Bij ons kan veel, heel veel… maar wel tot op zekere hoogte. Zo zijn er vriendjes en vriendinnetjes waar niet mee gespeeld mag worden zonder dat ik erbij ben. Er zijn vriendjes en vriendinnetjes die ik niet over vloer wil om verschillende redenen. Dus nee, onze kinderen mogen echt niet altijd, te pas en onpas met iedereen spelen. Of het nu gepast is of niet, wij hebben onze grenzen en hebben daarin geen boodschap aan wat de mening van een ander is.
Grenzen
De grenzen aan het spelen met vriendjes en vriendinnetjes had in het verleden niet zoveel grenzen. Er mocht veel en we vonden het prima. Eén regel was er er wordt niet met vier kinderen in ons appartement gespeeld, dat is gewoon te vol en te druk. Dus als de ene een vriendinnetje heeft moet de ander uit gaan spelen. Dat was eigenlijk de enigste regel in het begin.
Inmiddels zijn er wat grenzen bijgekomen, niet omdat we dat zo bedachten maar omdat het ons overkwam. Maar goed wat zijn die grenzen dan en wanneer zeg je nee? Ja, dat is dus een lastig issue! Soms is de reden van nee zeggen niet helemaal hard te maken, maar zegt mijn gevoel “Nee, doe het niet!”.
Wanneer niet?
De keuze of iemand wel of niet mag komen spelen heeft dus niets met het uiterlijk of wat dan ook te maken, maar met wat de ervaring met z’n speeldate is. Brutaliteit, de handjes los, je grote mond niet kunnen houden of lekker van je af willen spuwen? Prima, maar niet bij ons thuis!
Brutaal
Als de opvoeding haaks staat op onze manier van opvoeden en dit ook duidelijk merkbaar is. Een kind dat nogal, in negatieve zin aanwezig is door een grote mond of brutaliteit die gaat een volgende keer echt niet meer mee.
Zo hadden wij een ervaring met een vriendinnetje van één van de meiden. Er was een speeldate, prima! Helemaal niets mis mee, tot ze mee naar huis ging en ze daar niet haar zin kreeg. Ondanks aangeven dat iets niet mag een grote mond geven en daar onze kinderen in meenemen. Nee dank je, dat doen we dus niet meer!
Leugens
Ook zo iets, beide kinderen hebben een kindje mee naar huis gehad wat continu jokt. Keer op keer opnieuw, niet bij één speeldate, maar gewoon wel een keer of tien gebeurde het opnieuw. En toen? Toen was ik er klaar mee! Later bleek ook dat het niet alleen de kinderen waren binnen dat gezin dat leugens gebruikte.
Goed, het was al snel klaar, daar wordt dus niet meer mee gespeeld… dat doe je dan maar op het moment dat je ze ergens anders tegenkomt. Maar ze gaan niet meer mee naar huis en er wordt ook niet meer bij dat gezin thuis gespeeld.
Thuissituatie
Als we weten van één van de ouders, het kind zelf of van de omgeving dat het thuis niet 100% veilig is. Dit kunnen allerlei situaties zijn, bijvoorbeeld als er een familielid met losse handjes in huis is of iemand met een ‘minder schoon’ verleden.
Ook heb ik ooit met een ouder afgesproken dat onze dochter pas zou komen spelen als het huis klaar was omdat er verbouwd werd en het in onze ogen niet geheel verantwoord was onze meiden samen te laten spelen. Ook dat valt bij mij onder het kopje waarbij de thuissituatie niet geheel veilig is.
Hardhandig en rariteiten
Geweldig is wel een groot woord, maar als zo’n kindje veel of snel slaat, schopt of weet ik veel wat dan is het ook klaar. Mijn kind maar ook andere kinderen hoeven daar niet de dupe van te worden, ondanks dat het misschien in andere situaties als normaal wordt ervaren.
Er was ook eens een meisje dat kwam spelen dat spuwde, gewoon in huis en ook gerust in het gezicht van iemand. Nou ik kan je vertellen, dat doet iemand maar één keer. Ze zat heel snel in de auto richting huis, daar heb ik haar afgegeven en sindsdien is ook dat ‘vriendinnetje’ verleden tijd.
Mening van andere
Soms, als het ter sprake komt en ik aangeef dat mijn meiden niet met iedereen mogen spelen kijken ze me raar aan. Waarom niet?
Natuurlijk snap ik dat het niet leuk kan zijn en soms heel flauw voor het andere kind! Dat klopt en dat is ook zo, maar het heeft zo zijn redenen en dat kan je accepteren of niet.
Mag jouw kind met iedereen spelen? Of heb je ook je grenzen als het gaat om speeldates?
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
Ik heb wel grenzen hierin. Bv niet samen buiten maar onder mijn toezicht. Heb je die dag elkaar lopen irriteren dan even een dagje niet. Een kind wat slaat/duwt.. kijk ik wat er aan de hand is. Waarom doet een kind dit? Een kind wat brutaler is, probeer ik om te buigen naar ander gedrag. Waarom? Afgewezen worden op je wie je bent is heel hard. Mijn dochter is nu 10 en heeft nog last van de vooroordelen. Dat ze altijd boos is, woedeaanvallen heeft, niet luistert, brutaal is. Terwijl dat juist zo goed gaat nu. Mijn dochter heeft een hechtingstoornis, ptss, ticstoornis en adhd, hele leuke combi! Ahum
Maar toen wij in de periode van behandeling en verder onderzoek en medicatie zaten ging het niet altijd van een leien dakje. En had ze ook bij mensen thuis weleens zomaar een bui. U zeggen en dankjewel is bv iets waar wij op hameren maar wat zij vergat.
Dus dan werd ze ook nog eens als onbeleefd gezien en ik als moeder die niet opvoedde. Nu is ze wat ouder, zit in rustig vaarwater en krijg ik juist complimenten. Maar nog loopt mijn meisje alleen sint maarten, nog heeft ze geen logeerdates, of veel speelafspraakjes omdat mensen vooroordelen hebben of ‘regels’ zoals jij.
Ik zeg niet dat het niet goed is dat je zulke regels stelt, maar het is ook goed om te kijken, hoe, wat en waarom. Mensen waar het heel vies in huis bv… daar laat ik het kind hier spelen. Want ik vind.. dat mijn kinderen niemand mogen veroordelen en buitensluiten. Want buitensluiten, word het ‘opstandige’ gedrag alleen maar erger van. Kijk.. tuffen etc in het gezicht accepteer ik ook niet hoor maar ik ga in gesprek met het kind en de ouders.
Moeilijk! Maar als ik het zo lees doe je er alles aan en heb je er alles aan gedaan, ik moet zeggen dat mijn oudste dochter ook een vriendinnetje heeft die ‘lastiger’ is qua spelen, maar ook daar weet ik de achtergrond en hoe de ouders ermee bezig zijn. Dan is het voor ons al een heel ander verhaal… de situaties die ik beschrijf zitten anders in elkaar als zoals jij beschrijft.
Je hebt gelijk dat je verder moet kijken en denken, daar is niets mis mee!
Toch goed en fijn om te lezen dat het beter gaat!
Wat fijn dat je het zo opvat, moet zeggen dat het stuk behoorlijk kwetsend voor me was en dat terwijl we elkaar niet in het echt kennen. Nu je het zo uitgelegd hebt snap ik jullie ook beter hoor. Het is en blijft moeilijk. En natuurlijk zeg ik ook tegen kinderen als het tever gaat (zoals tuffen etc) we gaan wat eerder naar huis. Maar ik weet de keerzijde helaas ook. Juist door mijn ervaring.
En dat hoop ik ook zo over te brengen op mijn kinderen. Dat ze iedereen in hun waarde laten, je hoeft geen vrienden te zijn maar normaal doen is belangrijk. Al zeg je alleen maar hallo, goeiemorgen of wat dan ook, zo iemand voelt zich juist bij die kleine gebaren al heel fijn.
Is ook zo! Als er meer is en ouders daar over praten en open over zijn is er meer duidelijkheid en kan je daar ook meer mee inderdaad.
Ik had op een gegeven moment vaste dagen ingesteld omdat het wel erg veel werd.
Dat hebben wij inmiddels ook, maar meer omdat het niet anders kan in verband met andere activiteiten die ze doen, sport in ons geval. Momenteel is het vooral op dinsdagmiddag lekker spelen.
Ik snap je helemaal en vind je regels niet meer dan normaal. Zo denk ik er ook over.
Het is zoals het is… maar wat Miranda schrijft zit ook zeker wat in! Soms is het goed verder te kijken, maar daar verdwijnen onze ‘regels’ niet mee, tenminste niet direct.