch besloten we met de dierenarts te overleggen.
Gelukkig kon mijn moeder snel met hem terecht, maar echt… hij mocht lekker alles uitbraken en hij is er verder niet ziek van geworden. Typisch Labrador ook, als het maar eetbaar is, wat het is of hoe je het op kan eten maakt niet uit!
Nu is het hopen dat hij schoon blijft en geen gekke dingen meer krijgt (of op eet), we hopen dat hij nu gewoon ‘rustig’ oud kan worden zonder opnieuw al te veel ellende!
Logeerhondje Samba
Een “pittige” tante met een gebruiksaanwijzing (zoals alle beesten in ons huishouden overigens), al gaat het steeds makkelijker! Ze lijkt zich er maar bij neer te leggen dat ze hond is en dat daar bij hoort dat ze moet luisteren, niet al te veel mag blaffen en zo nu en dan wat langer alleen is. Of alleen, zonder mensen zeg maar, uiteraard wel samen met Bono en Cooper. Die laatste is iets wat Samba nogal fascinerend vindt, zo’n kat die maar in en uit loopt, geluid maakt en ondertussen ook nog zo nu en dan even de dienst uit maakt voor haar.
De meiden zijn gek op Sam, ze is klein dus ze kan worden uitgelaten door de kinderen in tegenstelling tot Bono (die neemt zo’n 32 kg lompigheid mee en weegt daarmee praktisch het zelfde als de meiden). Daarnaast zit ze vastgeplakt aan onze oudste dochter waar zij is, is Sam. Ze slaapt onder het bed van de oudste, ligt waar de zij zit en gaat ze weg staat ze bij de deur.
Er komt een tijd dat Samba weer teruggaat naar mijn ouders, zodra mijn ouders weer rust hebben gaat Sam terug. Dat zal wel even slikken worden voor de meiden, maar dan moeten ze maar gezellig bij opa, oma en Samba gaan logeren 😉 Ook voor Bono zal dat even afkicken worden, want met twee honden is toch net even gezelliger als ‘alleen’!
Cooper de kat
Onze ‘wegblijfkat’, als wij een paar dagen weg zijn of op vakantie gaan is ze standaard ‘boos’ en blijft een aantal dagen weg. Afgelopen kerst was ze nog een klein weekje weg… en in de zomervakantie was ze ook kwijt. Wij waren op vakantie, dus madam dacht misschien wel ‘Ik wil ook op vakantie!’
Die zelfde kat is nu trouwens vooral binnen, het is immers herfst en nat.. daar houdt Cooper niet van! Maar haar energie niveau is nogal hoog… het resulteert hier thuis nog wel eens in een soort van circus! Bovenop een kast, op schoot terwijl dat eigenlijk onmogelijk is, ze zet de printer aan omdat ze erop springt of ik heb onleesbare woorden en zinnen omdat madam aandacht wil.
Honden vangen en gek maken is haar grootste hobby momenteel en de honden? Die vinden het ook weer leuk, dus dan rennen en springen ze ‘gezellig’ met elkaar door ons (toch al niet hele ruim) huis. Gezellig, dat zeker!
Hoop houden
We houden de hoop dat Bono nu schoon blijft van kanker, maar het blijft checken en controleren! Het is lastig om te zeggen of het weer terug komt, het kan maar het hoeft niet aangezien alles weg is gehaald. En wat gaan we dan doen als het weer terug is? Gaan we hem weer laten opereren of niet? Moeilijk hoor!
Boontje is zo’n lekker beest, super lief, gek op iedereen in ons gezin en echt onderdeel van ons gezin. Hij pikt werkelijk alles en accepteert gewoon de kat, logeerhond of andere beesten die binnenkomen wandelen. Daarnaast, kom niet aan mij of één van de meiden… dan heb je 32 kg lompigheid tegen je.
Toch is Bono inmiddels zeven jaar, nog jaren genoeg te gaan zou je denken! Labradors worden tussen de 10 en 14 jaar oud, nu verwacht ik op de één of andere manier niet dat hij 14 jaar oud zal worden, maar je weet het niet! We hopen dat hij nog een poosje zonder al te gekke dingen bij ons mag blijven!
Hebben jullie huisdieren? Zo ja, wat voor een beesten hebben jullie?
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
Geef een antwoord