Soms gebeuren er weer dingen die mijn wereld weer even op zijn kop zetten. Die het gras onder mijn voeten wegmaaien en wat er voor zorgt dat alle innerlijke rust verandert in een emotionele tornado. De eerste vijf vakantieweken waren fantastisch. Ik heb gewandeld, gespeeld met de kinderen, gesport en ja zelfs gewinkeld. Nu is dat vaak een uitzondering, maar wat was ik blij om weer even in de stad te zijn. Ik heb voor mij gevoel geleefd als god in Frankrijk. Zo bijzonder te merken dat ik moe was, maar niet compleet op. Tot de laatste anderhalve week van de vakantie. Mijn lijf had zo genoten dat hij van de één op de andere dag weigerde nog wat te doen. Nou ja van de één op de andere dag?
Doldwaze stier in een porselein kast
Ik ben gewoon niet zo goed in grenzen. Ik voel ze niet. Net als met sporten. Ik ga als een doldwaze stier te keer om daarna twee dagen niet meer op of om te kunnen. Daar lag ik huilend in bed van de pijn. Onmeunig benauwd en van gekkigheid wist ik niet meer hoe ik moest liggen. Tegen mijn principes in ben ik op halve kracht gaan sporten. Nou ja half, drie vierde, tot mijn fysio op de rem duwde en letterlijk mijn grens ging bewaken.
En net op dat moment krijg ik een berichtje van mijn beste vriendin van vroeger. Ik heb kanker. Stiekem wil ik het helemaal niet horen. Op dit moment ben ik zo niet mentaal en lichamelijk in evenwicht om hier mee om te gaan. Huidkanker. In mijn achterhoofd speelt dat rare vlekje op mijn buik op. Dat vlekje die ik al heel lang aan onze huisarts wil laten zien maar eigenlijk durf ik gewoon niet. Bang voor wat als? Opeens is kanker weer angstaanjagend dichtbij.
Waarom ik? Waarom ik niet?
Dan komt daar het nieuws dat Laura Maaskant is overleden. De schrijfster van mijn lijfboek ‘Leef’. Het boek wat mij door mijn hele ziek zijn heeft geloodst, het boek wat mij heeft geleerd dat er zoveel is om van te genieten. Niet groots maar klein en dichtbij. En hoewel ik Laura niet ken, komt dit bericht binnen als een mokerslag.
Ik ben nogal bijgelovig ingesteld. Vlak voor ik ziek werd las ik haar boek, zou dit betekenen dat ik weer ziek ben? Helder denken wordt op die momenten steeds lastiger. Mijn hoofd lijkt wel een troebel moeras. Nu moet ik erbij vertellen dat 8 augustus mijn KWF facebook vriendin is overleden aan de gevolgen van kanker. Hoewel ik haar nooit gezien heb en slechts een paar keer telefonisch gesproken, heb ik ontzettend hard moeten huilen om dit verlies.
Bijna twee jaar geleden leerden wij elkaar kennen door mijn eerste blog voor de KWF. Ze snapte niet waarom ik me niet afvroeg waarom ik, ik dacht altijd waarom ik niet. We kwamen in gesprek met elkaar en ondanks dat we anders tegen kanker aankeken begrepen we elkaar erg goed. Samen deelden we de passie voor het vieren van het leven. En wat heeft ze dat gedaan!
Hoewel je weet dat de dood dichtbij is, komt het altijd onverwachts. Het deed en doet me nog steeds pijn te zien hoe niet klaar ze was voor de dood. Ik heb altijd gedacht als je dood gaat ben je er klaar voor. En nu ik weet dat dat niet hoeft, boezemt mij dat angst in. Wat als ik dood ga, en wat als ik er niet klaar voor ben?
Wel of niet naar de huisarts?
En dus besprak ik mijn zorgen met mijn fysiotherapeut. Wat moet ik doen? Wel toegeven aan mijn angst en toch naar de huisarts gaan of leren omgaan met mijn angst. Ze duwde me nog net de telefoon niet in de handen om een afspraak te maken. En dus belde ik voor het sporten op en kon ik twee uur later al terecht bij haar.
Al snel werd ik gerustgesteld en bleek het gekke vlekje een ouderdomswratje te zijn (serieus met 37 jaar al). Het was niet kwaadaardig en werd ook niet kwaadaardig. Ik legde haar uit hoe ik de afgelopen weken werd geconfronteerd met kanker. Hoe een lijf wat niet meewerkt mijn mentale conditie knakt, maar ook hoe moeilijk ik het vind om haar lastig te vallen met mijn angsten. Gelukkig heb ik een lieve en begripvolle huisarts die mijn liever tien keer geruststelt dan me met angst laat rond lopen.
Balans
En nu moet mijn lichaam weer herstellen. Via de psycholoog ga ik een vijf weken durende cursus volgen over balans. Ik heb het met beide handen aangegrepen.
Het is geen onwil dat ik zo vaak en ver over mijn grenzen ga. Ik ben me alleen zo bewust hoe kostbaar en kort het leven kan zijn. Dat ik elke goede dag wil vieren en omarmen. En dat ik dan pas later denk, oeps dit was een bruggetje te ver.
Voor nu ga ik dus elke dag twee keer een half uur lezen en soms gewoon eens even zitten op de bank om mijn lijf te voelen. Hopen dat ik niet als alle andere keren tijdens mijn boek steeds in slaap val. Lang leven de grenzen.
Hoi! Ik ben Maureen, ik woon samen met mijn man en onze tweeling en zoals je weet… alle wijzen komen uit het oosten ;)! Ik ben dol op lezen, schrijven, bakken, koken, winkelen, zwemmen en dan het liefst met nagellak op (dan voel ik me net een zeemeermin).
Een leuk weetje, ik heb een grote voorliefde voor vintage jurkjes met petticoat. Voor ik ziek werd 2,5 jaar geleden werkte ik vol overgave en passie als pedagogisch en beleidsmedewerkster in de kinderopvang. We zijn dan hier thuis ook graag creatief bezig en knutselen er gezellig op los.
Geef een antwoord