Nu mijn vader weer terug in de buurt is om te revalideren is er meer rust en weer meer tijd voor mijn gezin. Dit was of is eigenlijk hard nodig! De situatie de afgelopen maanden heeft me wel in laten zien hoeveel we als gezin doen, hoeveel ballen we in de lucht houden en hoeveel we overal en nergens helpen. Is het niet ‘even’ een boodschap voor iemand doen, is het helpen bij de dansschool, het zwembad of de speelgoedbank. Ook even bijspringen op kantoor of even helpen bij andere als het nodig is. Maar er is een verandering gaande!
Drukte de afgelopen maanden
Die drukte van de afgelopen maanden heeft heeft ervoor gezorgd dat ik duidelijkere grenzen ben gaan stellen. Deels omdat ik niet echt een keuze had en anderzijds omdat we duidelijk tegen onze eigen grenzen aanliepen. We wilde er zijn voor mijn ouders. Mijn moeder niet alleen alles laten doen, ik ging meerdere keren per week naar Rotterdam. Hierbij kwam ons organisatietalent wel van pas zo nu en dan!
Soms was het een planning op de minuut, even snel de meiden naar school, naar een afspraak en door naar Rotterdam. Of even voor een klant aan de slag, de meiden naar school, even naar kantoor om vervolgens mijn lunch in de auto te nuttigen tijdens de reis naar Rotterdam.
Gelukkig dacht mijn werkgever erg mee, ik kreeg een laptop zodat ik overal kan werken… ook als kantoor dicht is of als ik niet naar kantoor kan. Daarnaast kan je op kantoor terecht tussen 7.00 uur en 22.00 uur, dus heb er ook wat avondjes doorgebracht de afgelopen maanden.
Voordeel was dat ik mezelf tevreden kon houden, ik kon werken en kon daar zijn waar ik nodig was. Het enigste dat ik echt heb moeten laten schieten zijn mijn hobby’s en wat vrijwilligerswerk.
Orde en keuzes maken
Nu de rust grotendeels is teruggekeerd besef ik me alleen maar meer dat ik me niet (meer) eindeloos kan en wil inzetten overal. Dat ik niet meer altijd de verantwoordelijkheid voor zaken op me wil nemen, zeker niet als het (semi)vrijwilligerswerk is.
Dit wil zeggen dat ik heb besloten dat als ik thuis ben ik geen werk meer doe voor andere als mijn werkgever of mijn eigen bedrijfje (en de bijbehorende klanten). Maar ook dit alleen op gezette tijden, als de meiden niet thuis zijn of op bed liggen. De focus ligt is meer bij mijn gezin nu en dat is fijn!
En ja, soms is het heel lastig en dat zal ook wel zo blijven. Voor mezelf, maar vooral voor andere! Dat merken we nu al, mensen horen liever geen nee, maar ze moeten er maar aan wennen.
Alles in ‘mijn’ vrije tijd plannen
Voorheen plande ik afspraken altijd om het (vrijwilligers)werk heen, dat blijkt soms lastig en ook dat zal anders worden. Bij het maken van een dokters afspraak of mijn afspraak bij de fysio hield ik rekening met het vrijwilligerswerk. Het is er langzaam maar zeker ingeslopen, maar ook dat is inmiddels anders geworden en ik hoop hier ook echt aan vast te kunnen houden.
Keuzes maken en daar dan aan vasthouden en me niet laten verleiden is soms best lastig!
Het is zo gegroeid…
Sinds afgelopen zomer is dit langzaam maar zeker zo gegroeid en ontstaan. Dat was nodig om er voor mijn ouders te kunnen zijn en ons gezin draaide te houden. Nu mijn vader weer hier in de buurt is merk ik hoeveel rust dit brengt en hoe graag we deze rust zoveel mogelijk willen bewaren.
Inmiddels ben ik wel weer wat dingen aan het oppakken, dingen die ik wel graag wil blijven doen en die ook relatief makkelijk in onze routine en dagelijkse bezigheden passen. We blijven bezig en zijn nog druk genoeg met van alles, maar er is meer balans, meer tijd voor de meiden en meer rust!
Fijn!
En ondanks dat ik nee zeggen lastig vind, dat ik eigenlijk het super leuk vind om nieuwe dingen op te pakken en ook gewoonweg nieuwsgierig ben, voelt het toch goed. Deze keuzes maken is een dingetje en daar zal ik wel tegenaan blijven lopen… maar ik lijk het stukje bij beetje wat meer los te kunnen laten. En natuurlijk kan ik wel mopperen over dingen, er over na kan denken maar het vervolgens er wel op een bewuste manier voor kiezen om iets niet te doen.
Het fijnste? De tijd en de rust en ruimte die het thuis heeft gecreëerd!
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
Geef een antwoord