Lieve tweeduizend achttien

Ik begin wel met lieve, maar eigenlijk weet ik helemaal niet of lieve wel op zijn plaats is. Misschien kan ik beter beste schrijven want lief moet wederzijds zijn. Maar eigenlijk beste tweeduizend achttien, heb ik het gevoel dat je me zo in de steek heb gelaten dit jaar. Maar ben jij het of was het mijn lichaam die dit jaar niet mee wilde werken? Misschien is het wel een combinatie van beide. Hoewel je zo mooi begon….

Een sprankelend begin

Tweeduizend achttien wat was het gezellig hé? We begonnen bij onze vrienden in Losser. We staken vuurpijlen af voor opa Baard en oma Vlinder en we vierden het leven en de vriendschap.

De maanden krabbelden langzaam voorbij en wat ging het ‘goed’! Ik zwom weer twee keer per week ik genoot van de kinderen en van Martin en in tijden was ik ‘oké’ met het leven wat ik leefde.

In maart heb ik de mooiste dagen van dit jaar gemaakt. Eigenlijk een van de hoogtepunten van mijn leven. Jullie hebben het al eerder gelezen hier op de blog. Het uitstapje naar de Efteling, wat was het bijzonder en wat hebben we genoten. Van de upgrade naar de Sneeuwwitje kamer. De Symbonica, de lieve medewerkers maar vooral van ons gezinnetje. Wat hebben wij geweldig mooie dagen gehad met elkaar.

April doet wat hij wil

En toen was jij er april. We besloten om te kijken voor een nieuw huis. Onze kinderen gaan in een andere wijk naar school en in deze wijk wilden wij heel graag wonen. Niet alleen omdat ik heel graag weer terug wilde naar een oud huis, maar ook met het oog op de toekomst dat de kinderen alleen naar school konden. Een paar huizen hebben we bekeken tot de omslag begon in mijn gezondheid. Na een super gezellige avond waarbij ik voor het eerst weer midden in de stad tapas had gegeten kon ik s’nachts niet meer rechtop zitten. De wereld tolde om mij heen, duizelig en ik kon niet meer op mijn benen staan.

S’morgens kon ik met spoed naar de eerste hulp waar een diagnose baasontsteking kwam. Wel raar want ik had totaal geen blaasontstekingsklachten. De antibiotica sloeg maar even aan, en na twee weken zat ik weer op de eerste hulp. Dit is zo vier keer gegaan en uiteindelijk werden de klachten alleen maar erger. Mijn bekkenbodem was zo strak van alle stress en spanning dat ik amper nog de deur uit kon zonder het gevoel te hebben in mijn broek te plassen en zonder pijn. Onderzoeken bij de gynaecoloog en uroloog begonnen. Nu acht maand later en heel veel bezoekjes aan de bekkenbodemfysio gaat het iets beter. Maar nog steeds kan ik niet langer dan een uur van huis weg en dat frustreert enorm.

De zomer voorbij

De zomer waar veel mensen genoten van het warme weer werd mijn myasthenia gravis nog wat erger. Er waren middagen bij dat ik niet kon praten of praatte alsof ik al een hele fles wodka op had. Zo frustrerend, want ik hou zo van lekker kletsen. Maar ook het dubbelzien verergerde wat betekende dat we een beroep moesten doen op andere mensen om onze kinderen naar huis te brengen. Wat enorm verdrietig werd ik van deze afhankelijkheid. En toen werd het herfst wat heerlijk de koelte, mijn longen kregen weer lucht, mijn zicht werd weer beter en stapje voor stapje klom ik uit mijn dalletje   

A December to remember

En dan is daar mijn favoriete maand de December. Als ik met een bultje naar de huisarts ga word ik doorgestuurd naar de chirurg. De brief van het ziekenhuis bezorgd mij kippenvel. Ik word verwacht bij de oncoloog chirurg. Alleen de brief geeft weer genoeg onrust en huilbuien. Tot ik bij de chirurg kom en hij me al snel gerust stelt dat het om een fistel gaat, die moet er wel uit. Zou dit al die tijd de oorzaak zijn geweest van al mijn klachten? Of in ieder geval de “trigger”? Het is een ontsteking en Myasthenia vind ontstekingen echt niet leuk. Drie januari word hij verwijderd spannend maar ik hoop zo dat ik hierna weer in de lift naar boven kom. 

Welkom tweeduizend negentien

Nu ik weet dat het om een fistel gaat kan ik weer genieten van mijn geliefde maand. De kerstboom staat, de lichtjes branden. Achter thuis is het een oase aan gekleurde lampjes. Ik hou ervan! Ik ben lekker aan het bakken en kokkerellen en druk in de keuken met mijn nieuwe Bento spulletjes. Ik geniet van de spelletjes avonden met de kinderen, van het samen lezen en zelfs van het samen huiswerk maken met onze kleine man. Ik zie hoe hij steeds meer groeit in zijn rekenwerk en wat ben ik trots op hem dat hij zo zijn best doet.

De kleine geluk momentjes  worden weer meer zichtbaar en wat ben ik daar blij mee. ik vond het zo moeilijk om nog te genieten. juist wanneer je zo gesteld bent op je onafhankelijkheid en vrijheid is het zo moeilijk om steeds wat te moeten inleveren. Zo ben ik niet opgevoed en zo wil ik al helemaal niet zijn.

Beste tweeduizend achttien, ik ga je afsluiten met lieve vrienden en met mijn mooie gezin en hoop met heel mij hart dat je tweeduizend negentien influistert wat milder voor mij te zijn. Ik wil echt zo graag een rustig jaar zonder al te veel gekke dingen. Dan zou ik beloven te proberen wat minder bang te zijn en wat beter mijn grenzen te bewaken.  Al vraag ik me überhaupt wel eens af of ik een grens heb. Wil je dat voor me doen?

Dan zal ik je vanaf nu weer lieve tweeduizend achttien noemen en je met compassie omarmen. Lieve tweeduizend negentien welkom, ik ben zo blij dat jij er bent.