Lieve vriendinnen van vroeger

Een paar jaar geleden, uren kletsen op het terras. Glaasje Hugo erbij, lekker stokbroodje met smeersels… wat was het fijn! Samen kletsen over onze passie de kinderopvang. De kansen die we kregen en met beide handen hadden aangegrepen. De teleurstellingen in het leven. Verloren geliefde, een reorganisatie, alles kwam aan bod!

Kinderperikelen die van jullie waren al wat groter hier zaten ze nog in de luiers! Wat moest ik soms lachen om die puber streken! Wat herkende ik mezelf erin van vroeger. Jullie kinderen gingen naar de kroeg en voor het eerst naar de middelbare school en die van mij mochten voor het eerst naar de kinderopvang!

En toen ze 3 jaar waren werden ze ontslagen bij de funpoli. Onze prematuren waren prematuur af en deden het fantastisch. Zo hadden we beide onze gezinssituaties, met onze eigen ups en downs. We waren er altijd voor elkaar, ondanks het grote leeftijdsverschil was de band bijzonder. Geregeld gingen we samen koffie drinken! Als het zwembadje stond kwamen jullie gezellig spetteren met de kinderen.

Wat ziekte met vriendschap doet

Tot 2,5 jaar geleden de diagnose kanker kwam! Voor ons allemaal een schok. Misschien was ik teveel met mezelf bezig, ik weet het niet. Maar er kwam steeds meer afstand, twee weken na mijn operatie kwam een van jullie op bezoek. Wat was ik trots dat ik al weer een stukje kon lopen. Je liep met je fiets aan de hand, ik weet het nog zo goed.

Nog steeds als ik langs die plek loop hoor ik je woorden nog nagalmen in mijn hoofd! “De hele wereld draait niet om jou Maureen”. Nee dat klopt, maar mijn hele wereld was op dat moment alleen maar kanker en angst! Herstellen en zo snel mogelijk weer mezelf worden! Wat was en ben ik geraakt door die woorden.

Eenzaam

Om mij heen viel mijn leven langzaam in puin. De restschade van de kanker was enorm en toen ook nog de myasthenia gravis zijn tol begon te eisen, was ik nog maar een schim van de levenslustige Maureen! Is dat waarom jullie weg bleven? Omdat ik niet meer mezelf was? Duurde het te lang? Hadden jullie geen tijd? Vond jullie het eng me te zien? Was het te confronterend? Ik zou het zo graag willen weten!

De gesprekken met de psycholoog gaan nog vaak over dat ik jullie mis. Maar ook dat het me verdrietig en onzeker heeft gemaakt. Want was ik het niet waard om te blijven bezoeken? Heb ik me zo vergist in onze hechte band! Of lag het aan mij en had ik duidelijker moeten zeggen wat me dwars zat? Had ik moeten vragen of jullie wilden komen? Had ik moeten vragen of jullie me wilden knuffelen?

Ja, ik denk dat ik hier ook een aandeel in heb gehad. Ik was zo druk met overleven dat ik jullie soms niet zag. Misschien wel zag, maar jullie niet het gevoel heb gegeven dat jullie er bij hoorden. Het was mijn gevecht en ik had het gevoel dat ik het alleen moest doen. Ik wist niet hoe ik jullie moest binnenlaten in mijn puinhoop. Het enige wat ik wilde was dat jullie me knuffelden en vertelden dat jullie ook bang waren! Verder hoefde jullie echt niets te doen of te zeggen!

Steeds vaker bleven jullie weg. Tot jullie gewoon niet meer kwamen. Ik kan niet eens het moment benoemen, opeens was het over. Wat was ik teleurgesteld in jullie, maar ook in mezelf. Het voelde of ik faalde! Als ik zelfs vrienden niet kon behouden wat dan wel? Mijn zelfvertrouwen spatte uit elkaar en heeft heel wat te voorduren gehad!

Vrienden voor het leven

Een paar lieve vriendinnen zijn gebleven, die begrijpen dat ik soms af moet zeggen en samen denken we in mogelijkheden. Een bezoekje aan de supermarkt zijn nu onze uitjes, zo heb ik mijn boodschappen binnen en kan zij helpen dragen. Of gezellig samen uit eten! Maar dan wel op een rustig tijdstip en in een restaurant waar ik voor de deur kan parkeren! Of een uitje naar de musical, omdat ze weet dat die op mijn bucketlist stond!

Een nieuw begin

Langzaam aan komen er weer nieuwe vriendinnen in mijn leven. Heel voorzichtig werden schoolplein praatjes koffie dates. Eerst hield ik het af, ik zag niet in waarom iemand vrienden wilde zijn met mij en mijn beperkingen. Inmiddels weet ik beter, ik ben zoveel meer dan mijn beperkingen.

Ondanks dat ik heel veel niet meer kan, kan ik ook heel veel wel! Een ding daarvan is zuinig zijn op mijn oude vriendschappen en heel veel van ze houden en ze koesteren. Het andere is weer leren geloven dat ik het waard ben om nieuwe vriendschappen te maken. En dat is soms best heel erg moeilijk. Maar met compassie en liefde voor mezelf, met geloof in de ander en de toekomst weet ik zeker dat mijn hart ook groot genoeg is voor nieuwe waardevolle vriendschappen.

Maureen

Hoi! Ik ben Maureen, ik woon samen met mijn man en onze tweeling en zoals je weet… alle wijzen komen uit het oosten ;)! Ik ben dol op lezen, schrijven, bakken, koken, winkelen, zwemmen en dan het liefst met nagellak op (dan voel ik me net een zeemeermin).

Een leuk weetje, ik heb een grote voorliefde voor vintage jurkjes met petticoat. Voor ik ziek werd 2,5 jaar geleden werkte ik vol overgave en passie als pedagogisch en beleidsmedewerkster in de kinderopvang. We zijn dan hier thuis ook graag creatief bezig en knutselen er gezellig op los.