Vorige week kwamen deel één en deel twee van mijn verhaal over mijn tweede zwangerschap met zwangerschapsvergiftiging (pre-eclampsie / HELLP) online, vandaag deel drie over hoe we er aan toe waren na de keizersnede!
Hoe ging het met onze dochter, wat was er mis? En wat ging er bij mij mis bij het plaatsen van de katheter, ik vertel er vandaag meer over!
Onze gezondheid na de complicaties!
Onze dochter
De dag waarop onze dochter werd geboren ging het met ons beide niet zo goed. Zoals ons verteld is zijn het de problemen die gekomen zijn door de pre-eclampsie en de medicatie die ik en dus ook zij heeft gehad.
Ze bleek met haar vroeggeboorte behoorlijk aan het gewicht, namelijk 3635 gram dat is voor een (rand)prematuur flink! Helemaal als je het vergelijkt met de oudste die met 39 weken is geboren en 2590 gram woog.
Dat ze flink was voor de zwangerschapsduur was duidelijk, het stond min of meer vanaf het begin af aan ook vast dat ze best wel eens wat zou kunnen gaan afvallen. De zwangerschapsdiabetes en alle medicatie voor de diabetes en vergiftiging hebben haar niet zoveel goeds gedaan wat dat betreft.
In vrij korte tijd viel ze (te) veel af en zag ze erg geel en was niet altijd helemaal ‘bij’, de artsen maakte zich zorgen. Haar bloedwaardes werden een aantal keren per dag gecontroleerd en bleven hoog. Op een gegeven moment was de bilirubine gezakt naar 206, maar helaas ging het tegen verwachting in weer omhoog en werd haar ontslag van het ziekenhuis weer uitgesteld. Vier dagen na haar geboorte mochten we alsnog naar huis, gelukkig!
Mijn gezondheid
Tijdens het plaatsen van de katheter voor de spoed keizersnede is mijn urineleider en blaas beschadigd. Na de keizersnede had ik veel pijn, ik veel medicatie gehad om het bloed te laten stollen en de pijn te verminderen. Aan de rechterkant bleef de wond erg bloeden, die hebben ze op een gegeven moment afgedrukt. Toen de pijn bleef is de arts assistent erbij gekomen en kreeg ik morfine.
Toen het daglicht langzaam de verloskamer in scheen zag ik dat de zak van de katheter erg rood was. Er bleken echt flink wat stolsels in de zak van de katheter te zitten. We moesten even afwachten of het beter of slechter zou worden, helaas nam de pijn alleen maar meer en meer toe! Op een gegeven moment hebben ze de katheter eruit gehaald en hebben ze tot drie keer over nieuwe geprobeerd te zetten om mijn blaas te spoelen. De zoutoplossing ging wel mijn blaas in maar kwam er niet meer uit!! Auw…
En weg zijn de herinneringen, bedankt morfine…
Tot hier gaat mijn herinnering, de rest van de dag ben ik kwijt. Wat ze me verteld hebben is dat ik zo’n 10 uur naar de keizersnede op de po wilde, als ik niet zou plassen voor 16.00 uur moest ik terug naar de O.K. in verband met blaasproblemen. Die middag ging het steeds slechter, ik begon te ‘ijlen’ en kreeg nog meer morfine.
Een test van de uroloog toonde aan dat ik veel te veel vocht in mijn blaas had, die pijn aan mijn buik en aan de wond van de keizersnede was dus niet meer dan logisch. Dat betekende wachten op een plaatjes op de O.K. Ik werd platgespoten en rond 19.00 uur ben ik naar de O.K. gebracht. Daar ben ik onder narcose gegaan en toen ik bij kwam was de pijn weg!!! Het schijnt dat ik erg opgelucht was nadat ik weer bijgekomen was van het tweede bezoekje aan de O.K.!
Er bleek een scheur/geultje te zitten precies bij de overgang van de urinebuis naar de blaas. Veroorzaakt bij het inbrengen van de katheter voor de sectio, deze is met haast gezet… iets te veel haast!
En de rest?
En de rest?Mijn leverwaarden waren na de bevalling nog niet hersteld, net als mijn bloeddruk, hartslag en HB. De zwangerschaspsdiabetes was net als de eerste zwangerschap wel direct over! Door de afwijkende leverwaardes, hoge bloeddruk, afwijkende hartslag en lage HB ben ik lange tijd niet fit geweest. De eerste periode thuis controleerde de verloskundige mijn bloeddruk nog, daarna ben ik nog maanden twee keer in de week naar de huisarts geweest voor controle.
Ondertussen liep ik bij de de internist voor de zwangerschapsdiabetes en de hoge bloeddruk. Na een aantal maanden werd de bloeddruk lager en werd het een kwestie van afbouwen van de medicatie en hopen dat het goed zou blijven gaan.
Daarnaast moest ik na een aantal weken naar de uroloog, voor de beschadiging van mijn blaas en urinebuis. Op de geboortedag van onze dochter hebben ze herstel werk gedaan, maar er moest gekeken worden of mijn plasbuis nog groot genoeg is en of mijn blaas nog wel groot genoeg is door eventueel littekenweefsel. Conclusie daarvan is dat het redelijk hersteld is maar ik altijd gevoelig zal zijn en blijven op mijn blaas voor ontstekingen.
Verder ben ik lange tijd naar een speciale fysiotherapeut geweest om mijn blaas te trainen aangezien de beschadiging er voor heeft gezorgd dat ik urine verlies had, best wel ernstig. De Tena’s zijn mij niet onbekend daardoor! Gelukkig is dit door veel trainen, oefenen en medicijnen hersteld.
Vorige week verschenen deel één en twee van mijn verhaal.
Morgen, dinsdag 22 maart komt het laatste deel online.
Hoe lang duurde het herstel? En was er meer als alleen lichamelijke klachten?
Heb jij lichamelijke ongemakken overgehouden aan de zwangerschap en/of bevalling?
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
Geef een antwoord