Als kind was ik er echt dol op. Sneeuw en kou. De eerste 20 van mijn leven ben ik dan ook een echt winter kind geweest. Let op hè, geweest. Tegenwoordig geef ik toch de voorkeur aan een lekker zonnetje en 23 graden. Die kou is echt niets voor mij. En laat het nou net heel erg koud zijn en worden deze week. Terwijl ik dit type op zondagmiddag hebben we al een dikke 10 centimeter sneeuw en met uitschieters van sneeuwbanken met wel 40 centimeter witte poeder. En het is nog lang niet uit gesneeuwd.
Buikpijn van de spanning
Als klein meisje was ik dol op de winterperiode, uren buiten spelen in de sneeuw, rondgetrokken worden op de slee door mijn ouders en als het genoeg gevroren had mochten we schaatsen op het kanaal. Dikke jas aan kunstschaatsen onder en gaan.
Toen we wat ouder waren gingen we op het fietsje naar de Gravenallee in Almelo en schaatsten we op de natuur ijsbaan. Ik vond het fantastisch schaatsen en sneeuw, Ruben en Sophie hebben mijn winterse genen.
Als de eerste sneeuwvlokjes vallen zitten ze met de neus vastgeplakt aan het raam. Vanmorgen hadden ze letterlijk buikpijn van de spanning. Tijd om te ontbijten was er dan ook bijna niet. Stel je voor dat dat prachtige witte landschap binnen een uur zou smelten.
Helaas zitten we zoals de weergoden voorpellen nog wel een hele week vast aan de sneeuw en de kou. Geluk voor de kinderen, pech voor deze mama.
Bijna dood ervaring
Van de week kocht ik al nieuwe snowboots en skibroeken, helaas waren die laatste nog niet op tijd geleverd en dus scoorde ik op marktplaats voor beide al vast een skibroek, nog een extra slee, want ja aan twee heb je er echt niet genoeg en dus gingen ze vanmorgen al vroeg op pad.
Eerst achter het huis en daarna lekker naar de sneeuwbult. Glijden en roetsjen met de slee, na twee uur winterpret komt de eerste al huilend binnen. Iets met een diepe kuil, water en vastzitten. Op zijn sok, met een snowboots met een zwembad aan water kwam hij thuis. IJs en ijskoud en verkleumd. Even opwarmen en knuffelen en hop hij wilde weer naar buiten.
De buurmannen hadden een super toffe sleebaan gemaakt, dus daar moest natuurlijk vanaf gegleden worden. Zelf ben ik ben ook een paar keer naar buiten geweest en heb me gewaagd aan een mini rondje maar na drie keer een bijna dood ervaring heb ik het opgegeven. Wandelen moet maar even wachten.
Om vijf uur gingen we allemaal weer naar binnen, wel onder luid protest van de tweeling. Lekker opwarmen in bad en in de douche. Morgen is er weer een sneeuw dag en daarna nog een en daarna, het houdt maar niet op. Was het maar vast lente! Ben jij team sneeuw of team ik blijf lekker warm bij de kachel?
Hoi! Ik ben Maureen, ik woon samen met mijn man en onze tweeling en zoals je weet… alle wijzen komen uit het oosten ;)! Ik ben dol op lezen, schrijven, bakken, koken, winkelen, zwemmen en dan het liefst met nagellak op (dan voel ik me net een zeemeermin).
Een leuk weetje, ik heb een grote voorliefde voor vintage jurkjes met petticoat. Voor ik ziek werd 2,5 jaar geleden werkte ik vol overgave en passie als pedagogisch en beleidsmedewerkster in de kinderopvang. We zijn dan hier thuis ook graag creatief bezig en knutselen er gezellig op los.
Geef een antwoord