Is het leed, dat kamperen heet?

Het gaat er dit jaar echt van komen…. Wij gaan kamperen! Al jaren zijn wij trouwe fans van Landal parken, maar na weer een extra rekening van ruim honderd euro in een week, omdat er voor veel animatie betaald moet worden en als deel één van de tweeling iets wil dan wil deel twee dat natuurlijk ook, waren we er even klaar mee. De kinderen wilden nu toch echt wel eens naar een camping. Aangezien ik nog steeds een trauma heb van ons kampeeravontuur van ruim twaalf jaar geleden in Zeeland moest ik er toch even een nachtje over slapen (lees een maand op zijn minst).

Uiteindelijk hebben we ervoor gekozen om een chalet te huren op een campingveldje bij een camping hier een half uur vandaan. Overigens wel met loungeset en vaatwasser. Dus echt kamperen kun je het ook weer niet noemen, maar ik vind het persoonlijk avontuurlijk genoeg.

Kamperen of creperen? 

Al weken bereid ik me voor op het leed dat kamperen heet. Volgens mijn sport maatjes heb ik een compleet vertekend beeld van kamperen en is het echt niet zo erg als ik denk. Terwijl ik alleen maar denk jullie schatten mij socialer in dan ik ben. Maar hoe zie je kamperen voor je dan Maureen? Waar zie je het meest tegen op?

De vijf kampeer angsten van Maureen 

• Buren, elke vorm van buren. De luidruchtige buren, de buren die onmeunig veel contact willen en de wij zijn het perfecte gezin buren. De wij zoeken beste vrienden buren,  van die mensen die elke dag willen koffie drinken. Die wanneer je de deur opent ze meteen roepen goedemorgen buurvrouwtje. Echt ik krijg er nu al jeuk van. Ik stel voor een vakantie op de hei, gewoon lekker zonder buren.

• Bbq op het veld. Geen idee of ze dat daar doen hoor maar ik zie het zo voor me dat je met alle mensen van je veldje wekelijks moet bbq-en. En dan zie ik meteen voor me dat ze ruzie krijgen over de kosten en dat de ene buurvrouw van chalet a zoent met de buurman van chalet b. En dat de mannen elkaar daarna te lijf gaan met de spiesen van de saté.

• De wc rol. Thank god dat wij een wc in de chalet hebben, maar ik wil gewoon niet weten wanneer mijn campinggenoten moeten poepen. Stel je dan voor dat je toch even naar een openbaar toilet moet en dan dat geplons van die drol. Gadverdamme alleen daar zou ik al getraumatiseerd van worden.

• De campingsmoking oftewel trainingspakken. Toen ik als klein meisje naar de camping ging kreeg ik altijd een trainingspak aan. Echt ik snap echt dat je je kinderen (of je man) niet hun duurste merkkleding aan doen maar een trainingspak dat is weer een ander uiterste. Ik neem dan ook gewoon mijn mooiste jurkjes mee en make-up. We willen niet hebben dat de andere campingbewoners vluchten omdat ze denken dat ze met ma flodder op de camping staan.

• Jankende en krijsende kinderen. Van die mensen die hun kind niet corrigeren. Die alleen met een zwak stemmetje zeggen “Niet doen hoor”. Van die kinderen die al om 7.00 uur buiten spelen, en dan op volume standje kernbom (die hebben we thuis al) of van die kinderen die de hele dag jengelen om een ijsje.
  
  Van die kleine terroristen als Alvin uit de Chipmunks alleen dan zonder die schattigheidsfactor. Eigenlijk van die kinderen die je gewoon eens op kostschool wil plaatsen en door elkaar wil rammelen om ze een beetje manieren bij te brengen.

Zoals jullie lezen, heb ik nog best wat camping struggles. Terecht of niet?  Misschien valt het best wel mee en zo niet, dan vlucht ik naar huis en sluit me op voor de rest van de vakantie. Maar je weet maar nooit. Misschien word ik wel positief verrast en wil ik hier na nooit meer wat anders. Wat is jou grootste vakantie ergernis?