Angst voor wat komen gaat
angst dat deze ziekte ook mij niet overslaat
overgeleverd aan dokters, onderzoeken en pijn
aan de gedachten hoe je leven hoort te zijn
alle kanten kan het nog opgaan
maar de gedachten aan mijn moeder staan prominent vooraan
de mooie momenten komen voorbij en gaan door je hoofd
de stapavonden, de eerste ontmoeting met Martin en alle mooie dingen die het leven heeft beloofd met als kroon op ons geluk mijn stoere heertje en mooie griet
ik recht mijn rug, droog mijn tranen, kom maar op mij krijg je niet.
Van de week nog vroeg in de morgen opende in mijn Facebook. Zoals elke morgen verschijnen de herinneringen van de afgelopen jaren op mijn telefoon. Altijd leuk foto’s van de tweeling toen ze nog mini waren. Maar nu waren het geen leuke foto’s, maar kwam dit gedicht tevoorschijn. Een gedicht dat ik lees met gemengde gevoelens.
De puzzel compleet
Vier jaar is het alweer geleden. En wat is er veel gebeurd in deze vier jaar. Toen ik dit gedicht schreef kon het nog alle kanten op. Van een verwaarloosde longontsteking tot een longembolie. Een tumor kon ook, maar die kans achtte de artsen klein. Terwijl heel mijn lijf schreeuwde dat ik kanker had vergeet ik nooit meer de legendarische woorden van de arts.
Je bent nog te jong voor een tumor. En ik kon alleen maar denken kanker vraagt niet naar een leeftijd. En hoe gek het ook klinkt toen de verlossende woorden kwamen dat er een tumor in mijn lijf zat, vielen alle puzzelstukjes ineen. Eindelijk wist ik waardoor ik zo benauwd was, waarom ik zo moe was en steeds ziek. Er groeide een tumor van 9 bij 9 cm bij mijn thymusklier. Eindelijk wist ik wat ik had.
Geen burn-out wat er maanden geroepen was, maar kanker. Nu wist ik wat we moesten doen. Nou ja mijn omgeving wist wat ik moest doen, vechten. Maar hoe kan je vechten tegen een ongelijkwaardige tegenstander. Mijn psycholoog vertelde mij vorige week, toen ik verdrietig bij haar op het consult zat omdat ik mezelf zo miste, “Maureen, vechten kan alleen wanneer je weet dat je ook kan winnen”. En eerlijk is eerlijk kanker en myasthenia gravis zijn meedogenloze tegenstanders. En hoe dankbaar ik ook ben dat ik nu naar vier jaar nog leef, ik voel me geen winnaar.
Op sommige dagen wel hoor. De dagen dat ik zelf mijn kinderen naar bed kan brengen. Wanneer ik weer gesport heb of wanneer ik met Martin een hapje kan eten in de stad. Alles wat vroeger zo normaal was zo vanzelfsprekend is nu eerder uitzondering dan regelmaat.
Vier jaar geleden was mijn doel een eigen kinderdagverblijf starten, mijn doel is nu dat ik mijn kinderen vanaf het volgend schooljaar naar de nieuwe school wil brengen op de fiets, exact achthonderd meter verder. Voor mijn lichaam voelt het aan als acht kilometer. Stug blijf ik oefenen.
Helaas drukken ook de complicatie in de vorm van myasthenia gravis een aardige stempel op mijn doel. Waar ik zondag in één keer naar school kon fietsen moest ik woensdag toch echt een keer stoppen tussendoor. Aan de kant van de weg sta ik me te schamen dat dit me niet lukt. Ik trek mijn jas uit zodat het maar niet opvalt dat ik geen lucht krijg. Want stel je voor dat mensen denken dat ik het niet kan.
Soms zou ik een bordje op mijn rug willen plakken, ik heb kanker gehad, daarom kan ik niet alles en tegelijk weet ik ook dat die gedachten in mijn hoofd zitten, dat het mijn schaamte gevoel is, en niet perse wat andere mensen denken.
Is dit nu later?
En nu zijn we aangekomen een week voor de scan. De onrust groeit, maar ik ben ook blij dat de onrust er pas is sinds twee weken en niet zoals vorig jaar al drie maanden voor de tijd. Steeds beter lukt het me met de tips en trics van de psycholoog om mijn angsten onder ogen te zien en ze te laten zijn voor wat ze zijn.
Ondertussen is mijn spotify playlist weer aangekomen bij het liedje wat ik tegenwoordig echt grijs draai. “Is dit nu later” van Stef Bos, gezongen door Wouter Hamel. ‘Is dit nu later, is dit nu later als je groot ben, ik snap geen donder van het leven, ik weet nog steeds niet wie ik ben’.
Nog steeds ben ik op zoek naar de nieuwe Maureen. Het blijft lastig dat je de ene dag zelf boodschappen kan doen en je kinderen naar school kan brengen, om de dag erna gedoucht te moeten worden door je man. Ik snap het zelf niet eens hoe moet je het andere mensen het dan uitleggen. Aan de andere kant vraag ik me steeds vaker af, waarom zou je het willen uitleggen? Ik kiest niet voor dit leven, maar ik heb wel een keuze hoe ik hier mee om ga.
Terwijl ik dit type veeg ik de tranen uit mijn ogen. Want ondanks dat ik geregeld denk is dit nu later, is dit nu later als ik groot ben, kan ik me nog steeds verwonderen. En zoals Marco Borsato’s wijze raad onze huiskamer vult “geniet je van de vogels, van het lachen van een kind” ben ik alleen maar onmeunig dankbaar dat ik nog steeds kan zien hoe mooi het leven is, het is maar hoe je kijkt.
Hoi! Ik ben Maureen, ik woon samen met mijn man en onze tweeling en zoals je weet… alle wijzen komen uit het oosten ;)! Ik ben dol op lezen, schrijven, bakken, koken, winkelen, zwemmen en dan het liefst met nagellak op (dan voel ik me net een zeemeermin).
Een leuk weetje, ik heb een grote voorliefde voor vintage jurkjes met petticoat. Voor ik ziek werd 2,5 jaar geleden werkte ik vol overgave en passie als pedagogisch en beleidsmedewerkster in de kinderopvang. We zijn dan hier thuis ook graag creatief bezig en knutselen er gezellig op los.
