• Skip to secondary menu
  • Skip to main content
  • Skip to primary sidebar
  • Skip to footer
  • Samenwerken
  • Copyright/Disclaimer
  • Privacy

Veusteveul.nl

Bloggen, schrijven en bezig zijn... heerlijjk!

  • Home
  • Blog
    • Aankopen
    • Aandacht voor…
    • Cadeau
    • Creatief
    • Eten & Drinken
    • Er op uit!
    • Film, Serie, Boek & Podcast
    • Fun
    • Gedachten
    • Gezondheid & Lifestyle
    • Huisdieren
    • Ik!
    • In en om ‘t huis
    • In het nieuws
    • Informatie
    • Kids
    • Like & Love
    • Over bloggen
    • Review
    • Traktatie
    • Zo denk ik erover!
  • Over
    • Nathalie
    • Veusteveul.nl
  • Contact
  • Samenwerken

Kanker zet je wereld op zijn kop

13 februari 2019 - Maureen

Kanker zet je wereld op zijn kop _Maureen met de kinderen in de natuur

4 februari was het wereld kankerdag. Een dag waarbij ik eigenlijk niet stil stond tot het moment dat ik zelf geconfronteerd werd met kanker vier jaar geleden. Sinds 2015 zet ook kanker mijn wereld op zijn kop en niet alleen die van mij, maar ook die van mijn gezin, onze familie en vrienden. En ondanks dat het ‘al vier jaar geleden is’ speelt kanker nog steeds een grote rol in ons leven.

Niet alleen voor ons, maar voor alle mensen die geconfronteerd worden of werden met kanker is dit blog. Omdat kanker zoveel meer is dan een paar kwade cellen in je lichaam. Omdat kanker zoveel met je doet, lichamelijk en mentaal en omdat een leven na kanker nooit meer hetzelfde is. Het thema van wereld kankerdag 2019 stond dit jaar in het teken van late gevolgen, en als er iets is wat ik onderschat heb zijn het wel deze late gevolgen. Want Maureen 2.0 is misschien wel leuker, ik kan nog steeds maar moeilijk aan haar wennen.

Herstellen en doorgaan 

Naïef als ik was zat ik zes weken na het verwijderen van mijn tumor aan de thymusklier weer in de auto. Wat was ik trots. Ik mocht weer voorzichtig beginnen met mijn leven te hervatten. Ik had de logopediste gebeld om zo snel mogelijk weer mijn stem terug te krijgen, omdat ik een stembandverlamming had en toen ze vroeg wat mijn hulpvraag was, was mijn antwoord in mijn ogen zo simpel als wat “weer leren praten zodat ik zo snel mogelijk kon solliciteren”.

Achteraf vertelde ze mij dat ze nog nooit iemand had gehad die zo in de kreukels lag (wat ik zelf niet door had) en als enige hulpvraag had solliciteren. Ik was zo onwijs verdrietig dat mijn baas mij op een achterbakse manier gedumpt had, omdat ik ziek was en ik wilde zo snel mogelijk weer aan het werk. Dus zette ik alle zeilen bij en begon met logopedie. Mijn wandelrondjes breidde zich steeds verder uit en ik weet nog dat ik dacht, als ik zo verder ga dan komt die Nijmeegse vierdaagse wel in zicht.

Myastenia gravis

Tot ik op een ochtend wakker werd en één oog dicht had zitten en ik iedereen in tweevoud zag.  De dagen erna ging het steeds slechter, ik kon geen kaas snijden, geen kopje optillen en zelfstandig lopen lukte ook niet meer.

Kanker zet je wereld op zijn kop _Maureen in een OK jasje of eigenlijk jurk!

Ik werd benauwder en benauwder en ten einde raad belandde ik na een grote omweg weer in het ziekenhuis. Daar werd mij gevraagd of ik niet wist dat ik Myasthenia gravis had. Ik wist dat ze het zouden checken en dat de uitslag op zich zou laten wachten. Alleen was de uitslag al acht weken bekend bij iedereen behalve bij mij.

Thymusklierkanker en Myasthenia zijn met elkaar verbonden dus dit was mijn erfenis voor de rest van mijn leven. Nu vier jaar later is de Myasthenia leefbaar, maar is de restschade van de kanker ook steeds beter zichtbaar.

Prikkels, prikkels overal prikkels

Vorige week ben ik weer begonnen om één keer per week een uurtje te helpen op school. Gezellig knutselen met de kleuters. Vol enthousiasme ging ik aan het werk om met twee kinderen een Pluk van de petteflet te knutselen. Na tien minuten appte ik Martin, ik kan het nog en het gaat goed joh, om na een uur later te appen, laat maar zitten ik moet eerst naar huis om te slapen, ik ben kapot.

De prikkels, de drukte om mij heen putten me uit. Waar ik vroeger zestien kinderen prima om mij heen kon verdragen, merk ik nu dat ik meer dan genoeg heb aan mijn eigen kinderen. Dat maakt ook dat het voor onze eigen kinderen soms schipperen is in hun sociale leven. De afspraak is dat ze alleen mogen spelen als papa ook thuis is.

Daarbij moeten ze nu twee keer per week naar de BSO, zodat ik mijn rust kan pakken. Worden ze er slechter van? Nee, absoluut niet, maar als ik niet ziek was geweest was het heel anders gegaan. En dat knaagt best aan mij.

Jij blijft bij mij

Lang heb ik gedacht dat kanker mijn eigen schuld was, na veel gesprekken met de psycholoog, de longarts en neuroloog weet ik dat dit pure pech is geweest. Toch wil het schuldgevoel maar niet verdwijnen. Vorige week hoorde ik het liedje uit de musical Evita ‘jij blijft bij mij’. En dat liedje vertelde precies hoe ik me voelde en waarover ik het hier thuis vaak met mijn man heb gehad.

Kanker zet je wereld op zijn kop

Geregeld vraag ik hem waarom hij nog hier is. Waarom hij niet op zoek gaat naar een vrouw, die niet ziek is. Hij is nog zo jong en kan door mij zijn dromen niet naleven. Alle uitstapjes moet ik onder de loep nemen, kan ik het wel of niet en meestal is het antwoord nee. We gaan op vakantie helemaal naar Nijverdal (toch een half uurtje rijden;-)) en niet meer naar Italië omdat het reizen te vermoeiend is.

Zijn vrienden wonen in het westen en we zijn er nog maar één keer geweest in de periode dat ik ziek ben. Ik gun hem zijn vrijheid en een vrouw die niet hoeft af te wegen of dit theaterbezoek het waard is om daarna drie dagen niet te kunnen functioneren. Ik gun hem verre reizen, avondjes weg en restaurant bezoekjes. En toch blijft hij en neemt hij genoegen met een zieke vrouw en alle beperkingen die daar bij horen.

Schuldgevoel

Schuldgevoel is voor mij denk ik wel naast angst de grootste restschade van kanker, schuldgevoel omdat iemand anders mijn huishouden moet doen. Schuldgevoel omdat ik niet kan werken en mijn hand op moet houden. Zelfs als ik sport onder begeleiding van de fysiotherapeut voel ik me schuldig omdat ik niet vol overgave kan sporten.

Maar het meest voel ik mij schuldig naar onze tweeling. Papa brengt ze de meeste tijd van de week naar school. Ook met uitstapjes kan ik meestal niet meer mee omdat het te intensief is of ik kan niet meer zo ver rijden. Geregeld horen de kinderen, rustig aan mama slaapt en ook worden er vaak uitstapjes afgezegd omdat ik me niet goed voel.

Maar het meeste gun ik ze de kleine dingen die vroeger zo gewoon waren in ons gezin. Grote stukken wandelen in het bos,  zwemmen of een huis vol vriendjes en vriendinnetjes, maar het meest mis ik het bed ritueel. Die wordt nu vaak door papa gedaan omdat ik aan het eind van de dag in mijn reserve energie zit. Op de dagen dat ik het wel kan, merk ik dat de kinderen en ik er extra van genieten en dan maken we er ook een klein feestje van.

Het is pas feest als je bij de familie Eising bent geweest

En zo verleg je als ex-kanker patiënt steeds verder je grens, was vroeger een feestje pas een feestje wanneer het groots en meeslepend was. Nu is een geslaagde dag een dag die we als gezin samen door brengen. Samen een spelletje doen of lekker knutselen.

Een filmpje kijken of lezen in het grote bed. De kanker heeft me geleerd dat, dat wat van waarde is vaak dichterbij is dan je denkt. En dat de kleinste dingen groots zijn, als je er maar voor open staat.

Total
100
Shares
Share 99
Tweet 0
Pin it 1
Share 0
Maureen
Maureen

Hoi! Ik ben Maureen, ik woon samen met mijn man en onze tweeling en zoals je weet… alle wijzen komen uit het oosten ;)! Ik ben dol op lezen, schrijven, bakken, koken, winkelen, zwemmen en dan het liefst met nagellak op (dan voel ik me net een zeemeermin).

Een leuk weetje, ik heb een grote voorliefde voor vintage jurkjes met petticoat. Voor ik ziek werd 2,5 jaar geleden werkte ik vol overgave en passie als pedagogisch en beleidsmedewerkster in de kinderopvang. We zijn dan hier thuis ook graag creatief bezig en knutselen er gezellig op los.

Ook leuk om te lezen!

  • Dag droombaan, wat mis ik je..
    Dag droombaan, wat mis ik je...

    Maureen heeft kanker gehad en helaas heeft ze ook Myasthenia gravis. Hierdoor kan ze niet werken, kan ze niet haar passie en hart volgen... en dat is lastig!

  • Psoriasis & ik - Keek op de week, Psoriasis
    Mijn 'maatje' Psoriasis en ik

    Het is veel langer geleden als dat het voor mijn gevoel is... ik zat op het voortgezet onderwijs toen we er achter kwamen dat ik Psoriasis heb. Over een algemene een hele rustige en relatief milde variant Psoriasis guttata, het is een variant die ontstaat door…

  • Mannen en speelgoed....

    Al met sinterklaas kregen de kinderen BBlocks, een goedkopere variant van Kapla is dat... super leuk en multifunctioneel! En tja manlief kon het niet laten, hij moest en zou een toren bouwen tot aan het plafond van het vakantiehuisje en pa lag op de grond foto's…

Reader Interactions

Comments

  1. Evelyne says

    4 februari 2019 at 14:05

    In mijn onmiddellijke omgeving werd ik al 2x geconfronteerd met mensen die een ziekte hebben. 1 er van is december 2017 overleden. Een strijd van 5 jaar. De andere ging door een moeilijke en zeer zware procedure. We houden ons hart vast dat het stabiel blijft en ze zich kan redden met de nodige baxters per maand die ze krijgt. Ik weet dus hoe zwaar het voor jou en je familie is geweest om dit te moeten meemaken. En nu nog de gevolgen er van te moeten dragen. Ik zou zeggen, hou de moed er in. Heb je een slechte dag, niemand zal het je ooit kwalijk nemen. Maar ik kan begrijpen dat het voor jou lastig, vervelend en irriterend is om iets niet te kunnen doen of te moeten uitstellen. Ik sluit af met een dikke virtuele knuffel al is dat het minste wat ik kan doen.
    Evelyne onlangs geplaatst…Dit was.. | Januari 2019My Profile

    Beantwoorden
    • Maureen says

      9 februari 2019 at 17:12

      Wat ontzettend verdrietig Evelyne. Het blijft een nare ziekte. Heel veel sterkte voor jou

      Beantwoorden

Geef een antwoord Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badgeLaat meer berichten zien

Primary Sidebar

Instagram

nathalie.en.co
* Update... Nathalie 3.0 *
* Grote stappen vooruit *
* Wat een regen.... *
* Hondenlijnen met Paradoggies *
* Dag 1 van 365, jaar 2023 *
* Bye, bye 2022 *
Follow

Archieven

Footer

Alle artikelen lezen?

Kies in het menu voor blog of klik HIER, dan zie je alle artikelen onder elkaar en kan je doorklikken naar de volgende pagina.

Zoeken

Samenwerken?

Wil je samenwerken? Check onze informatie pagina en stuur een mail naar info@veusteveul.nl

Copyright © 2004 - 2022 Veusteveul.nl ~ All rights reserved | KvK nummer: 70396876 | nathalie@veusteveul.nl

Deze website maakt gebruik van cookies om uw ervaring te verbeteren. Akkoord Niet akkoord
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Altijd ingeschakeld
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
OPSLAAN & ACCEPTEREN