En dan toch is het er weer

Al  zestien weken was ik niet bang, zestien weken die voorbij krabbelden zonder bang te zijn dat ik weer kanker heb. Wat een rust in mijn hoofd gaf dat. Niet bij elk pijntje opschrikken en niet bij elke keer het woordje kanker dat je denkt wat als. Tot vorige week. Vorige week werd ik net als ongeveer half Nederland getroffen door een flinke verkoudheid. Niet eens dat ik denk ik heb een griep, maar wel lamlendig genoeg om niet je dagelijkse ritme vol te houden.

Stomen, stomen en nog eens stomen

In mijn geval betekent het bij deze klachten rust nemen. Waar ik vroeger met deze klachten zou gaan werken, hele pakken ibuprofen weg zou werken en de hoofdsponsor zou zijn van de papieren zakdoekjes, moet ik nu vooral rusten.

Rusten en ik, dat is nou niet de beste combi. Ik hang drie keer per dag boven een bak met luuf en stoom tot al mijn poriën me smeken of ze weer dicht mogen. Ik snij eens wat groente, lees een boek en kijk een serie op Netflix. En toch knaagt er iets. Ik kan de vinger er niet op leggen, maar er groeit een onrust. Tot dat ik besef waar deze onrust vandaan komt.

Drie jaar geleden ook zo rond november was ik ook niet fit. Een beetje dezelfde klachten als wat ik nu heb. Keelpijn, verhoging, hoofdpijn, verkouden, intens moe en benauwd. Klachten die allemaal horen bij een fikse verkoudheid. De verkoudheid werd een voorhoofdsholteontsteking. Antibiotica erin en de klachten begonnen een maand daarna weer.  Het ging van kwaad tot erger en weer kon ik me melden bij de huisarts met dezelfde klachten.

Vier maanden heb ik aangerommeld tot de bewuste zestien februari waarin de klachten zo erg waren, dat ik weggestuurd werd op mijn werk, niet wetende dat dat mijn allerlaatste dag was in de functie van pedagogisch medewerkster. Hoeveel ik ook rustte, sauna’s bezocht, las, tv keek of sliep, de klachten gingen niet over. uiteindelijk veranderde in mei de diagnose burn-out in kanker.

Herfst, herfst wat heb je te koop

Waar ik dol ben op de mooie kleuren van de herfst, de geur van gevallen blad, het waterige zonnetje moet ik nu ook erkennen dat de herfst mij de angst voor kanker weer even terug heeft gegeven. De paniek vliegt me soms aan. Zo begon het drie jaar geleden ook en wat als er toch weer tumor groei is. Ik merk dat de stap naar de huisarts lastig is. Hoewel ze me nooit het gevoel geeft dat ik een zeur ben, voelt het langzaam aan wel zo.

Juist omdat ik al drie jaar schoon ben, zou je toch denken dat het vertrouwen in je lijf weer hersteld is. Toch is niets minder waar merk ik. Als dezelfde klachten weer optreden komt daar ook de angst om de hoek kijken. Met mezelf heb ik afgesproken dat wanneer ik volgende week nog steeds grieperig ben ik een bezoekje ga brengen aan de huisarts.

Maar ik weet dan ook dat er weer een reële kans is dat ik dan weer doorgestuurd word naar de spoedeisende hulp. Het afgelopen jaar ben ik daar al vier keer terecht gekomen, omdat de Myasthenia gravis opspeelt bij elk virusje en elke tegenslag en ik wil het gewoon even niet meer. Ik wil niet meer voor elk wissewasje naar het ziekenhuis moeten, ik wil niet netflixen omdat het moet, ik wil netflixen omdat het kan. Maar ik wil vooral niet meer bang zijn.

De cirkel rond

Gisteren tijdens een gesprek met mijn man vertelde ik dat ik soms het gevoel heb dat mijn hart te klein is voor de hoeveelheid liefde die ik voel voor onze tweeling. Deze twee schavuiten herinneren mij er elke dag aan hoe kostbaar en belangrijk het leven is.

Onze Sophie heeft laatst een trots-tas bespreking gedaan over mij (soort van spreekbeurt) hoe trots ze is dat ik, ondanks dat ik ziek ben, nog zulke leuke dingen met ze doe en mooie broodtrommels maak. En vertelde ze ‘Mama ik ben zo trots dat je nog leeft’. Samen hebben we stilletjes gehuild en wat was ik trots op mijn kleine meisje dat ze mij weer een wijze les leerde, activiteiten hoeven niet groot te zijn het gaat erom dat je er voor ze bent. En daar is dan ook meteen de cirkel rond.

Middenin onze huiskamer staat dan ook alles waar de angst om draait. Een roze en een groen pietje doen me elke dag weer beseffen dat angst een slechte raadgever is en dat we moeten leven in het hier en nu. En hoe moeilijk ik dat soms ook vind ben ik het aan mezelf en hun verplicht dit leven te vieren als de kers op de taart, als de sambalsmeerkaas op de Buggles en als de kerststal bij de kerst.

Ik prent mezelf de woorden van de huisarts die ze vorig jaar vertelde in, ‘ook jij kan een gewoon griepje krijgen Maureen’ en zoek een vrolijke netflix film op. Een vers soepje doet vast wonderen en ik geniet van twee warme lijfjes tegen mij aan op de bank als we samen kijken naar het sinterklaasjournaal. En de angst ja die is er nog, maar het vertrouwen in mijn lichaam groeit ook. Het heeft nog wat meer tijd nodig dan ik gehoopt en verwacht had. Misschien moet ik gewoon een angstvrij jaar vragen aan Sinterklaas. Zoveel ruimte neemt dat vast niet in, in die veel te grote stoomboot.