Ik zou zo graag willen…

Vaste lezers en bezoekers weten het wel, min of meer… wij hebben een dochter die net even anders is. Ze is samen met haar zus de mooiste en liefste van de hele wereld, dat meen ik. Beide meiden zijn bijzonder en heel speciaal, en toch is het voor één van onze dochters allemaal net even anders! En dat is lastig… heel lastig zo af en toe. Lang heb ik getwijfeld, ga ik erover schrijven of niet? Doe ik er wel goed aan? Maar ja, het is namelijk ook een reden waarom ik soms niet zo actief ben op Veusteveul.nl of op social media, er zijn dan andere dingen die belangrijker zijn.

Deze keer niet echt een artikel of blog… meer een soort van column of het opschrijven van mijn gevoel. De tranen rollen al over mijn wangen voor ik überhaupt ben begonnen met schrijven. Soms vraag ik me echt af, waarom?

Ik zou zo graag willen…

Zo graag zou ik willen dat het leven voor jouw net zo zou zijn als voor vele andere! Speciaal voor jou… zou ik willen dat het net even iets minder complex, minder groot en minder eng zou zijn. Iets meer gericht op mensen waarbij het net even anders werkt als ‘gemiddeld’, voor zover er gemiddeld bestaat.

Waarom is spreken en ‘vrij’ zijn in doen en laten zo vanzelfsprekend? Waarom is het zo lastig te begrijpen dat er ook mensen zijn die praten moeilijk en lastig vinden? Dat praten niet vanzelfsprekend is, dat je, je gelukkig mag prijzen als dat wel ‘normaal’ gaat? Dat je begrijpt wat er bedoeld wordt? Maar ook dat je weet hoe het allemaal werkt sociaal gezien en dat dan ook nog toe kan passen?

Wat ik ook wel zou willen? Dat minder snel lezen ook prima is, dat je daar niet op wordt afgerekend of daardoor een slechte score haalt. Waarom al die rekenvragen met een hele lap tekst? Dat is toch niet te doen?

Alsof het ‘issue’ wat betreft taalontwikkelingsstoornis nog niet genoeg is kleven er ook nog een dyslexie en wat aanverwante zaken aan die het nog net even iets ingewikkelder maken. Het zorgt niet alleen voor een gevoel van ‘niet kunnen en anders zijn’, maar het wordt ook nog eens keer op keer bevestigd… en vanuit daar werkt het ook niet mee op het gebied van angst. De bergen worden groter en hoger, waar wij als ouders ook ons best doen… keer op keer loop jij en daarmee ook wij er tegenaan.

Zou het helpen als?

Je niet meer op je tenen hoef te lopen, mag zijn wie je bent? Je bent zo’n leuke, lieve en mooie meid! Gewoon lekker je eigen ding doen, leren loslaten van alles wat andere van je verwachten. Jezelf kunnen en mogen zijn? Lekker dansen, zwemmen en creatief bezig zijn? Zonder al die ‘dingen’ die (te) lastig zijn?

Geen dictee waarbij je van te voren al weet dat het je waarschijnlijk toch niet lukt? Geen lange lappen tekst voor een toets? Geen eindeloze lijst met rijtjes leren terwijl je weet dat je eigenlijk voor niets leert omdat het niet in je hoofd wil blijven zitten?

Je doet zo je best… je werkt zo hard, je hebt een doorzettingsvermogen waar de hele wereld jaloers op kan zijn. Je doet het allemaal maar mooi, je gaat ook maar door ondanks dat het moeilijk is. Soms besluiten we zelfs om je af te remmen, je te laten stoppen met het huiswerk of het schrijven van een werkstuk of verslag. Gewoon omdat we zien dat je ermee worstelt om maar ‘gewoon’ gevonden te worden.

Lieve meid… wees jezelf, blijf jezelf… en blijf vooral bij jezelf! Jij kan niet meer doen als je best… Je hoeft je niet te schamen, je hoeft niet bang te zijn, al is dat alles makkelijker gezegd als gedaan. Het gevoel is zo moeilijk te sturen, je zou juist trots op jezelf moeten zijn!

Wij hopen dat je ooit net zo blij en gelukkig zal zijn in het ‘schoolse en maatschappelijke’ leven als het plezier, voldoening en het fijne gevoel dat je krijgt als je bezig bent met je hobby’s, wat zou de wereld dan mooi zijn!

Lieve meid ik hou van jou en je zus zoals jullie zijn! X